Votar en positivo

A credibilidade da xente cara ás ofertas electorais sofre unha profunda crise, e non é para menos, tendo en conta que a repercusión inducida do rescate da banca cústalle xa 1.410 euros a cada español, e todo, pola fracasada  devolución  do mesmo  que levado a cabo  polo  sector   financeiro entre os anos 2009 e 2015, seu importe representou un quebrantamento de 60.718 millóns de euros para as arcas públicas; un diñeiro con cuxa terceira parte teríanse evitado na súa totalidade os drásticos recortes en materia de educación e sanidade, pois basta con dicir que durante a severidade da crise, as administracións públicas no seu conxunto adelgazaron os seus orzamentos educativos en cifra próxima aos 9.000 millóns e os de sanidade, en mais de 12.000 millóns.

 

Aquela operación disfrazada de rescate foi o maior quebranto do erario público da historia do país, promovido pola oligarquía financeira con a complicidade dos monicreques do circo político, pois os poderes públicos foron meras comparsas que bailaron en todo momento ao son da banca, aínda sabendo que as fraudulentas consecuencias da súa repercusión recortarían os dereitos e as condicións de vida da poboación á que dicían defender.

 

Desde os grupos políticos da corda neoliberal repetíusenos ata a saciedade toda carencia de risco na operación, afirmando para o efecto que o diñeiro desembolsado non custaría un euro ao contribuínte pois sería reintegrado na súa totalidade, é dicir, a gran mentira do custo cero, cando agora véñennos coa versión oposta dando por perdido a case totalidade daquel teórico préstamo, confirmándose unha vez máis que como sempre e por non variar se socializan as perdas para facilitar que os beneficiados pola operación sigan privatizando as ganancias.

 

 Agora que estamos en precampaña, vistas as ofertas programáticas todo vén indicar que a maioría das formacións concorrentes aos comicios – (afíns no seu conxunto ao credo neoliberal PP, PSOE, C` s e VOX)-,con interesada sutileza tentan dar por resolvido o asunto utilizando o seu silencio cómplice como argucia para consumar a condonación desa débeda, sen considerar, que a devolución do rescate bancario é unha obrigación que xuridicamente segue viva porque así o estipularon dúas partes a Banca e o Estado español nun contrato establecido para o efecto, e iso indica que por extensión os dereitos desa débeda corresponden á cidadanía, sen que a ningún efecto ninguén da esfera política teña conferida atribución algunha  para actuar ao seu antollo.

 

 

 

Só PODEMOS na súa traxectoria de racionalidade oponse a exonerar da devolución dos fondos públicos investidos no rescate dun sistema financeiro que coas súas prácticas especulativas provocou unha crise económica sen precedentes, decantándose por instarlle á íntegra devolución do seu importe, e esa vai ser unha das súas consignas electorais no marco das liñas estratéxicas dos próximos comicios, .Posición nada nova e afastada de todo oportunismo electoral por tratarse dunha esixencia que durante anos a formación morada inclúe como punto esencial do seu programa electoral, coa finalidade de recuperar o montante global “ata o último euro” . 

 

Dúas posturas diferenciadas que pola súa confrontación deben resultar ilustrativas para os electores, pois en tanto que Podemos decántase pola defensa do interese xeral, reafirmándose en esixir que o diñeiro desa débeda, sexa devolto da maneira que sexa, pero devolto. Contrariamente, o resto dos grupos políticos de ámbito nacional aliñados ao redor das teses do neoliberalismo (PP, PSOE, C` s e VOX), ademais de enganar á cidadanía, non reparan en estafala, ao procrear coa condonación da débeda do rescate un buraco multimillonario ao erario público, e todo, en razón á mala praxe das súas cúpulas dirixentes , á manifesta falta de control e fiscalización dos órganos de supervisión, como tamén, á total incompetencia política na xestión da crise. 

 

Ante tan desfasada correlación, .a ninguén debe estrañar que tras décadas de singradura neoliberal a situación do país vaia de mal a peor, pola negativa dese poder económico a contribuír debidamente coas arcas públicas, coa conivencia do séquito político da súa órbita dispostos a converter a crise económica nunha crise de dereitos, e en consecuencia, nunha ameaza para a dimensión emancipadora da democracia como evidencia a realidade dos feitos. 

 

Por iso é polo que os electores ante os comicios que se aveciñan, nun acto de reflexión, deben tomar encontro coa realidade e non deixarse levar por seducións da fascinación política, xa que as eleccións deben operar como mecanismo retrospectivo en protección dos intereses da cidadanía, sendo por iso que mais que deixarse guiar por cantos de sirena, debesen compensar ou sancionar aos candidatos nas urnas, como única fórmula de conferir solvencia á función política sobre a base dun vínculo de efectividade programática entre partidos e electores.