Noxo dá a segunda república.
Tiña a república do demo un moi especial concepto de democracia, que non pasaba por aquelo de “un home, un voto“. Tra-las eleccións municipais de 1931, que gañan por moita diferencia os partidos monárquicos, procláma-se a república co argumento de que nas grandes cidades gañaran os partidos republicanos: un voto urbano conta máis que un do agro.
Se así empezou o invento, non pode sorprender a ninguén como rematou: coa guerra civil. Esa media España que era (i é) de dereitas négaba-se (e néga-se) a que a matasen, a roubasen e mesmo a que o estado educase moral e políticamente ós seus fillos na escola pública: ahí están a queima de igrexas, o asasinato de relixiosos ou Paracuellos del Jarama. Debía ser que os votos de esquerdas valían máis cós de dereitas (o mesmo que urbano vs. rural).
Ser de esquerdas tampouco era garantía de conserva-la vida: ahí está o acontecido Casas Viejas. A esquerda boa era a dos comunistas de obediencia estaliniana e a dos socialistas. Os anarquistas, o mesmo cá xente de dereitas, non se deixou matar de forma doada e así a xente de esquerdas pelexaba entre si, mesmo durante a guerra.
Falamos das palabras que Azaña adicou ós seus camaradas?
Seica hai que dar homenaxe a todo iso? Menos sectarismo, oh! Porque daquela, máis homenaxe habería que lle dar a Franco. E vai ser que tampouco.
