(Vídeo) Praias paradisiacas en Galicia: un longo paseo de repouso onde o mar tamén escribe

Hai praias que non teñen nome. Ou, mellor dito, téñeno, pero prefiren quedar fóra dos mapas e das listas. Son lugares que non se anuncian, que se deixan atopar coma quen atopa un verso esquecido entre as páxinas dun carderno vello. Un deses lugares agochados no fondo da ría, onde o salitre sabe a infancia e a area é máis memoria que destino. O camiño para chegar é sinxelo, pero non evidente. Hai que camiñar un pouco, deixarse levar polas pistas que das as pedras, polos detalles pequenos, pola vida dunha aldea: un recuncho verde, un valado cuberto de silvas, unha sombra fresca entre dous piñeiros... E, ao final, a luz. Esa luz que se abre entre os troncos coma un escenario que gardaba o mellor para o final.

O areal é prequeno, tranquilo, e semella gardado por algunha man invisible que o protexe da présa. As auas estran mansas, coma se soubesen que aquí a impaciencia non ten lugar. Hai quen vén co libro na man e quen o escribe co pensamento. Aquí o corpo báñase, si, pero tamén repousa, pénsase, sóltase... Ao fondo, un paseo. pero non un calquera, senón un paseo de palabras. As pedras falan: poemas, citas, nomes que marcaron a historia literaria dun país. É coma un xardín de voces, un roteiro íntimo onde os pasos se acompañan de letras. Algúns versos emocionan, outros fan sorrir, pero todos convidan a quedar un pouco máis, a volver.

E non é só iso. Hai esculturas que lembran lendas, coma se as ánimas do lugar tamén quixeran saudar dende o outro lado da ría. Unha procesión pétrea de figuras silenciosas que gardan, quizais, a esencia deste lugar: unha beleza discreta, serena, fonda. E iso é o que o fai tan especial. Aquí non se vén buscar nada. Aquí as cousas acontecen. Unha conversa que se abre sen forzar, unha nena que recolle cunchas coma se fosen tesouros, unha parella nova que le en voz baixa un poema dun dos monolitos, sorrindo. Un home maior que mira ao mar sen dicir nada, coma quen volve á casa.

CARACTERÍSTICAS

• Lonxitude: aproximadamente 130 metros
• Anchura: variable segundo a marea, media de entre 10  e 20 metros
• Composición: area fina e dourada, con presenza de pedras arredor do perímetro
• Tipo de augas: tranquilas, pouco fondas, ideas para o baño e a relaxación
• Contorna: semiurbana e resgardada, con zonas arboradas próximas a un paseo literario que bordea a ribeira

CLAVES DO SEU ENCANTO

• Ambiente recollido e sereo, perfecto para desconectar e fuxir das multitudes
• Paseo de pedra con frases de autoras e autores galegos, que convida a camiñar e reflexionar
• Acceso algo agochado, que reforza a sensación de estar descubrindo un segredo
• Espazo discreto e sen masificación, moi frecuentado por xente local
• Luz do serán especialmente fermosa, ideal para dar paseos ao final do día

AQUÍ O TEMPO NON CORRE, ACOMPAÑA

Este areal non quere ser famoso. Non quere saír nos rankings das mellores prais, nin ser escenario de stories estivais nas redes sociais. Quere seguir sendo un segredo compartido, un deses espazos íntimos que a xente coida e transmite case en voz baixa, coma quen entrega unha chave pequena. Un lugar ao que se chega sen GPS, sen pancartas, sen présas. Un refuxio onde non hai que demostrar nada, onde un pode simplemente estar. Sentar na beira e escoitar, mirar como a luz muda sobre a auga, deixarse levar por ese xeito que ten o mar de dicir as cousas sen palabras. Aquí o tempo non corre, acompaña. Respira contigo, con cada paso lento, con cada pausa entre pensamento e pensamento. Aquí o mar tamén escribe. E faino para ti.

 

 

 

 

Ver esta publicación en Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Una publicación compartida de Galicia Confidencial (@galicia_confidencial)