A Política fronte ao Político... Réplica ao profesor AC Pereira Menault

Artigo do catedrátrico de Dereito Constitucional Pereira Menaut

 

O político atendendo a Julien  Freund ten tres presupostos: a dialéctica mando-obediencia,  o dialéctica público-privado, e a dialéctica amigo-inimigo. O político ten un medio ou instrumento para alcanzar os seus obxectivos,  a forza,  e unha finalidade tamén específica, o ben común,  determinado pola seguridade exterior  fronte ao inimigo e o acordo ou concordia  interior. Isto é o Político. 

 

Consideraba  Comte, o pai fundador o  positivismo,  que a ciencia, o coñecemento científico, non pode chegar á verdade absoluta. Moitos dos seus discípulos seguiron un camiño diferente e por iso coincidimos coa crítica a ese sentir que fai o profesor Pereira no seu artigo. Nós seguimos a posición do   pai fundador do  positivismo. A ciencia ou o científico ten o seu propio rango e esencia. E o político o seu. Así como o económico,  o ético, o relixioso, ou  o estético, como indicaba Julien  Freund. Igualmente afirmábao  Weber (O político e o científico): a ciencia non dá respostas ás preguntas políticas. 

 

“Gobernar ten que ver con manterse no poder, non co bo goberno. Con esa finalidade, os dirixentes compran apoios recompensando aos seus partidarios esenciais por encima de outros”. Así de claro expóñeno Bruce Bo de  Mesquita e  Alastair Smith na súa obra O manual do ditador.  Teñámoslo en conta en toda a argumentación que pasamos a expoñer. No réxime actual, en todos, pero dado que estamos no ano 2018, no réxime político de 2018, gobernar é o exposto  en O manual do ditador. Gobernar é manterse no poder. 

 

O artigo do profesor Pereira  é  profundo, moi argumentado. Sólido. Máis discrepamos en diferentes aspectos e perspectivas. A nosa crítica vaise  centrar na distinción  entre a Política e o Político, así como noutros aspectos secundarios. 

 

O profesor Pereira dividiu en duas partes o seu artigo. Unha primeira  describe a sociedade europea e española no ano 2050, e posteriormente describe o futuro no ano 2084.

 

1ª Tese.- A realidade descrita non é futura. É o presente.

A situación económica, social, económica, moral descrita no ano 2050 é o  presente, o presente simple. A descrita en 2084 é  o presente perfecto. Quitando certos elementos ficticios sobre os homes-máquina e o sexo virtual, a realidade descrita é o presente (simple e perfecto). 

 

Hoxe todo se fai con,  e a través de máquinas. A declaración de impostos, a presentación de demandas xudiciais, as matrículas nas universidades, e o seu pago, as transferencias. O diñeiro apenas se usa, e realízanse as transaccións económicas con cartóns de plástico.  Diñeiro inventado ou tan  artificioso como o papel moeda. 

 

Na actualidade  España ten unha porcentaxe de paro do 15%.  E sobre o  30%  do pobo está na pobreza. Está  desindustrializada, cunha poboación envellecida,  e con pouco traballo estable. E para a subsistencia  dos parados e pobres,  só quédanlles as axudas sociais, o  apoio dos seus familiares e a caridade das Ong. 

 

Os españois crense libres facendo o que lles indican que é ser libres. Por exemplo, o estar en paro non o ven como falta de liberdade. Considérano un azar, non unha situación evitable e para nada necesaria. Hoxe todo é politicamente correcto, a liberdade real é escasa. Realmente xa non existe liberdade. A xente chama liberdade, sobre todo os mozos, ao que o pensamento dominante indícalles que é  liberdade. Entre elas, a cuestións tan primarias e  mamíferas como  ter relacións sexuais, a cambiar de compañeiro sexual,  non casar, non ter fillos,  drogarse,  emborracharse, escoitar música, “a movida”,  ou tatuarse.  Chaman liberdade a non crer en nada, salvo no esoterismo, nos anuncios publicitarios e facebook.   

 

Os políticos indícanlles aos mozos,  que hai que manifestarse polo  Día de X, e póñense bandeiras en todos os concellos. Á semana cámbialle a bandeira e de motivo de manifestación. Así levan anos. Pero os salarios son os máis baixos desde hai 50 anos, menos futuro, máis pobreza, máis explotación, etc. O sistema tenos  castrados a nivel mental.   Pero os políticos si reprimen violentamente, e mesmo prohiben as protestas laborais; lóxico. 

