Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 25/09/2017
A actuación represiva do goberno do PP para sufocar o estado de axitación que coas súas ameazas e inmobilismo xerou en Catalunya, por mais que Rajoy utilice como argucia a mitificación da Constitución e do Estado de Dereito, pola súa carga involutiva, non debe contar co apoio de ningún demócrata.
A Resolución 2625 (1970) da Asemblea Xeral da ONU, sobre o dereito á libre determinación dos pobos, é sen dúbida unha norma democrática incontestable, pois vén referir que todo pobo sometido contra a súa vontade para aceptar por imposición “político– xurídica” un sistema que rexeita unha maioría da súa cidadanía ten total dereito a decidir o seu futuro, é dicir, a opoñerse ao sometemento de quen cuestiona a decisión soberana do seu pobo.
Preguntándose se tal precepto puidese ser de aplicación no caso catalán, non cabe a menor dubida afirmar que a realidade dos feitos vén constatar que o seu implícito é plenamente adecuado á complexa realidade na que está inmersa a sociedade dese ámbito territorial, pois a motivación da tensión existente, é consecuencia directa dos excesos do PP, un grupo político de cuestionada moralidade, como así demostra o feito de ser o primeiro partido imputado e incurso en delito penal, e cuxa disidencia coa democracia fai que todo o que toca corrómpase e que, ostentando o poder do Estado como é o caso, a “legalidade española sexa dubidosamente legal”
O recurso de inconstitucionalidade que no 2006 interpuxo o PP contra o Estatuto de Autonomía catalán e que o Tribunal Constitucional fallou ao seu favor catro anos despois, foi sen dúbida a causa que desencadeou a actual batalla que sostén na súa defensa a nación catalá, unha loita que se radicalizou en maior medida coa chegada de Rajoy no 2011 á Moncloa, porque sabido tiñan os directos afectados que para os dirixentes conservadores máis aló do que formalmente establecese a Constitución no seu articulado, o único .nacionalismo que tiña encaixe nos seus postulados ideolóxicos non era ningún distinto ao español.
E que reconfortados polo arroupe da sentenza do TC, máis aló que tender pontes de avinza en vía a tranquilizar a tensión , radicalizarían o seu discurso contra o nacionalismo catalán utilizando maior rixidez e ortodoxia, sendo xustó o que ocorreu; pois desde a transición, a dinámica do PP consistiu en avivar o seu epistolario e a acción política contra os membros deste colectivo, coa intención expresa de anular ao nacionalismo periférico, sendo boa proba diso o seu chamamento á rebelión social na súa contra, ata o extremo, de proclamar despectivamente aos catro ventos que os seus membros eran "okupas" das institucións.
Un desencontros tras outro, un proceder sen pés nin cabeza, que mais que lograr a finalidade prevista forneceu o efecto contrario, pois o certo é que o Partido Popular auxiliado mediáticamente polos medios de comunicación da súa órbita, coas súas prácticas de fustrigación contra a realidade nacional de Catalunya e os reiterados ataques á súa singularidade identitaria, o único que logrou foi tensar a situación, e con iso, activar o sentimento independentista, é dicir, conseguir que unha ampla maioría da sociedade catalá dese ás á súa pulsión nacionalista e non desexen pertencer de ningún xeito a un país cuxo Goberno lonxe de aceptar a súa singularidade como poboo diferenciado, empéñase en impoñer o sometemento e a disciplina da trasnoitada uniformidade patria.
Por tanto o responsable do estalido de indignación que contra o Estado centralista e autoritario percorre as rúas de Catalunya, é exclusivamente de Rajoy e o seu partido como responsables de desencadear coas súas prácticas franquistas un conflito que de ser conducido por vías de acordo e relación democrática nunca se daría; tensa situación por tanto, causada pola negativa do PP a recoñecer a plurinacionalidade do Estado español e con iso a súa oposición para afrontar unha reforma constitucional que fixese posible o perfeccionamento xurídico da actual realidade territorial.
Dúas limitacións que obstaculizan un cambio de actitude dos populares e impiden que o conflito poida resolverse pola vía política e mantéñase por iso a vergoñosa imaxe dunha democracia de aparencia, que como queda visto é incapaz de antepoñer o diálogo á represión, a rebeldía e a insurrección; testemuño que de xeito evidente cuestiona a idoneidade negociadora do Presidente do Executivo e recomenda sexa unha comisión do Congreso quen en suplencia e previo establecemento de pautas recupere «a cordura e o diálogo» que vía avinza conduza á resolución do conflito e á expresión emocional das mobilizacións cidadás cuxa proxección exterior é totalmente desaconsellable
Por iso é polo que sería unha irresponsabilidade por parte das forzas que conforman o progresismo político do país, sumarse á intervención represora que para aplacar o conflito está a aplicar o Goberno de Rajoy tras o parapeto da mitificación interesada da Constitución e do Estado de Dereito na súa versión máis discutible; pois o que debe de quedar nidiamente claro sobre o proceso catalán, é que só é un conflito para quen coa súa mala praxe creouno, é dicir, para quen como o PP fixo do seu inmobilismo político unha provocación permanente; si ben, para o resto das forzas políticas e sociais, a mobilización social en marcha debe ser entendida como unha oportunidade para redemocratizar España recoñecendo o dereito de Catalunya a manifestar a súa relación co Estado español, así como para eliminar dunha vez por sempre as ata agora persistentes reminiscencias do franquismo
E o constitucionalismo de sainete, mellor para dar cobertura a ese colectivo de corruptos e indecentes que se visten de demócratas.
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.