A moda Lolita en Galicia: rebeldía, feminidade e comunidade

En Galicia existe unha comunidade que sorprende a quen a descubre por primeira vez. Son persoas que atoparon nunha moda de orixe xaponesa un espazo de identidade, de creatividade e tamén de rebeldía. Falamos das Lolitas (que nada teñen que ver con Lolita de Nabukov), un movemento estético e vital que, malia nacer en Xapón nos anos 70, foi atopando eco en diferentes lugares do mundo, tamén aquí, en Galicia.

COMO NACEU A MODA LOLITA

A moda Lolita xorde no Xapón dos anos 70, nunha sociedade en plena transformación. O país pasaba dunha estrutura tradicional e moi conservadora a unha modernidade vertixinosa, onde se castigaba o diferente e se premiaba a conformidade. As mulleres, especialmente, víanse sometidas a unha presión enorme: estudaban e traballaban con intensidade, mais ao final esperáballes unha vida reducida ao rol de ama de casa. A moda Lolita naceu entón como unha forma de resistencia, un xeito de desafiar esas expectativas e de reclamar un espazo para a identidade propia.

Inspirada inicialmente no Natural Kei —un estilo máis campesiño e romántico—, axiña evolucionou cara a cortes e formas propias do rococó e do renacemento. Saias amplas, cinturas estreitas, volantes, puntillas, flores, cores suaves ou estampados fantasiosos: todo aquilo que a sociedade tachaba de “ñoño” ou “tolo” converteuse nun símbolo de autonomía. A mensaxe era clara: o feminino non é sinónimo de inferioridade. Ao contrario, a estética Lolita ofrecía un camiño de empoderamento, tanto para mulleres como para homes que querían reivindicar a súa faceta máis delicada e romántica.

A finais dos 80 e comezos dos 90, o barrio de Harajuku en Tokio consolidouse como epicentro desta moda. Entre cafés temáticos, tendas alternativas e mozos e mozas que desafiaban as normas, asentouse unha estética que aínda hoxe segue viva.

A COMUNIDADE LOLITA EN GALICIA

En Galicia, a moda Lolita leva anos gañando presenza, malia que non sempre foi doado manter unha comunidade activa. Lucía, actual delegada do grupo, lembra como pasaron etapas de actividade intensa e outras de pausa, pero sempre con vontade de seguir adiante: “Levamos moitos anos, aínda que tamén houbo tempos de inactividade. Agora estamos retomando actividades, vindo a eventos como o Lérez Up para darnos a coñecer e achegar a moda Lolita á xente”, explica.

A día de hoxe, o colectivo organiza encontros variados: desde obradoiros de cerámica ou kokedamas (un tipo de arte vexetal xaponés) ata visitas a museos ou simples picnics. Non todo se reduce á imaxe tópica do té con pastas, di Lucía: “Non nos limitamos a ese estereotipo, buscamos espazos de convivencia creativa”.

A autoxestión é clave. A través da venda de roupa de segunda man ou de artigos a prezos máis accesibles —moito máis asumibles que as antigas pezas exclusivas de marcas xaponesas—, conseguen financiarse sen depender de subvencións externas.

 

 

 

 

Ver esta publicación en Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Una publicación compartida por Alén das Avelaíñas (@alendasavelainas)

O DÍA A DÍA COA VESTIMENTA LOLITA

Non todas as persoas que forman parte da comunidade poden vestirse de Lolita a diario. Moito depende do traballo ou do contexto. Lucía lembra cando traballaba nun hospital: “Era imposible, tiña que levar pixama sanitario”. Mais noutras profesións creativas, como o deseño gráfico ou a ilustración, hai máis liberdade para expresarse.

O impacto social tamén é variado. Hai quen recibe eloxios pola súa elegancia, e quen reacciona con comentarios despectivos ou con fotos furtivas na rúa: “Se alguén me pide facer unha foto, normalmente non teño problema. Pero cando o fan ás agachadas, non me gusta nada. Un tempo adoptei unha política: se alguén me facía unha foto sen permiso, eu devolvía o xesto. Cando protestaban, eu respondía: ‘pois o mesmo, non me fagas fotos sen pedilo’”. Esta tensión entre a curiosidade allea e o dereito a expresarse libremente é unha constante.

O FUTURO: EVENTOS, REDES E SEGURIDADE

A comunidade Lolita galega ten plans de futuro. Entre eles, a posibilidade de organizar eventos máis grandes, aínda que polo momento seguen concentrándose en xuntanzas máis pequenas.

O seu principal punto de contacto é Instagram, onde comparten imaxes, actividades e tamén coidan de que quen se achegue ao grupo teña intencións respectuosas. “Queremos que sexa un espazo seguro para todas”, subliña Lucía.

MÁIS ALÓ DA MODA: UNHA FORMA DE REBELDÍA

O movemento Lolita non é só vestir dunha determinada maneira. É tamén unha declaración: negarse a aceptar que o feminino sexa ridiculizado, reclamar o dereito a xogar coa imaxe propia, e crear comunidade arredor da beleza, do detalle e da creatividade.

En Galicia, este grupo mantén viva esa chama. Unha chama que prende tanto en saias abulladas e encaxes como en cada picnic, cada obradoiro e cada encontro onde a moda é só a escusa para construír algo máis importante: identidade compartida e liberdade.