Púxose de moda tirar da manta. A expresión vén das “mantas” ou lenzos que facían públicos os nomes dos novos cristiáns, os conversos. A descendencia xudía era sentida coma un gran descrédito naquela altura.
Abriuse a veda, xa é innegable que entramos no tempo do destape informativo, do cante. O fío do nobelo váisenos desvelando a base de titulares de escándalo. Seguramente todo é produto dun irreprimible descontento social, xa saben, no contexto de crise semella que todo vale. Aquilo que antes estaba ben visto ou tiña o visto e prace da xente, comeza a ser publicamente reprobable en canto arden as redes sociais ( ese invisible xurado popular que está a cobrar un poder maquiavélico).
Supoño que se fixaron en que aquí canta tododiós. Con frecuencia, fano desde a súa condición de ex. Quen non tivo problemas cos ex? Cantan as examantes, os exedís, os extesoureiros, exmordomos, os expías e os exchoferes. Onde quedou aquilo do “bo vasalo se houber bo señor”? Que foi da amizade, da disciplina de partido? Do sentido do deber? Todos temos un prezo e unha hipoteca, pero algúns véndense á primeira de cambio. Semella que se perdeu para sempre esa lealdade implícita no oficio.
Tamén saberán coma min, porque me son lidos, que as tramas Pokemon, Campión e Carioca tiveron un lugar común: un bordel. Alí negociáronse (presuntamente) contratas ilegais, subornos destinados a conseguir adxudicacións públicas, financiamentos irregulares, etc. Unha casa de putas, si. De varios partidos. As primeiras testemuñas de tal apaño foron as mulleres sudamericanas que exercían no tal club e que atendían aos imputados. Imputados, si, non é chanza. Entre acto e acto foron tecendo a súa arañeira fraudulenta. O curioso do caso é que estas mulleres están afeitas a saber e calar. Que non escoitarían as meretrices ao longo da historia? Desde Pompeia á Madame Heidi en L. A. Saben tanto coma os tesoureiros ou os mordomos, pero calan. Vailles no oficio. Se elas “largan”, xa non sabe un(ha) en quen confiar…
E digo eu que a curia do Vaticano debe andar coa area no zoco despois da Dimisión, perdón, da Renuncia, do seu ex máis famoso. Agora que vai ser coidado por monxas ou laicas ( o papel máis acaído para o xénero feminino dentro da Igrexa?) pode ser que un día comece a cantar, coma quen non quere a cousa, e revele misterios ocultos que só el coñece. Entre os Borgia e The Godfather III. Existe ese risco. Iso si que serían Memorias! Que Roma non paga traidores? Boh! Tu quoque, fili mihi!
Xa sabemos que aquí canta “todoDiós”. O mordomo reparte a correspondencia privada nas axencias de noticias, o extesoureiro ensina as contas B en público, a madame e o electricista entran en detalles escabrosos, sexuais e de recadación, o construtor abre a fiestra para airear excontratos, o examigo sen ánimo de lucro tira de excorreos electrónicos.
“Maldito o home que confía no home”. Xeremías 17:5. Xudas talvez fose un avanzado ao seu tempo na procura do Paraíso fiscal. Trinta moedas non darán para abrir conta en Zürich pero axudan a ir pagando a fianza.