A visión máis humana de Castelao
O autor de Sempre en Galiza e líder do Partido Galeguista destacou pola súa xenerosidade, tanta, que mesmo o levou a pasar apuros económicos.
Por Galicia Confidencial | Compostela | 15/11/2016 | Actualizada ás 13:00
Castelao foi médico, político, ilustrador e, sobre todo, boa persoa. Tal era a súa bondade que o levou a pasar grandes apuros económicos na súa vida e provocou, mesmo, que empeorara o seu estado de saúde.
Precisamente, sobre este Castelao artístico e humano falou este luns o vicepresidente da Fundación Castelao, Miguel Anxo Seixas, no marco de ‘Os Luns do Ateneo’, unha charla organizada polo Ateneo compostelá.
Seixas comezou lembrando ao Castelao máis mozo. Un rapaz de Rianxo, inmerso na tradición labrega e mariñeira do pobo. Mentres, o seu pai emigrou a Arxentina, onde creou un almacén na zona “india, xa que aos galegos non os mandaban á Pampa boa”. Posteriormente, o propio Castelao traballaría no almacén, aínda que a súa “bondade” rebaixaría os ingresos do negocio. Por iso, o seu pai viuse obrigado a apartalo desa tarefa.
De volta a Galicia, Seixas recordou os estudos de Medicina do debuxante en Santiago. Alí comezou a ser adicto a charlas de literatos, “como as do Café Colón”. Estudando descúbrese o Castelao “do humor e da dor”, explicou. A dor sae á luz, segundo o autor, estudando no Hospital Real.
O Castelao máis maduro
Logo está a estapa de Madrid. Alí faría ilustracións e gañaría fama. Pero volve a Rianxo e abre a súa consulta, mais decide non cobrar, o que provoca o seu fracaso económico. Posteriormente, a súa saúde resíntese. Unha infección no ollo, tratada como unha sífilis, impedirá que poida gañar a vida “como médico e como ilustrador”.
Posteriormente, tal e como lembrou Seixas, Castelaou pasou por diferentes fases, como a súa conversión a funcionario, ao tempo que continuaba ilustrando, por exemplo, no xornal vigués ‘Galicia’. Tamén a súa experiencia como deputado nacionalista na II República ou debuxando a favor do Estatuto. Ademais, mencionou o seu servizo á República no golpe de estado de 1936, chegando a recaudar fondos na costa leste, aínda que era “unha guerra que estaba perdida”. Por último, o Castelao das ditaduras e do exilio, en cidades como Buenos Aires, cidade na que morrería en 1950.
