O escritor

Non é só a obra, por grande que sexa esta, senón tamén a historia do personaxe que leva a cabo esa obra o que fai que se vaia perfilando a imaxe do xenio.

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 02/08/2023

A Valle Inclán gustáballe fantasear cando falaba de como perdeu o seu brazo. Él gustaba de converter algo nimio en algo pomposo sen ningún tipo de complexo, porque así é como se van forxando os grandes acontecementos, as historias que resplandecen. Recoller do chan un papel e transformalo nunha oda nada rutineira é algo normal para os homes e mulleres que sobresaen do resto aínda que só sexa por mor da súa habitual neurose.

Será porque tras a obra que pasará aos anais da Historia tamén está a vida do artista -moitas veces turbulenta e punzante-, a historia dun temperamento que ata do vulgar fai marabillas. Son seres, a maior das veces, incomprendidos, achacosos, depravados, fillos e netos da bohemia, do suspiro prolongado cara a unha muller á que aman e que non coñecen realmente, porque a súa xenialidade realiza xiros no aire, moitas veces grazas á tinta, a pluma e o asente, cal poeta tuberculoso e desarrapado, para así converter á súa amada nun aceno satisfeito que perdurará durante séculos.

Eu gusto das anécdotas que fai da vida usual do xenio unha existencia desmesuradamente ilóxica e nada vulgar. Eu non sei se o xenio nace xa como tal, tampouco é algo que nos debería importar en demasía, pero o que si ocorre con eles -naturezas incribles e a maior das veces apesadumbradas- é que pasan e deixan pegada, están ao noso lado e non nos queda máis remedio que odialos ou amalos, non existe punto medio á hora de tentar entender a sombra do asombrado por mor dos sentimentos que lle circundan.

Persoalmente encántame a anécdota que lle acaeceu ao bo de Arthur Miller (dramaturgo e guionista estadounidense): Él atopábase sentado nun bar tomando unha copa, cando foi abordado por un home distinguidamente vestido que lle preguntou:

-Non es ti Arthur Miller?

-Si, o son, por que?

-Non te acordas de min?

-A túa cara resúltame familiar, pero…

-Son o teu vello amigo Sam. Estudamos xuntos en secundaria.

-Témome que…

-A vida vaime ben. Posúo uns grandes almacenes A que te dedicas ti?

-Bueno, eu... a escribir.

-E que escribes?

-Obras de teatro, sobre todo.

-Algunha vez producíronche algunha?

-Si, algunha.

-Dime o título, a ver se a coñezo.

-Tal vez oíches falar de “Morte dun Viaxante”?

O home quedou perplexo, coa boca aberta. O seu rostro palideció e quedou por un momento sen fala. Un intre despois preguntou:

-Non serás ti Arthur Miller, o escritor?

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).