O exdirector do banco de Entrimo cre que é "un chibo expiatorio" para xustificar a mala xestión da entidade

A defensa do exdirector dun banco de Entrimo (Ourense) acusado de apropiación indebida de fondos dos seus clientes entre os anos 1998 e 2015 por importe de 1,5 millóns de euros considerou este xoves que o seu cliente é "un chibo expiatorio" para xustificar a "pública e notoria" mala xestión da entidade. Así o explicou nas súas conclusións elevadas a definitivas na segunda sesión do xuízo oral celebrada este xoves na Audiencia Provincial de Ourense.

Respecto das probas documentais que obran na causa e que recollen copias parciais dos cartóns dos clientes supostamente estafados, o letrado considerou que "foron evidentemente manipuladas pola entidade bancaria ao seu gusto e capricho".

Neste marco, a defensa tamén dixo entender que "non se probou nada neste xuízo". "Non existe ningún documento orixinal na causa que acredite de forma directa que o meu cliente se apropiou de diñeiro, falseou algún documento ou deu algún extratipo", continuou o letrado da defensa.

Por este motivo, o letrado da defensa solicitou que se aplique o principio de presunción de inocencia ao seu cliente e dixo que corresponde a completa absolución do imputado.

Así mesmo, en canto ao concepto de responsabilidade para o que o Ministerio Fiscal solicita que o acusado indemnice con 1,5 millóns de euros á entidade bancaria polo prexuízo que tivo que repor aos seus clientes, o avogado da defensa concluíu que "todo o diñeiro que non entra na esfera patrimonial do banco non supón un dano nin unha diminución para a entidade" e, por tanto, "o banco non pode reclamar".

É máis, abundou en que "se por política comercial o banco quere quedar ben cos seus clientes e decide pagarlle unha cantidade completamente desproporcionada" é decisión súa, pero "non se lle debe reclamar ao meu cliente" porque entende que non lle corresponde.

No seu dereito á última palabra o acusado limitouse a sinalar que "nunca" se aproveitou de "nada" e que se considera "totalmente inocente".

FISCALÍA E ACUSACIÓN PARTICULAR VEN APROPIACIÓN INDEBIDA

A Fiscalía sostivo unha postura radicalmente oposta. O fiscal Ucha manifestou que o acusado "ocultaba baixo unha aparencia de legalidade" as disposicións indebidas de capital e o desvío de fondos que os clientes entregaban en efectivo e que o imputado non contabilizada.

O engano lográbase, segundo explicou o Fiscal, coa emisión de certificacións falsas e as "anotacións contables ficticias" mecanografiadas nas cartillas de ata 13 clientes.

Pola súa banda, a acusación particular como representante da entidade bancaria, entendeu que queda probado "o delito de apropiación indebida para si ou no seu caso para un terceiro" de diñeiro recibido en depósito e considerou así mesmo que o acusado actuou con "unha vontade dolosa" provocando un prexuízo á entidade que tivo que repor os fondos supostamente estafados.

O Ministerio Fiscal solicitou para o exdirector de banco unha condena de prisión de seis anos e unha responsabilidade civil de 1.5 millóns de euros cos que imputado deberá indemnizar a entidade.

Pola súa banda, a acusación particular pide que se lle eleve a pena de prisión a nove anos porque considera probada a agravante de "abuso de confianza" por parte do director para cos 13 clientes afectados, que comparten un perfil de avanzada idade e na súa maioría de orixe lusa ou residentes no estranxeiro con escasos coñecementos de operacións bancarias.

A EXISTENCIA DUNHA "BANCA PARALELA"

Ao comezo da segunda sesión do xuízo oral tamén compareceron en calidade de peritos tres auditores da entidade bancaria que se referiron a a existencia dunha especie de "banca paralela".

Deste xeito, sinalaron que o acusado "non rexistraba os fondos entregados en efectivo polos clientes afectados", senón que "llos gardaba" e utilizábaos para "cubrir cantidades anticipadas a outros clientes, pagar extratipos e manter a boa situación da oficina co fin de que non houbese reclamacións".

Os auditores tamén apuntaron á "dificultade" de cuantificar de maneira precisa o prexuízo supostamente producido polo acusado directamente á entidade bancaria e indirectamente a cada un dos prexudicados, xa que a maioría de operacións bancarias eran movementos en efectivo que non quedaban rexistrados na contabilidade do banco.