 

Os políticos son  indistinguibles. Vixíannos en todas partes, os fillos denuncian  aos pais se lles castigan, e o fiscal solicita o que as leis penais indican, normas  aprobadas por políticos   corruptos, ignorantes,   iletrados, sen   formación. Nada que Robert  Michels  en Os  partidos políticos non anunciase no século  XX,  e na   súa "lei de ferro da oligarquía". Unha minoría  en nome do pobo domina á masa. 

 

2ªTese.- No artigo indícase que o cristianismo, a relixiosidade, a conciencia moral están adormentadas. Salvo o Islam. 

Coincidimos plenamente na descrición. Máis non no tempo: esa é a realidade de 2018. E é o normal e lóxico dentro da orde política imperante, consecuencia da  dominación da doutrina liberal. O político, o eterno,  ten tres presupostos: o primeiro é a dialéctica mando-obediencia. Sempre haberá uns que manden, e outros que obedezan. As relacións entre eses dous colectivos, as interaccións que poden existir dependen da política dominante no momento. A doutrina política que impuxese a súa dominación, (sempre se adoita impoñer mediante a violencia), establecerá a relación que estime necesaria para o seu mantemento no poder.  Someterá  aos seus súbditos á obediencia que lle sexa necesaria para evitar rebelións. 

 

A  escolástica foi derrotada. O liberalismo ostenta o mando. Obtivo o  poderío a través da violencia: revolución francesa de 1789 e posteriores. O seu último triunfo militar  foi a vitoria na II Guerra Mundial, tras  derrotar ao fascismo. E posteriormente fíxose hexemónico no mundo tras a caída do Comunismo. Coa caída deste, o cristianismo xa non lle é útil ao liberalismo, é un estorbo moral. 

 

As vitorias militares outorgáronlle o poder ao liberalismo, e  somete aos grupos antes dominantes e inimigos. Tamén mediante a violencia, ou o seu   subterfugio, o Dereito. En España a mediados do século  XIX procederon a roubarlle todas as propiedades á Igrexa católica. O 50 % como mínimo do terreo  cultivable da época. O método xurídico foi a “Desamortización”. Iso provoco conflitos que foron reprimidos pola violencia. Os “tres pesetas” a tiros de fusil ou a  bayonetazos impuxeron o dominio do liberalismo  e a legalidade da propiedade  para os novos amos. 

 

Co transcurso dos séculos o liberalismo foi sometendo máis á Igrexa e á súa doutrina ás súas conveniencias. E xa cando non lle é útil en sentido algún, non ten interese en repartir a riqueza con quen é intercambiable e máis barato, a  New  Age á que se fai referencia no artigo. 

É certo que o liberalismo mantén unha posición máis tolerante co Islam. Na actualidade o liberalismo quere que decenas de millóns de persoas do continente africano aséntense en Europa, España e Galicia. E esas masas son islámicas.  Se  lles negase a práctica do Islam  ao día de hoxe,   dificultaríase a inmigración en masa que o liberalismo está a realizar desde África a Europa. Por iso esa realidade de tolerancia sobre o Islam. Mais o destino do Islam será o mesmo que o padecido pola outra relixión  abrahámica, o Cristianismo versión católica:  o sua   supeditación e posterior eliminación. 

 

3ª Tese.- A Unión Europea superada pola globalización, é un actor político secundario, atendendo ao futuro de 2050. 

A UE é a descrición que se realiza no artigo.  Máis esa realidade non é un accidente, senón o seu  corolario. É o ADN da UE. No ano 2001 John  Laughland publicou A fonte  impura. No seu día, a crítica non tivo compaixón coa obra; así Florentino Porteiro no  O Cultural, o 4 de abril de 2001 indicaba: 

 

“O autor de A  fonte  impura. As orixes antidemocráticas da idea  europeísta,  non ten dúbidas respecto diso. Desde uns sólidos prexuízos, asentados no núcleo máis nacionalista do Partido Conservador británico,  Laughland realiza unha acesa defensa da estado-nación e unha crítica do que el entende son os fundamentos  doctrinales do  europeísmo. Para iso rastrexa os enunciados programáticos de forzas non democráticas do pasado e pon en evidencia os elementos de continuidade cos utilizados polos defensores do proceso  integracionista. Se o punto de partida é de seu  malintencionado, os medios que utiliza son máis que discutibles. Forzando argumentos e  descontextualizando feitos ou declaracións trata de presentar á UE como a quinta- esencia do antidemocrático. Con todo, tan obvio é o obxectivo e as ferramentas de que se vale que o discurso perde credibilidade”.

