Caso Urdangarin: Sentenza benevolente

Dende hai tempo, a vida pública no Estado español padece unha patoloxía aguda: a xudicialización da política e a politización da xustiza.

Por Xesús Veiga | Compostela | 20/02/2017

Comparte esta noticia
Os numerosos episodios de corrupción rexistrados non foron aproveitados como unha oportunidade para promover prácticas de asunción de responsabilidades por parte das organizacións e persoas afectados. No canto de buscar -e atopar- un espazo autónomo para dilucidar as consecuencias derivadas da falta de ética na xestión dos bens comúns, deixouse nas mans do poder xudicial a resolución de todos os problemas. As sentenzas dos tribunais foron, ao cabo,os únicos criterios operativos para xulgar o labor das persoas que se movían no ámbito do poder lexislativo e do poder executivo.
 
Se, ademais, medraba no corpo social a convicción do uso partidista dalgunhas instancias do universo xudicial, estabamos ante a consagración dun círculo vicioso que cortocircuitaba a credibilidade do hipotético proceso de rexeneración no seo do sistema democrático.
 
Calquera avaliación da recente sentenza sobre o chamado caso Urdangarín debe ser realizada no contexto descrito anteriormente. A gravidade dos feitos involucrados neste procedemento xudicial resulta pouco discutíbel:a utilización das prerrogativas e da reputación asociadas a dúas persoas da Casa Real para conseguir recursos públicos de xeito inapropiado debería ter motivado diversas medidas exemplarizantes (eliminación dos direitos dinásticos e de todos os privilexios asociados á posición institucional de Cristina de Borbón e de Iñaqui Urdangarín). Non existiu tal pedagoxía preventiva senon que se trasladou, con insistencia, a lóxica defensiva da presunción de inocencia correspondente ao ámbito xudicial. Todo ficaba pendente, pois, da resolución da Audiencia provincial mallorquina.
 
E agora, coñecido o veredito do tribunal, suscítase un debate totalmente condicionado polo corsé do “respeto ás decisións da xustiza”. Por moito que se queira disimular, resulta evidente a benevolencia das decisións adoptadas, tendo presente o contido das peticións formuladas polo ministerio fiscal e pola acusación popular. A pesar da pouca dureza exhibida polas xuizas da Audiencia, o caso Urdangarín ficará como un exemplo paradigmático do comportamento das elites españolas nos primeiros anos do século XXI. A cobiza extrema e o sentimento de impunidade invadiron as estancias dos poderes económicos e políticos. Chegaron mesmo á Casa Real, a pesar de recibir un trato xeneroso nos orzamentos estatais. Eran tempos de viño e rosas. Se todos os que podían daban “pelotazos”, por qué non ían facelo os membros da familia Urdangarín? 

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Xesús  Veiga Buxán Licenciado en CC.EE. pola Universidade de Bilbao. Profesor –dende o ano 1974- no Departamento de Organización de Empresas e Comercialización da Facultade de CC.EE. da USC. Dirixente do MCG. Posteriormente, foi dirixente de Inzar.Foi deputado polo BNG no Parlamento galego dende 1993 ao 2005. Dende Setembro do ano 2005 ate o mes de Abril do ano 2009 foi asesor para asuntos económicos no Gabinete da Vicepresidencia da Igualdade e do Benestar da Xunta de Galicia.