Os 300.000 fillos de Abel

Na súa traxectoria biográfica, Abel Caballero foi, primeiramente, profesor de Universidade, acadando a condición de catedrático de Teoría Económica.Posteriormente entrou, con dedicación exclusiva, na vida política:deputado do PSOE no Congreso dende 1982, ministro de Transportes (1985-1988) con Felipe González, candidato do PSdG á presidencia da Xunta no ano 1997 e, finalmente, alcalde de Vigo dende o 2007.No intervalo entre a súa saída do Parlamento galego (ano 2001) e o seguinte cargo político, Abel Caballero descubriu publicamente a súa vocación de escritor de novelas históricas.

Por Xesús Veiga | Santiago | 13/02/2010

Se Caballero tivera exercido como catedrático de Economía, non realizaría a obscena exhibición de simplismo analítico coa que tratou a problemática das Caixas galegas.Para alguén que posúe a máxima titulación académica non debería ser admisíbel confundir a sede social de Caixanova –Vigo- coa dimensión real da súa actividade –Galiza e parte do territorio estatal- e non debería resultar aceitábel considerar o futuro do sistema financeiro galego mediante un afastamento radical das alternativas posíbeis para Caixanova e para Caixagalicia.

Se o rigor que se lle supón ao catedrático D. Abel fica no armario do seu despacho universitario e, ademais, o político Caballero pasa polo vestiario que xa utilizou Leri para coller a camiseta do caudillo que quere liberar a Vigo dos seus “inimigos exteriores”, a manifestación do pasado día 9 resulta perfectamente verosímil.Existían as “condicións obxectivas” das que falaban os vellos marxistas e só faltaba un grupo de políticos ambiciosos con apoios nas “forzas vivas” da cidade para que tivera lugar a demostración de masas...

Pero, de cantas masas? Alí, na Porta do Sol, apareceu o novelista Abel Caballero para verbalizar o relato de ficción que tiña na cabeza.Sí, eran elas, aquelas 300.000 almas coas que soñara a noite anterior...

Os que pretendemos vivir no mundo real temos, dende hai tempo, un grave problema coa contabilidade das manifestacións.Se estiveramos en Madrid coñeceriamos a versión numérica dos organizadores, a elaborada polas policías correspondentes e o cálculo do xornal “El Pais”.Aquí, con varios xornais que presumen de obxectividade e profesionalidade, carecemos de cifras proporcionadas cunha metodoloxía de cálculo previamente identificada e non temos, por tanto, o mesmo nivel de pluralidade informativa.Por qué? Porque non poden acceder ás modernas técnicas de cálculo ou porque non queren eliminar a posibilidade de xogar coa cifra de asistentes a unha manifestación en función dos particulares intereses político-empresariais do editor de turno?Desexan coñecer a verdade dos feitos ou prefiren evitar que a realidade arruíne o titular que tiñan preparado?