 

O motivo desa crítica tan feroz debíase entre outros motivos,  ás seguintes afirmacións realizadas no libro de referencia. “O plan de integrar os estado de Europa occidental en torno dunha moeda única, grandioso como é, só forma parte dun plan aínda máis vasto. Moitos o ven como o  corolario natural do proxecto do  globalismo. A idea tras este proxecto é que o mundo moderno é tan  interdependiente e tan complexo que necesita aínda máis estrutural internacionais que o regulen, e que  idealmente esas estruturas conduzan a un goberno mundial” (…) “ A empresa alemá comprende que necesita unha desvalorización, mediante a transformación do marco alemán en euro, se Alemaña desexa manter o seu nivel de exportación europea. Mentres altos niveis de investimento alemán saen de Alemaña, -e mesmo da Europa continental-, os funcionarios alemáns saben que só se poden satisfacer as necesidades da súa industria de exportación ancorando ao resto de Europa  á mesma zona monetaria. Pero este concepto de bloque, con todo, levará inevitablemente a un espazo económico continental máis ou menos pechado”. ( John  Laughland,  A fonte  impura. Editorial Andres Belo, Barcelona, 2001, páx. 311 e 344).  Parece que todo coincide. 

 

4ªTese.- España perde soberanía. Máis non se perde o que non se ten. 

Dicía Ortega y  Gasset, en España  Invertebrada: “decadencia é un concepto relativo a un estado de saúde, e se España non tivo nunca saúde –xa veremos que a súa hora mellor tampouco foi saudable-, non cabe dicir que decaeu”. 

Podemos iniciar a perda de soberanía en 1820, coa intervención da Rusia  zarista no golpe de Riego, que tiña como finalidade que o imperio Español pasase a mans de USA,  acordo ao que chegaran o ZAR  e USA, segundo indicounos Carlos Marx. Máis se queremos profundar na realidade presente,  a obra de Gonzalo Fernández de la  Mora, Os erros do cambio, e a de Joan  Garces Soberanos ou intervidos, disipásennos as dúbidas. España é unha colonia de Europa, ou unha zona secundaria que se  desindustrializou cos sucesivos gobernos do PP e PSOE,  para colonizarnos economicamente e someternos politicamente. 

 

Non é ningunha novidade, divulgouse na Transición por autores como Gonzalo Fernández de la  Mora. En 1975 España era a 10ª potencia industrial do mundo.  A reconversión industrial foi unha farsa para dinamitar a industria. A venda do  INI, o 50% por Felipe González e o 50% por Aznar, foi un saqueo. As empresas públicas SEAT, CAMPSA, IBERIA,  TELEFONICA, ENCE, etc, foron regaladas.  Paralizaron o Plan Atómico para eliminar a competitividade da industria española, e depender do petróleo, o contrario que fixo Francia, etc, etc. 

 

 5ª Tese.-  A política dominante é o paraíso liberal. 

A realidade é sempre política, e obedece ao sistema imperante na época en cuestión. Nas sociedades  esclavistas como a Azteca ou a Grega clásica,  era a existencia  de escravos, a maioría da poboación, co seu sistema moral e legal.  Nun sistema feudal, xa europeo cristián,  xa chinés,  era a servidume e o seu sistema legal e moral.  O descrito no artigo é o éxito, o triunfo do liberalismo económico, do  laissez- faire  e do seu sistema. O posuidor de millóns de euros é cidadán, os demais obedecen.   O paraíso liberal.  

 

En 1929 indicábase que “alí onde hai unha economía libre os homes son escravos, e (…) non hai máis posibilidades de facer ao home libre que facendo á economía escrava”; Fernando de los  Rios, “O económico e o ideal na concepción socialista”, O Socialista, 12 de xaneiro de 1929.  

 

A política actual tamén ten data de caducidade. Desapareceu a  escolástica. Desapareceu o  mercantilismo e a “inmortal” monarquía absoluta. Naceron  outras e acabaron vencendo, a   fisiocracia e o liberalismo. A  fisiocracia tamén  morreu. Ninguén a lembra…Queda o liberalismo. Despois naceu  o marxismo, e tamén o fascismo,  e por aí están…Vida e morte. O que nace morre. As políticas nacen e morren, o Político non. 

 

En conclusión, a política hexemónica  do século  XXI impón exactamente e sen ningunha molestia a súa doutrina.  O Capital domina. O posuidor de Capital  é cidadán, os demais obedecen. Non falla o político. Tal vez algúns  disienten da política que viven  hoxe.