Acostumarse ó que vaia chegando?

 

Sánchez, o Presidente do Estado Español, tivo unha perda histórica nas eleccións andaluzas. Logo da cimeira da Otan e xa con mais folgos , escolleu a SextaTV para falar do que tiña interese para el e, dixo:...temos que estar preparados no caso de que Putin tome a decisión de pechar a chave do gas e do petróleo.

 

Cando o escotei non souben interpretar as súas verbas xa que, non precisou se a preparación ten que ser colectiva ou individual. Nin tampouco falou de como facelo. Logo de matinar un pouco, tirei a seguinte conclusión : cando cheguemos a  dita situación teremos que acostumarnos. É o da preparación, queda  tamén dá nosa conta .

 

Feijóo veu dar unha volta pola terra. Na romaría do Pino falou da falla na coherencia e da soberbia do Goberno, iso si, empregando un "español ben estiradiño". En galego non ten costume de falar e mais aló dalgunha despedida enxebre, non o fará por se o tachan de incoherente agora que chegou o cumio no PP. No caso do inglés, se non é soberbio precisa dunha preparatoria para cando xunte con Joe Biden ou Ursula von der Leyen e demais mandatarios. Sánchez pode axudarlle neste asunto. Eles dous, son os únicos que teñen posibilidade de repartir no roscón do poder político no Estado Español.

 

No da OTAN e tantas outras cousas, pouco a pouco, teremos que ir acostumandonos a que as lerias na política española de hoxe, camiñen cara a novos acordos e xustificacións. De momento conformemos coas súas "verdades" repetitivas dos bos, malos, o inimigo sistémico e o principal; o carácter "exclusivamente defensivo" desta estrutura guerreira; o grande "paso adiante" coa ampliación dás fronteiras ; a "defensa dos valores" democráticos, do sistema capitalista e da liberdade chegando a guerra si fose necesario. A realidade desta tolemia é outra: fortaleceuse aínda mais a dependencia aos EEUU e tódolos Estados inxeridos na chamada Alianza Atlántica, terán que facer mais contribucións de diñeiro e de tropas , etc...

 

A cheminea de As Pontes vai quedar en pé. Todo o demais está por ver. Nunha reconversión industrial, sempre escoitamos contos con formato de promesas que, logo non teñen cumprimento. Estamos afeitos a estas practicas.

 

Fai algun tempo é antes de saber de Vostedes ( Feijóo e Sánchez), e doutras Señorías, un que non é de pedra comeza asustándose, continúa encolléndose de ombreiros, e remata por conformarse co que lle ben enriba, igual que Gregor Samsa ( na Metamorfose) cando espertaba arrepiado un día na cama e non era quen de comprender como pola noite se transformara en escaravello  e, aos poucos, ía facéndose á idea  que o pesadelo era a realidade.

 

Non ocupen nin preocupen de nós, tentaremos saír dos seus enredos, contos, falsidades e coartadas. Pese a todo, a vida continúa e xa atoparemos algo para xantar e sobrevivir. Se acaso, dareilles un consello, a estas alturas da súa película xa sabemos que, o único que lles importa é o de gañar mais si non acadan o seu obxectivo , non se amolen, teñen que afacerse a situación onde nada está perdido. Si non gaña ún, gañara o outro, tanto monta que monta tanto.

 

O que  acontece nas nosas  vidas ten variadas interpretacións. A miña é, aínda que todo  non dependa de nós, sempre hai algo que podemos e debemos facer. Tentemos cambiar o que está a pasar, é  logo, será mais doado aceptar calquera  situación por difícil que sexa. Fuxamos da resignación.  Loitemos con valentía e afrontemos as consecuencias das nosas accións e as dos demais.

 

Todas estas manobras do poder non poden desposuírnos da nosa humanidade.  Vai sendo tempo de interpretar axeitadamente o desprezo e a indiferenza daqueles a  quen entregamos a  nosa confianza, conxuntamente co voto. Xa fixeron  merecementos dabondo para adicarlles os versos cantados no 1974 por: Canovas, Rodrigo, Adolfo e Guzmán,

 

 

Señora azul, que sen contemplación,

 

Desde o cumio da túa dignidade

 

Vas impor a túa vontade teimuda

 

E coa túa opinión medir o noso criterio.

 

Señora azul, que cega a razón,

 

Deixas sentir o teu olímpico desprezo,

 

É suxestión o teu presumir do saber,

 

A túa realidade é só confusión.

 

Ti non podes valorar con propiedade

 

A cor da cuestión,

 

Porque desde a barreira adoitas ver

 

touros que non son e que parecen ser.

 

Señora azul, de vicio criticón

 

Sen dar a talla de profesional

 

Señora azul, que mágoa dás!

 

A mediocridade está no teu corazón

 

Ti non podes  valorar con propiedade

 

A cor da cuestión

 

Porque desde a barreira adoitas ver

 

touros que non son e que parecen ser

 

Señora azul, que sen contemplación

 

Desde a cumio da túa dignidade

 

Vas impor a túa  vontade teimuda

 

E coa túa opinión medir o noso criterio

 

Señora azul, sabemos da túa intención

 

A frustración que che fai actuar así

 

Señora azul, que mágoa dás!

 

A mediocridade está no teu corazón