(Vídeo) Praias paradisiacas en Galicia: un areal cheo de cons onde o mar semella propio doutras latitudes

O mar aquí non ruxe nin azouta. As súas augas falan en murmurios, coma se soubesen que o seu non é o espectáculo, senón o refuxio. A esta praia non se chega por casualidade, nin se asoma dende a estrada. Está agochada entre as casiñas baixas dun barrio costeiro, apenas visible mesmo para quen pasan a diario preto. Coma se se negara a deixarse atopar por calquera. Quen chega ata aquí faino case sempre por recomendación ou por azar --ese azar que só premia aos camiñantes sen présa--, e se atopa cunha cala recollida, íntima, resgardada entre formas suaves e contornos redondeados. No canto de cantís ou puntas afiadas, aquí hai grandes pedras lisas, moldeadas por séculos de auga e vento, que se asentan no mar coma se o delimitaran, coma se lle lembrasen ata onde pode chegar.

A transparencia da auga é hipnótica, pero é a cor o que remata de deixarche sen palabras. Un turquesa puro que semella máis propio doutras latitudes, de postais lonxanas, e que, sen embargo, desprégase aquí, entre os perfís verdes do litoral atlántico. O fondo do mar, visible a varios metros, está limpo, apenas ten algas, e a area clara multiplica a luz. Hai quen camiñan polo longo paseo de madeira que bordea esta costa, alleos ao tesouro que queda a uns poucos pasos. Outros, os de sempre, os veciños, conóceno ben e saben que o verán lles traerá as súas recompensas: unha praia sen masificacións, sen sombrillas clavadas en fileira, sen ruído. Só mar, sol e as voces suaves de quen non precisan berrar para facerse oír.

Moito antes de pisar a area, a contorna xa convida ao silencio. Hai algo na forma en que se abre a paisaxe, ou, mellor dito, en como non se abre: o mar aparece de súpeto, tras unha costa, unha curva, unha rúa estreita. Coma unha revelación. É unha praia que se garda para quen a buscan, unha desas que semellan feitas non para ser fotografadas, senón habitadas. Dende o primeiro paso na pasarela de madeira, un sente que cruzou a outra forma de estar na costa: máis íntima, máis lenta, máis viva. E tamén máis pura, pois garda a historia de antigas fábricas de salgadura que consolidaron o que hoxe é esta vila costeira na que se atopa.

CARACTERÍSTICAS DESTA PRAIA

• Lonxitude: Aproximadamente 100 metros, con forma de cuncha pechada.
• Anchura: Variable, segundo a marea, pero xenerosa mesmo cando sobe a marea.
• Composición: Area fina e clara, con presenza de grandes pedras redondeadas (concheiros ou cons).
• Augas: Tranquilas, de cor turquesa e alta transparencia, cun fondo areoso limpo.
• Contorna: Barrio costeiro residencial, con acceso agochado dende a estrada e paseo de madeira paralelo.

UN LUGAR FEITO PARA VOLVER

Hai praias que se visitan unha vez, desfrútanse e esquécense. E hai outras --coma esta-- que se quedan na lembranza de maneira sutil, coma unha canción que un non sabe de onde saliu, pero tararea sen querer. Quizáis sexa polo equilibrio que garda: non é salvaxe, pero tampouco evidente. É, simplemente, un recuncho que non precisa adornos para emocionar. Abonda mirar o reflexo do sol sobre a pedra mollada ou escoitar o son da pasarela de madeira baixo os pés para querer quedar un pouco máis.

En días de semana, cando o paseo está case baleiro e só se escoita algunha conversa lonxana ou o repiqueteo dun bastón contra a madeira, a praia semella máis grande, máis súa. En días así, un entende que a beleza non sempre está no grandioso nin no agochado, senón no que se mantén á marxe, sen pretensións. Por iso, os que coñecen este lugar non adoitan falar moito del. Non por celos, senón por respecto. Porque hai praias que se nomean, e outras que se gardan.

CLAVES DO SEU ENCANTO

• A cor do mar, inusualmente turquesa para esta latitude.
• A calma das súas augas, ideais para o baño e o descanso.
• A presenza de 'cons', pedras grandes e redondeadas que dan identidade ao seu perfil mariño.
• O seu difícil e agochado acceso, que a protexe do turismo masivo e a converte en segredo veciñal.
• O contraste entre o urbano e o íntimo, ao estar encaixada entre casiñas, pero sen perder a súa esencia natural.

 

 

 

 

Ver esta publicación en Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Una publicación compartida de Galicia Confidencial (@galicia_confidencial)