"En la penunbra de un jardín extraño"

“Deus Todopoderoso plantou o primeiro xardín. E este é, en verdade, o lugar dos máis puros goces humanos. Aquí os pensamentos do home parece que se refrescan; sen él os palacios e todos os edificios non son máis que vastos dispositivos. E debe un notar que cando as nacións avanzan cara á elegancia e o refinamento dos costumes, os homes antes erixen suntuosos xardíns, que aprenden a cultivalos con primor; coma se a arte da xardinería fose o ápice da perfección.”, aseverou no seu momento o científico e filósofo inglés Sir Francis Bacon, mentres fusionaba o verde que nos rodea coa escritura, coa arte, a ciencia e a espiritualidade (porque ás veces a natureza míranos e nós non vemos).

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 28/05/2025

No ano 1982 o mítico grupo español Radio Futura sacaba á luz a canción “A estatua do Xardín Botánico”, unha desas melodías que deron forma exacta e xusta ao esqueleto áxil da Movida Madrileña dos anos 80 e que eu recomendo escoitar aínda a día de hoxe, se é posible tombado, cercado por un ambiente amable, fronte a un mar en calma que nos obsequie coa paz e o aroma que só ostentan aqueles seres que saben de que vai realmente o xogo existencialista.

Agora Silvia Rodríguez Coadas sacou novo libro e promete non deixar indiferente ao lector que resolva aproximarse a el. O seu título, “En la penumbra de un jardín extraño” (Belagua Edicións). Así pois, non se confundirá o lector se chega á conclusión de que este libro ten moito que ver coa canción de Radio Futura ou co mar e a natureza; non en balde o título que resolveu colocar na portada da súa obra a boa de Silvia xorde da letra da devandita canción: “Un día máis quedarei aquí sentado/na penumbra dun xardín estraño/Cae a tarde e esquecinme outra vez/de tomar unha determinación…

A nova -novísima- obra de Silvia Rodríguez preséntasenos como unha viaxe de ida e volta, de regreso ás orixes, cal odisea homérica que lle dá sentido a todo o soñado: Libro de vivencias persoais e campo de batalla e campo de repouso, o verde de xardín do sempre idílico e acolledor Pazo da Saleta, en contraposición co ruído e as présas dun Madrid existido ou, seica, sobrevivido durante varios anos a golpes de apresuramentos, estrés cibernético e beirarrúas repletas de transeúntes.

Puidésemos dicir, sen medo a equivocarnos, que este libro é un carismático compendio de sabedoría natural e humana, sen artificios. Así mesmo, preséntase como un luxoso e traballado manual de leccións transcendentais que poden axudarnos a vivir un pouco mellor. Ergo, estamos ante unha obra vitalista, filosófic, de autoaxuda… Temos fronte a nós un estudo sobre o que verdadeiramente vale a pena, que vén sendo saborear profundamente a existencia que nos tocou en sorte e facer pausas para respirar e valorar ao resto de persoas que nos circundan, tentando mostrarnos con quietude, sexa onde sexa que nos sitúe o destino e o noso libre albedrío, as nosas decisións.

Silvia critica ademais a sociedade actual, unha sociedade que, progresivamente, foise afastando das mans da natureza e que se basea no meramente material e superfluo, nas aparencias. Sociedade de pantallas, de TikTok, Instagram, Facebook…, de asfalto moído e escocido. É dicir, unha comunidade sumida nas formas inexactas, conveniencias que pouco ou nada teñen que ver coa realidade ou a verdade das cousas, coa pel que pide ser tocada suavemente, e a palabra que se pronuncia fronte a un rostro ou unha alma, á vez que o vento pasa ao noso lado realizando xiros meramente suicidas.

Cara ao final do libro a autora quere deixar claro que “axudar aos demais fainos felices. Tamén está comprobado cientificamente…”. Certo é que isto está moi pero que moi probado a día de hoxe pola ciencia; o beneficiar aos demais é axudarse a un mesmo, é crecer, avanzar en positivo, sen artimañas, sen espaventos, deixando a negatividade a un lado, algo que un pode -e debe- conseguir achegándose ao xa citado verde dunha natureza que se nos presenta, desde que o ser humano habita na Terra, como bálsamo de osíxeno e tregua.

Por último, e esperando que vostedes, queridos lectores, teñan a ben achegarse a este ensaio de anécdotas metropolitanas e hábitats reverdecidos, indicar que “En la penumbra de un jardín extraño” está dedicado a Manuel V. Fontaiña, a quen eu, persoalmente, quero e admiro desde hai tempo. Fago constar que Silvia tamén lle quere, querémoslle… Moi acertada é a súa presenza nesta obra, porque Manuel -Manu- é, desde hai anos, un exemplo de superación, de enerxía, de esforzo e entrega.

E é que de persoas xustas é agasallar e enaltecer a eses seres humanos que cos seus actos sinálannos o camiño para seguir e a actitude que teriamos que ter ante os escollos e as duras probas coas que nos atopamos ao longo -e ancho- desta viaxe ao que moitos chaman vida.

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).