"Corrín 165 quilómetros en menos de 25 horas e con case 5.500 metros de desnivel"

Fai un par de anos comencei a oír falar de Tarawera por outros corredores internacionais… Quen me diría a min que este estaría por traballo en Nova Zelandia nesas datas. Así que me armei de coraxe e fixen a inscrición.

Despois dunha semana enteira con nervios porque sabía o difícil que ía ser, o venres cheguei a Rotorua, que é a zona máis representativa dos maorís no centro da illa norte. Aínda que xa é chamado "Rotovegas" polo número de turistas e viaxeiros que o van visitar. A chegada ía ser en Lakefront, xusto no centro neurálxico da cidade e na área xeotérmica.., unha zona completamente volcánica.O ambiente, sendo parte do "World Trail Tour" e apoiado pola marca "Ironman",era impresioante.

E como me preparei?. Durante as 100 millas tes que levar unha mochila co material obrigatorio, ademais do que queiras levar a maiores. O material obrigatorio consta dunh luz frontal con baterías de reposición, un top térmico longo de polipropileno ou lá, pantalóns longo, malla con polipropileno ou lá., dorro ou buff térmico, luvas térmicas, chaquetas estancas impermeables con capucha, bolsa de supervivencia, non admiten manta, 2m de venda adhesiva de 40 mm de ancho, móbil con carcasa impermeable, batería externa, vaso e botella de auga para reencher porque non hai cuncas de plástico.

A PREPARACIÓN

E como levar todo isto cando en Nova Zelandia están no verán e mesmo cunha onda de calor?. Pois entendino ben rápido. Aínda que todo está super organizado, as temperaturas van desde os 30 e pico graos durante o día ata menos de 10º  pola da noite. De feito, durante a carreira caeron un par de orballos. Cando a xente queda ferida e estás en ningures, onde nin os que o apoian nin o coche poden chegar, a hipotermia pode supoñer un risco bastante grande.

Menos do 40 por cento da xente fíxoo en menos de 30 horas e o corte de proba é de 36 horas. Moitas horas e moitas calorías queimadas significa moito frío, mesmo no verán. 

Finalmente, con todo este material e a auga na mochila, o peso era de entre dous e tres quilos. Despois do check-in e o rexistro (onde te pesan), Jason (o meu apoio e acompañante) e eu fumos ver onde está a última etapa da carreira "Redwoods", a zona de saída e logo a un cámping que hai xusto enfronte, aínda que no aparcadoiro tamén deixan estar a furgonetas e caravanas.

Unha vez relaxados no camping revisamos a lista de aprovisionamento con 15 elementos que van nunha mochila miña. Despois tento durmir. Descanso 5 horas porque a saída é ás 4:00 am. Esperto  2 horas antes e doume conta que me esquecín de traer cafetería. Quedo sen o café porque a cociña de acampañada está pechada. 

Camiñamos ata a zona de saída "Te Puia" e comeza a choiva... Ata as 6:00 am non deixou de chover. e non se equivocaron. A carreira comeza cun "haka" (baile guerreiro maorí). Xa non sei se rir ou chorar de emoción. Todo á vez. Acendemos o frontal, conta atrás ... boom! Comeza a saída.

A CARREIRA

Puarenga, Green Lake, Buried Village… Km 13, 22, 31. Todas as paradas de axuda ou aprovisionamento teñen unha temática diferente. Nunha van de zombies, outra de hawaianos, outra sobre as praias… E alí, unha lexión de voluntarios, que sumaban máis 600 en todo o percorrido, animaban e axudaban en todo o que podían.

No medio do km 46 e 55 hai un cruce en barco de 4 minutos dun lado a outro do lago, é espectacular. Non sin antes ter un mozo que te refresca co que parece un Cocktail. En realidade é un zumo con xeo en copa de martini.

Nas paradas estanme a esperar coa bandeira ondeando e un pasodoble de fondo. A gaita non a tiñamos a man pero tamén tería estado ben levala. Había un que fixo toda a carreira con falda escocesa.

Dende o km. 62 ao 121  non tivemos espectadores, mais a beleza do entornoé abraiante. Lagos, ríos, pontes, fervenzas… quedas sen palabras.

Máis tarde nun sitio chamado Okataina, empeza o maior desnivel. Levamos xa 125km nas pernas. Aquí dase un de conta do desnivel da proba con 5.470 m. Alí un cartel recolle: “Conseguíchelo. Chegáches ao cúmio”. Pero non é a fin. O camiño segue subindo e baixando. 

A TORTURA FINAL

A partires de aí, tres parada máis e a chegada. Cando faltan 16 kilómetros, sometennos a unha tortura de subidas e escaleiras que non teñen perdón coas pernas e pés tan magoados xa polo esforzo. Os últimos 6,7 kilómetros xa é un camiño chá, branquiño como de area. O vento ben, pegando forte dende fai unhas horas, pero levo duas camisetas térmicas e guantes. A lúa chea ilumina todo o camiño e case podes ir sen luz para disfrutar máis do entorno. O cheiro do xofre faime saber que estou entrando na cidade e vou rematar a proba. 

Cruzo o arco de chegada, lágrimas nos olhos e quedo sen respiración da emoción.

 

A medalla é unha pedra verde "Toki" de xade, que elixes ti porque ten que ser un agasallo e que a pedra te escolla a ti. Simboliza coraxe e forza en momentos de adversidade. E é o maior símbolo dos maorí. Non a vou quitar do pescozo.

Moito esforzo e meses de adestramento (estiven tres semanas bastante mal despois dunha competición en Barcelona e viaxando en avión 28 horas a Nova Zelandia) deron os seus froitos: unha experiencia inesquecible, unha organización de dez, máis que xente encantadora e unha paisaxe impresionante.

Finalmente fixen 165 quilómetros en 24 horas e 52 minutos. Fun a 8ª mulleer en entrar na meta e a 3ª na miña categoría. Ailsa McDonald, a primeira muller, fíxoo en 18 h 10 'e nos homes Vladimir Shatrov desfixo o récord de proba con 15 h 53'. Abraiante!!