A illa privada que custa máis por noite que un ano de aluguer de moitas familias galegas: A Creba

A creba, unha remota illa de apenas 7,5 hectáreas na ría de Muros e Noia, foi elevada nos últimos anos como símbolo de luxo extremo: cinco suites, heliporto, embarcadoiro, piscina climatizada, chef con estrela Michelin, ximnasio, biblioteca e servizos premium, todo dispoñible a prezos absolutamente desorbitados. Anúnciase o seu aluguer por dúas noites por unhas 17.000 libras --o cliente habitual é británico--, o equivalente a uns 19.000 euros, segundo 'The Times'. Ese custo equivalería ao que moitas familias aforran nun ano de aluguer en cidades galegas, e converte esta oferta nalgo que non só é símbolo de luxo, senón tamén de exclusión. Unha estancia por dúas noites a esos prezos desata o debate: é lícito privatizar de facto o acceso a un recurso natural tan preto da costa? E, o que é máis importante: por que esta illa galega está en mans privadas?

ORIXES E REIVINDICACIÓNS: CANDO A ILLA FOI RECLAMADA POLO POBO

A controversia non vén de agora. A Creba foi privatizada hai máis dun século, inscrita en rexistros como propiedade privada en 1922 tras ser adquirida por Emilio Penas Gerpe, un empresario local de Muros. Este rexistrou a illa ao seu nome no Rexistro de Propiedade, nun intre no que nin a Administración --que aínda non se preocupaba polo dominio público marítimo-terrestre-- nin os veciños cuestionaron a inscrición. Esta operación foi posible grazas a un baleiro legal moi común na época: numerosas pequenas illas e illotes costeiros carecían de limitación catastral precisa e non estaban expresamente catalogados como bens públicos ou estatais. Isto permitía que particulares inscribiran estes terreos como propios se ninguén o impugnaba.

PROPOSICIÓN NON DE LEI PARA A SÚA RECUPERACIÓN QUE FOI REXEITADA

Dende entón, a sociedade foi tomando conciencia da importancia do ben que perdera, e numerosas comunidades locais en Esteiro e Muros reclamaron a súa recuperación. En 1990, unhas 300 persoas ocuparon simbolicamente a illa para pedir que volvera ser de dominio comunal. En 2022, o BNG presentou unha proposición non de lei para solicitar a súa expropiación, pero foi rexeitada baixo argumentos legais de propiedade privada. O debate a día de hoxe mantense vivo: pode xustificarse o uso privado dunha contorna que historicamente se considerou común?

O LUXO COMO BARREIRA SOCIAL

A tarifa citada --máis de 17.000 libras ou 19.000 euros por dúas noites-- repítese con insistencia en guías de viaxes e medios especializados coma unha cifra récord para España en turismo de luxo. Ese prezo non é un valor anecdótico: é unha barreira de acceso, unha declaración de que esta illa non é para un viaxeiro medio, senón só para uns poucos con petos folgados. Mentres tanto, comunidades veciñais denuncian impactos ambientais e urbanísticos: ampliacións ilegais, recheos xunto á liña de costa, plantación de especies invasoras e construción de infraestruturas --heliporto, porto interior-- que vulneran áreas protexidas sen repercusión estatal.

A FACHADA DE EXCLUSIVIDADE FRONTE ÁS DEMANDAS POPULARES

Upper Luxury Housing promociona a illa como 'A Creba Private Island', dispoñible mesmo por horas, unha novidade en Galicia. Pero ese formato de aluguer por horas, xunto con prezos tan elevados, reforza a idea dunha exclusividade que choca co dereito colectivo ao desfrute da contorna: unha illa que podería ter sido de todos convértese nunha finca vacacional semiclandestina fronte á costa.

MEMORIA COLECTIVA FRONTE AO ESPELLO DO PODER

Historicamente, a illa albergou unha ermita medieval adicada a Santa María que congregaba romarías populares dende comunidades veciñas. Hoxe, a pedra desa capela reutilízase nunha vila de luxo, e o antigo uso simbólico foi desprazado por un espazo pechado, vixilado e monetizado. A cidadanía local reclama que a illa retorne ao dominio público, pero a lexislación vixente cita a súa titularidade legal como argumento definitivo fronte á vocación comunal.

O PREZO DO PRIVILEXIO VALERÁ MÁIS QUE O DEREITO AO ACCESO?

Si, a illa é privada segundo rexistros e a normativa española así o ampara. Pero tamén é certo que unha tarifa de 19.000 euros por dúas noites reduce automaticamente o seu acceso a unha minoría. Mentres se debate se se debe expropiar ou non, o luxo ten o seu custo real: non só en euros, tamén en perda de memoria, de patrimonio compartido e en desigualdade. E, mentres uns poucos pagan por illarse nesa illa singular, a maioría segue sen poder nin achegarse, aínda que sexa en barco, a un anaco de costa que debería ser un ben de todos. A Creba xa non é unha illa: é unha fronteira económica.

 

 

 

 

Ver esta publicación en Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Una publicación compartida de Galicia Confidencial (@galicia_confidencial)