GC Aberto

PODEMOS, o círculo, a fouce e o martelo

Podemos que fixo seu o espírito de rexeneración do 15-M capitalizando a indignación emanada da crise económica, crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido burocratizado de liderado narcisista e con métodos comunistas de laminación de minorías.

Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 12/11/2019

Comparte esta noticia

Pablo Iglesias
Pablo Iglesias | Fonte: @ Miguel Núñez.

Podemos que xurdiu como unha expresión de réplica contra o sistema político nado da Transición, despois da fulgurante pero breve acollida popular dos seus inicios como movemento cívico, non cesou de incrementar o seu descrédito pola permisividade a acoller nas súas filas ao máis irreflexivo e oportunista da ralea política.

 

Feito que se consumou no transcurso de Vistalegre II, pois a derrota dos defensores da vía do 15- M induciu un cambio irreversible na natureza da organización morada que tras aquela capitulación pasou a funcionar como un partido político tradicional dirixido desde a sala de mandos con man de ferro por alumnos instruídos nas Mocidades Comunistas sobre prácticas de poder interno que aplicaron con disciplina prusiana os “notables” do aparello con Iglesias á fronte auxiliado por Echenique, Montero, Mayoral e Monedero, baixo cuxas ordes o envorco acentuou a escala de decadencia de Podemos.

 

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación comunista de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente xerarquizada e burocratizada en liña a impoñer o novo sinal e á vez suprimir todo rastro do facer político dos seus antecesores, para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza  en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.

 

Afirmar para o efecto que do formato político de Podemos só queda a súa filiación de orixe, polo demais, como consecuencia da súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente inhóspito onde o leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos proclives ao espírito do 15- M ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e cesarista do país.

 

Na actual tesitura unha vez extinguidos os círculos, e imposta a máis absoluta e férrea verticalidade, como non podía ser doutro xeito o novo staff comunista mostrouse máis proclive en aplacar todo síntoma de reacción interna que preocupación real por dar solución á problemática social, nunha tendencia de achicar receptividade e acentuar a salvagarda, unha actitude en correspondencia coa docencia recibida, máis orientada á maquinación política que ao desempeño de funcións de goberno, o que proxecta cara ao electorado unha imaxe pública de Podemos deprimente e de nula receptividade, fóra dos seus aleccionados e disciplinados acólitos.

 

O conseguido afianzamento de Iglesias cara dentro diverxe no substancial da súa cada vez mais decrépita imaxe pública, como así demostra o feito que desde Vistalegre II, é dicir, en menos de dous anos deixou polo camiño preto de dous millóns de votos, no contexto dunha tendencia á baixa que se mantén cara ao 10 N para restarlle aínda máis poder determinante nunha alianza de Goberno, coartándose con iso o seu anhelado soño de ocupar a cadeira da Moncloa, sen que a deducir das enquisas poida sequera exercer como xefe da oposición no Congreso.

 

A saída forzada de Errejón e os membros da súa contorna descapitalizou o xa minguado peso político que a formación morada ostentaba desde o seu tránsito ao comunismo, unha perda dos principais motores fundacionais que reduxo a mínimos a función da súa acción política, quedándolle por utilizar o escaso talento que lles resta para significarse como axitadores de masas que coa loxística da actual cúpula resultaralles significativamente doado, pero a purga de tan significados cadros ocasionou unha perda de referendo social que impide que Podemos poida ofrecer ao electorado aquel proxecto de país referente da súa propia xénese.

 

Tal é así, que tras cinco anos de Podemos e oito do 15 M, o impacto do baixón sufrido en termos de poder institucional é de tal calibre que pon en serio perigo a continuidade da formación política.

 

Para coñecer a matriz de tan acentuada deterioración é recomendable saber que a excepción do propio Iglesias o resto dos membros da actual dirección monocor non formaban parte de Podemos cando se celebrou a  primeira Asemblea Cidadá de Podemos, (Vistalegre 1), tendo en conta que todos eles foron fichaxe do propio Secretario Xeral quen para impoñer os seus postulados chamou aos seus camaradas do PCE, entre os que curiosamente se atopaba Irene Montero, quen desde Vistalegre2 nun ascenso fulgurante fíxose co dominio do partido sen oposición que lle puidese obxectar, aínda que á hora de buscar culpables da desfeita electoral foi a primeira en renegar de toda responsabilidade ao tempo de cargar tintas contra os díscolos coa súa acción executiva.

O seu controvertido acceso ao poder, a total ausencia de autocrítica e o negarse a recoñecer a nefasta deriva que tomaba a situación coas súas decisións, son prácticas diametralmente opostas ás que ilusionaron á gran maioría dos homes e mulleres que no seu día se incorporaron a Podemos.

 

O que en boa lóxica motivou que por coherencia unha gran maioría discrepante con tales prácticas, proscrita ou acatoada sen contemplacións, renunciasen a continuar formando parte de tan devaluado proxecto; sendo aí onde radica o esencial da súa descapitalización electoral e tamén onde reside a argumentación fundacional de Mais País como formación política, unha opción de rescate que mantén a esencia innata do PODEMOS primixenio, e por tanto, a alternativa electoral de quen segue mantendo vivo o espírito do 15M.

 

 

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta
Comentarios 4 comentarios

2 Gamela

Carta de Pablo Iglesias á militancia de Podemos : https://elpais.com/politica/2019/11... "fortalecer nuestra organización y nuestros círculos. Hoy, más que nunca, es necesario echar raíces y construir una herramienta fuerte y sólida, que esté presente en cada barrio y en cada pueblo, que sea capaz de doblar el brazo a los poderosos y de producir transformaciones profundas que hagan avanzar a nuestro país hacia la justicia social" A dereita falará dos Soviets a "esquerda de salón" os chamará Chiringuitos (?)

1 Gamela

Concordo punto por punto coa túa análise! Só matizar que o "leninismo de Iglesias" venlle por vía parental grazas a Irene Montero como primeira responsable da hexemonía das "camaradas" do PCE. O propio Baltasar Garzón non deixa de ser un mero comparsa que vai recollendo os privilexios na sombra (como Rubén Pérez en Vigo, mantense grazas a Eva Solla e Yolanda). Debido a esta situación -persoal- de Iglesias as Yolandas e as Evas Solla poden manterse no candeleiro sen facer traballo político algún: agás tuitear 24 horas ao día e deixar correr... Así van vendo pasar os cadáveres dos seus "inimigos de xénero" como Villares, e mesmo Beiras (suponse bo amigo de Iglesias) laminado sen máis grazas ás intrigas "femininas" das Yolandas do PCE! E non faltará moito tempo para que o propio Iglesias sexa substituído á fronte de Unidas-Podemos (?) O leninismo hoxe ten xénero de muller!

1 Sentidiño

1) Baltasar Garzón é un xuíz de ideoloxía confusa (púñalle cadeas ás rotativas da prensa vasca). Non é de EU nin de Podemos. 2) Iglesias xa era comunista cando nin coñecía a Montero. 3) Hai sexismos inconscientes, mais a túa análise de xénero podería asinala a Sección Femenina.

2 Gamela

Rectifico: o primeiro foi un simple lapsus, trátase de Alberto Garzón https://es.wikipedia.org/wiki/Alber... O segundo erro é moito máis grave, pois descoñecía absolutamente a mitilancia de Pablo Iglesias nas Juventudes Comunistas dos 14 ata os 21 anos !!! https://es.wikipedia.org/wiki/Pablo... En canto ás "mulleres do cambio" non podo máis que manter a miña idea sexa da Sección Feminina ou do Opus Dei... A realidade é tozuda !!! Gracias polas aclaracións.