As uñas dos Ciempiés

Ás veces, mesmo atopo poesía nas uñas dos ciempiés, nas bañeiras hipocondríacas dos vellos moteis ou no aceno inmoderada dun ser humano que non acepta os despropósitos.

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 02/05/2025

Cruzo a rúa e ao fondo á dereita alguén vaticina unha nova contenda, unha nova medida de exclusión: o sangue alleo sempre foi unha boa escusa para que uns poucos individuos continúen enriquecéndose, para que continúen alimentando a sùa psicopatía, posto que as guerras son a arte de destruír aos seres humanos e a política é a arte de enganalos e de enfrontalos.

Sirva de exemplo a recente noticia de que o vindeiro mes de outubro a Unión Europea impoñerá o Euro Dixital, e utilizo o verbo impoñer porque esta decisión ninguén a votou, como moitas outras, logrando con isto que xa superásemos a trama da novela de George Orwell, “1984”, hai polo menos unha década.

E é que cando algo se “impón”, dalgún xeito, está a soterrarse o espírito da Democracia, non esquezamos que o totalitarismo pode chegar de novo á sociedade de moitas maneiras, non só con ruído de canonazos e guetos, senón máis sutilmente, e isto, evidentemente, non ten nada de poético (“os fascistas do futuro, chamaranse a si mesmos. antifascistas”).

Tampouco ten nada de lírico o saber que, neste preciso momento, no mundo no que habitamos, existen case 60 guerras severamente cruentas, por moito que os noticieros vaian ao seu e céntrense únicamente en falarnos de Gaza e Ucraína; quero dicir, todas as vidas, as de calquera persoa neste planeta, posúe valor.

Se esquecemos isto, deixamos ao carón a empatía que reside en nós mesmos, convertendo a contorna no que vivimos nun estercolero de almas inanimadas onde todo ten un prezo e todo é negociable, segundo indícannos os estándares dalgúns poderosos, algo que, doutra banda, e, de maneira notoria, tamén carece de poética.

Agora estou a ler un combinado moi sofisticado de versos e prosa poética titulado “Sólo el tempo perdido”, que é, ao mesmo tempo, a última obra de Fran Ignacio Mendoza. A Fran coñecino hai anos grazas ás Redes Sociais, eses lugares lúgubres e atestados de falsas aparencias onde case sempre te atopas co peor do ser humano. A modo de milagre cibernético, sorprendeume que Fran fose un bo tipo, sensible, con compaixón non só cara ás letras, senón tamén ante as inxustizas citadas anteriormente, entre outras.

O seu novo poemario desgarra a papel e convídanos a penetrarnos no tempo perdido e no paso dos minutos -para algunhas persoas as dúas cousas poden ser perfectamente o mesmo, ou devandito á ebria maneira de Bukowski: “A maioría da xente vai do cona á tumba, sen que apenas lles roce o horror da vida”-.

Ignacio Mendoza atrévese a expresar o seguinte dende o fío árido dunha poética moi ben sintetizada, vivida e sentida: “Testigo del tiempo pasado y del dolor/cuando llega, y no sabes/nunca sabes si te tocó un castigo/Sólo te das cuenta de que algo cambia.

E é que todo é invariable se non facemos algo respecto diso, fronte ao mundo e as súas ignominias e, sobre todo, ante esa cúspide de psicópatas que carecen de estrofas, de principios, de humanidade…

Ou expresado á digna maneira do mestre -e xenio- don Francisco de Quevedo: "Que se faga xustiza!", é o berro unánime da humanidade. É a virtude que fai da vida algo digno e soportable, pois sen ela as persoas estamos expostas a todo tipo de violencias.

Oxalá así sexa.

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).