Ata cando o cinismo?

Tamén nos comunican que o proxecto de Orzamentos para o 2019 prevé reducir a 757 millóns de euros o investimento estatal en Galicia. Dito doutro xeito, o goberno de Madrid investirá un 20 % menos en Galicia, pero incrementa  un 52 % o diñeiro para Cataluña. Traducido a millóns: 900 máis que o ano pasado. En ningún outro sitio do país crecen tanto os investimentos. Andalucía aparece como a segunda comunidade que máis crece en termos absolutos: 655 millóns (un 44 % máis). E a Comunidade Valenciana suma outros 449 millóns (un 61 % máis).

 

Galicia sofre unha  mordedura do 20 %. A Galicia chegarán 757 millóns, case a terceira parte que a Cataluña. Se o orzamento repartísese entre os galegos, cada un percibiría 67 euros menos que nas contas anteriores, e un catalán, 93 máis.  Ademais, Galicia retrocede ata o sexto chanzo das comunidades que menos pesan nas contas do Estado. 

 

A editorial do El Mundo do 15 xaneiro de 2019  indica que “en contraste cos 2.251 millóns que recibirá Cataluña -o dobre que Madrid-, o Goberno relega ás CCAA máis  despobladas e con menor renda ao furgón de cola”, e entre elas a máis castigada é Galicia. 

 

La Vanguardia informaba o día 16 de xaneiro de 2019, que “nos orzamentos compróbase como Catalunya é a comunidade que consegue un maior incremento en valor absoluto (702 millóns de euros) seguida de Andalucía (655 millóns) no investimento  regionalizada”.

 

Fronte ao recorte do orzamento para Galicia, que significa menos emprego, menos investimento, menos salarios, debemos lembrar que  os contratos precarios, de días e horas,  aumentaron un  10% en Galicia e son xa o dobre que en 2013. A maneira máis curta de emprego supón o 33% do total  e a contratación creceu en 2018 un 4,9%. 

 

É posible que o goberno de España crea que os galegos viven na abundancia. Pois parece que non. Faro de Vigo o día 10 de xaneiro de 2019 publicaba que “os traballos con data de caducidade son a inmensa maioría e dentro deles destacan con forza os que duran días e mesmo horas. Volveron rexistrar un forte ascenso o pasado exercicio, preto dun 10%, ata o punto de que nestes momentos representan xa o dobre que en 2013, cando o emprego empezou a dar sinais do cambio de ciclo”. (…).  “E unha vez máis, dentro das ocupacións eventuais, sobresaen os contratos que como moito se prolongaron unha semana. É dicir, as que funcionan horas ou días contados. Sumaron en 2018 máis de 375.000, despois dun tamén importante crecemento do 9,4%. Esta modalidade non para de gañar terreo no mercado laboral galego e o pasado ano supuxeron o 35% dos novos contratos. Os contratos que van dunha semana a un mes aumentaron a moita menor velocidade, un 4,5%, con 113.797 ao peche do ano; os dun máximo de medio ano subiron un 2,2% (174.289); un 11,4% os de seis a doce meses (25.727); e por encima do 11% tamén os de máis dun ano, aínda que son moi poucos: 4.200. Noutros 317.800 a duración era indeterminada, cunha caída respecto a 2017 do 0,7%”.  

 

Ante esta realidade laboral de precariedade, baixos soldos, en beneficio dunha minoría e soportada pola maioría social,  debemos lembrar as continuas reformas laborais realizadas por todos os gobernos. Recortes dos  dereitos de vida e  liberdade dúas  traballadores.  As políticas  liberais  foron constantes desde 1975, desde a etapa democrática.  As  máis importantes  foron  as  seguintes: 27 de  outubro de 1977, 20 de  decembro 1979, 5 de  xaneiro de 1980, 9 de  xuño de 1981, 15 de  febreiro de 1983, 9 de  outubro de 1984, 3 de abril de 1992, 13 de  xuño de 1994, 9 de  outubro de 1996, 4 de  novembro de 1996, 28 de abril de 1997, 2 de marzo de 2001, 24 de  maio de 2002, 9 de  maio de 2006, 6 de marzo de 2009. En 40 anos de Democracia en España 15 potentes  leis aprobadas polo parlamento español, en detrimento,  ou en  perda de  dereitos  dous  traballadores. E finalmente o  record de  perda de soberanía  do 135. O actual goberno prometeu reformar a última, e como era de esperar non cumpriu a súa promesa. É probable, e cuestión de tempo,  que a próxima lexislación laboral sexa en prexuízo dos traballadores. Máis cinismo. 

 

Se o panorama é negro, aumenta de escuridade cos datos do  Instituto  Galego de  Estatística (IGE)  do ano 2018: nunca houbo menos nacementos. Así no  primeiro semestre só houbo 8.313 alumeamentos, doce menos ao día que fai dez anos. No ano 2018 calcúlase que naceron  uns 16.600 nenos, cando fai dez anos eran  23.175.

 

A actitude das persoas que amenten con descaro e amparan ou practican de forma  insolente,  impúdica e  deshonesta algo que merece xeral desaprobación, defínese como cinismo. Envólvase a realidade galega como se envolva, a situación é  desvergonzada e impresentable para a maioría da poboación.