O oficio de escribir

Algunhas persoas comezan a escribir polo "que dirán", por ostentar fama e recoñecemento, que non por vocación (o escritor que se mete no tema das letras en profundidade promove o oficio sen darlle moita importancia ao asunto das medallas ou a notoriedade).

 

Outros, con todo, acollen a pluma entre peito e costas a modo de salvación, tranquilizando a súa amargura grazas ás copas de absenta, ou, expresado doutra maneira, entre lingotazo e lingotazo algúns letraferidos auscultan a realidade que lles rodea, esa mesma realidade da que anhelan escapar con todas as súas forzas, para acto seguido embazar o papel de dimes e diretes e tinta atosigada -tonalidades que lles axudan a estes malditos a ir tirando cara adiante e non morrer no intento de continuar subsistindo nun mundo que carece de poética, que se ve corrompido por mor da prosa banal-.

 

Hainos —literatos, refírome— que compran unha capa vermella e negra e un peite na tenda de todo a un euro, e despois de arrombarse os cabelos a imaxe e semellanza daqueles xentilhomes de mediados do S. XIX, tentan ser o que non poden ter, mentres camiñan grácilmente polas rúas, mirando á fronte cal señor que se sabe sempiterno, ou como aquel individuo sen faragulla nin fatigas ao que lle trouxo o vento un sopro de severo egocentrismo, e ao que tiveron que enterrar os seus familiares un venres pola tarde coa cabeza ben ergueita e os beizos requirindo presunción de atracón existencial.

 

Tamén nos podemos atopar co poeta tremendamente afectuoso que só procura bicos cor carmesí, ou ao rapsoda que recita melancólico baixo os soportais da súa cidade natal os días de choiva (a este último recoñéceselle enseguida porque adoita pasear cun caderno con tapas negras nas que se achan máis de media ducia de números de teléfono de “fans” e dous ou tres poemas perfilados a varios sentimentos vinculados co seu rebelde e ardente mocidade; poemas cos que intenta ser escoitado polas mozas coas que se vai topando, e coas que utiliza ademáns de trobador que ve no amor un sentimento tan puro que xamais será correspondido enteiramente por unha muller de carne e óso, pero si por un maniquí que leva máis de tres anos exposto na gris galería duns grandes almacéns.

 

Contan que Philip Roth frecuentaba unha tenda de alimentos na que traballaba Julian Tepper, que acababa de publicar a súa primeira novela, Balls. Tepper, recoñecido admirador de Roth, regaloulle o seu libro e, por suposto, pediulle consello. Roth, movéndose entre as augas da sinceridade, indicou:

 

"Eu deixaríao agora que podes. De verdade. É un campo horrible. Ondulante. Escribes e escribes, e entón tes que tirar a maior parte do escrito porque non está á altura. Eu diríache que o deixases agora. Estou seguro de que non queres facerche isto a ti mesmo".

O devandito, escribir para recibir paus ou, no mellor dos casos, romper cadeas propias e alleas.