Despropósito

Vivimos días convulsos. Xornadas de protesta, de mobilizacións, de enfrontamentos. De despropósitos, en definitiva.

Por X.M. Barreiro | Lugo | 28/02/2012

Non me malinterpreten. Nin por un intre poño en dúbida ou lexítimo dereito a discernir, a manifestarse, a (para entendernos) exteriorizar ou cabreo que calquera medida ou circunstancia nos provoca, e facelo ademais en compañía. É un dereito constitucional que, como tal, require ou máis escrupuloso respecto. E a ese respecto magno apelo.

Puntualizo igualmente que a manifestación desas opinións, sexa cal sexa a súa índole, deben seguir uns canons igualmente preestablecidos. Unhas regras de xogo (para entendernos) de obrigado cumprimento, debidamente delimitadas tamén por lei, e que consecuentemente nos incumben a todos e que todos (saliento no de todos) debemos cumprir.

Ante ambos os preceptos, o dereito e o deber, non caben as excepcións; non considero sequera que deba establecerse, considerarse sequera, unha ínfima marxe para a excepcionalidade.

Protestas, si; debidamete regulamentadas, tamén.

As mobilizacións das que estes últimos días fomos testemuñas nalgunhas cidades do noso país, coma orixe ou contaxio dunha protesta cuxa motivación, segundo vai pasando ou tempo, está a resultar cada vez máis confusa, provocáronnos perplexidade a moitos. A instrumentalización política que fixeron delas algúns partidos políticos, esperpento.

Alentar comportamentos tipificados como delito non Código Penal e empregar os enfrontamentos nos que derivaron algunhas manifestacións, interesadamente magnificadas ademais, como argumento de crítica política é irresponsable.

Denota tamén unha absoluta falla de argumentos de peso por parte dun sector político que na súa deriva ideolóxica semella botar man da primeira pedra que atopa ó seu paso. Pobre crítica resulta requirir a este tipo de escusas para cimentar un discurso político, para comportarse e exercer de opositor.