TSXG avala o dereito a cobrar o paro dunha muller en excedencia por coidado de fillo
Foi despedida dun traballo temporal e entende que "exerce o seu dereito á conciliación".
Por Europa Press / Redacción | SANTIAGO DE COMPOSTELA | 21/03/2024 | Actualizada ás 16:28
A Sala do Social do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) avalou o dereito dunha traballadora en excedencia por coidado de fillo despedida doutro emprego temporal a cobrar o paro. Así, entendeu que "exerce o seu dereito á conciliación" ao non reincorporarse á primeira empresa, da que está en excedencia, como pretendía o Servizo Público de Emprego Estatal (SEPE).
Desta forma, desestimou o recurso interposto polo SEPE contra a sentenza emitida en primeira instancia polo Xulgado do Social número 6 da Coruña. O tribunal explicou que a traballadora, cando estaba en excedencia para o coidado de fillo, desde o 28 de outubro de 2022, iniciou unha relación laboral con outra empresa de traballo temporal, que lle extinguiu o seu contrato o 27 de xuño de 2023.
Nese momento, segundo relatou a sala, a traballadora solicitou as prestacións por desemprego que lle foron denegadas. Con todo, o TSXG, do mesmo xeito que o xulgado de primeira instancia, determinou que ten dereito a cobrar o paro porque se atopa en "situación legal de desemprego", en atención ao emprego conseguido a través dunha empresa de traballo temporal mentres se atopaba en excedencia para o coidado do seu fillo noutra empresa, xa que viu "extinguido ese emprego por causa allea á súa vontade".
"NADA IMPIDE" O TRABALLO DUNHA PERSOA EN EXCEDENCIA
Por iso, advertiu de que no ordenamento xurídico laboral "nada impide" o traballo dun traballador en situación de excedencia para o coidado de menor ou de persoas maiores, "salvo, naturalmente, se ese traballo supón concorrencia desleal coa empresa".
Ademais, recalcou que "non é incompatible" coa finalidade de coidado da excedencia, xa que pode ser un traballo "máis facilmente compatible" co coidado, pola súa duración, pola súa xornada, pola súa flexibilidade, pola proximidade ou por outras múltiples razóns lexítimas.
A persoa traballadora, continúa a sala, accede a ese emprego "seguramente" para cubrir, "en parte, as carencias económicas" nas que a some a excedencia que, por ser situación suspensiva, determina a ausencia de salario e, con independencia mesmo das consideracións económicas, no exercicio da súa liberdade persoal para manterse vinculada co mercado de traballo. Os maxistrados destacan que a admisión da interpretación da entidade xestora "suporía laminar" o dereito á conciliación da traballadora.
Todo iso, xa que, "se non segue" as indicacións da entidade xestora en orde a reingresar na empresa, para poder seguir atendendo ao coidado do seu fillo, "quedaría sen prestacións por desemprego" e, no caso de que seguise as indicacións, "debería reingresar" no posto de traballo e a empresa "non llo podería negar baixo sanción de nulidade do rexeitamento". Co cal, "tampouco accedería" ás prestacións por desemprego por estar a traballar e "seguiría tendo as dificultades" para o coidado do seu fillo que tiña antes de solicitar a excedencia.
"DIMENSIÓN CONSTITUCIONAL"
A Sala destacou que os dereitos de conciliación da vida familiar e laboral das persoas traballadoras son "de habitual exercicio feminino, como é o caso de autos", polo que conclúe que o litixio "presenta unha dimensión constitucional".
A cal, indicou o TSXG, concéntrase na afectación do artigo 14 da Constitución Española, en relación co artigo 18 --dereito á privacidade e a adoptar decisións lexítimas no ámbito da intimidade persoal e familiar-- e co artigo 39 --protección da familia, haxa ou non matrimonio, e dos fillos, calquera que sexa a súa filiación--.
Esta dimensión constitucional xa foi invocada, e validada pola sentenza de primeira instancia, pola traballadora para utilizar a modalidade procesual especial de tutela de dereitos fundamentais. O TSXG subliña que debe ser invocada "non só" nesa proxección procesual, senón tamén en "unha proxección sustantiva", xa que a interpretación dada na sentenza de instancia supón a solución "máis acorde" coa aplicación e interpretación da normativa en perspectiva de xénero.
A cal se sustenta no artigo 4 da Lei Orgánica 3/2007, de 22 de marzo, para a igualdade efectiva de mulleres e homes, segundo o cal 'a igualdade de trato e de oportunidades entre mulleres e homes é un principio informador do ordenamento xurídico e, como tal, integrarase e observará na interpretación e aplicación das normas xurídicas". A sentenza non é firme, pois cabe presentar recurso ante o Tribunal Supremo.
