A familia Franco recorrerá a sentenza que ordena devolver o Pazo de Meirás ao Estado

A familia Franco recorrerá a sentenza dada a coñecer este mércores polo Xulgado de Primeira Instancia número 1 da Coruña que ordena a devolución do Pazo de Meirás ao Estado, ao que declara propietario do Inmoble.

Segundo o seu avogado, Luís Felipe Utrera, a resolución adoece de erros e evita rebater os argumentos fundamentais esgrimidos pola familia do ditador para reter a posesión. No entanto, entende que o Franco non deben abandonar o inmoble ata que haxa unha resolución xudicial firme.

O letrado sinalou a súa intención de recorrer a pesar de admitir que aínda lle falta realizar un estudo pormenorizado da resolución, que ten 400 páxinas, e que ademais de ordenar a devolución do pazo ditamina que o Franco non deben ser indemnizados polos gastos nos que afirma incorrer para o mantemento da propiedade.

"Desde o punto de vista xurídico, non podo estar máis en desacordo coa sentenza, que a falta dunha lectura en profundidade parece que evita rebater os argumentos fundamentais da contestación á demanda -afirmou o avogado-. Ás veces un pensa que nin sequera se leu a contestación á demanda". Ao seu xuízo, a resolución é "tecnicamente deficiente".

Utrera tamén critica que a resolución de por probados todos os feitos contidos nun libro sobre o Pazo de Meirás escrito por dous militantes do Bloque Nacionalista Galego que declararon claramente o seu antifranquismo. "Evidentemente imos recorrer e evidentemente confiamos en que as instancias superiores resolvan en dereito", engadiu.

O letrado dixo sentirse "moi decepcionado" porque confiaba nunha sentenza xuridicamente aceptable "pero non foi así", segundo manifestou, para engadir que a familia non se esperaba esta resposta por parte da Xustiza.

Segundo Utrera o Estado sempre considerou o pazo como propiedade súa, "cando todos os españois ou a maior parte, ou os que non están contaminados politicamente saben que non foi así".

Apuntou que cando a propiedade foi destruída no ano 78 o Estado esqueceuse totalmente dela, e Meirás foi reconstruído por Carmen Franco. "Nese momento non se acordou que era seu", sinalou, tras lembrar que o Concello dá Coruña cobroulle cincocentas mil pesetas a dona Carmen Polo pola extinción do incendio.

No procedemento, a Xunta de Galicia, os concellos de Sada e A Coruña e a Deputación coruñesa defenderon tamén a postura da Avogacía do Estado, mentres que como demandados constaban seis familiares de Francisco Franco e unha sociedade limitada.

DECISIÓN DO XUÍZ

A maxistrada Marta Canales declara na sentenza a nulidade da doazón efectuada en 1938 de "a leira denominada Torres ou Pazo de Meirás ao autoproclamado xefe do Estado, Francisco Franco Bahamonde, por carecer do requisito esencial de forma".

En relación a este fundamento, aclara a xuíza que, o mesmo ano en que se efectúa a doazón, constitúese un Xunta Prol Pazo "do Caudillo" para comprar e regalar o Pazo de Meirás "ao Generalísimo dos Exércitos e Xefe do Estado Nacional". "O seu nome era Francisco Franco Bahamonde, pero non se lle regala a el en por si, senón ao xefe do Estado", engade apoiando os argumentos dos demandantes e rexeitando os da parte demandada.

As alegacións dos demandados en relación á intención das vendedoras, que querían que o pazo se regalase a Franco a título persoal, "non se comparten", di a sentenza, onde se conclúe que a literalidad dos documentos sobre a compra do pazo e posterior doazón "non arroxa dúbidas", pois todos refírense "ao caudillo".

"O 24 de maio de 1941 non se entrega a Franco o pazo e Franco nada paga. A vendedora xa vendera. A reservista, Manuela Esteban Collantes e Sandoval, xa renunciara ao seu dereito. Franco nada compra", sublíñase na resolución.

INCORPORADO DE "MALA FE"

No que respecta á liquidación do estado posesorio --restitución dos gastos nos que podería incorrer a familia mentres foi titular do inmoble-- a maxistrada entende que non cabe, ao ser a propiedade incorporada ao patrimonio da familia Franco de "mala fe".

Esa mala fe, argumenta, materialízase "cando, tras aceptar o caudillo a doazón do Pazo de Meirás, na súa calidade de xefe do Estado, outorga unha escritura pública o 24 de maio de 1941 coa soa finalidade de inscribir este ben ao seu nome no Rexistro da Propiedade, sen mediar prezo algún".

Lembra ademais a xuíza que o Estado asumiu todo os gastos da residencia estival que foi xestionada e administrada como residencia oficial do xefe de Estado, polo que afirma que "o Pazo de Meirás xestionábase de forma idéntica ao Palacio do Pardo", argumento defendido polas partes demandantes.