Amauta Castro, poeta: "A Poesía é unha comunicación persoal que cambia mentalidades"

Amauta Castro está de volta por Galiza  fugazmente co gallo de asistir á entrega do Premio Nacional de Poesía Xosemaría Pérez Parallé. Nas rúas de Compostela dou con el e o seu camiñar tranquilo e o seu ollar atento. De maneira súpeta regresa á terra desde a súa Salt (Paises Cataláns) de residencia onde afonda as súas raíces desde fai anos e aínda máis desde o nacemento do seu fillo. O galardón chega por mor da súa obra "A tarde. O desacougo." Que como é tradición, e recollen as bases do concurso, sairá publicada o vindeiro ano na editorial Espiral Maior.

Antes de nada muitos parabéns polo premio, o máis prestixioso da poesía inédita galega. Como senta recibir un dos clásicos da nosa lteratura desde a distancia da diáspora?
Alen dos tópicos, foi unha sorpresa que recibín cando pensei que xa fora fallado. Recibín a chamada do certame transmitíndome que a obra obtivera o premio coa votación unánime do xurado. Cousa que valoro muito. Para min é importante que se premie a alguén do exterior, e malia a residir na Cataluña, mantén o uso do noso idioma como lingua literaria

Adentrámonos no libro. A tarde. O desacougo. Que podes adiantar da obra?
Trátase dunha obra con catro partes mui autónomas pero que ao tempo mantén unha unidade estética mui clara. Os temas que desenvolvo en cada unha das catro series de poemas son (por esta orde) o amor de parella ao comezo da etapa de madurez, unha reflexión sobre a poesía e o modelo de escrita que defendo, o desamor e a rutura familiar, e o tempo coma destrución. É un poemario que ao mesmo tempo sinala e alerta sobre a nosa finitude. Existimos e non podemos saír indemnes.

Cal é a túa visión da poesía? Na segunda parte do libro penetras neste tema
Durante os últimos anos estiven a reflexionar sobre o meu modelo de escrita e sobre o texto poético. Na segunda parte do poemario, "Invocación da linguaxe", tento expor o modesto resultado das miñas pescudas. O resultado non é outro que a pregunta infinda sobre a palabra escrita e o desexo (inacadado ou irrealizable) de atopar unha forma creba que permita que a capacidade (linguaxe) flúa no poema sen cancelas.

Como levas, coa túa vontade de anonimato facer poemas e mesmo acabar sendo premiado e ter que dar a cara en público?
Penso que o realmente importante é que o poema poida ser asumido (en parte ou na súa totalidade) polo intérprete. É dicir, acollido polo lector/a dentro das súas referencias vitais. Se algún poema ou verso meu acada iso, sería fantástico. A autoría pasa a un segundo plano ou mesmo debe desaparecer para deixar paso á verdadeira vitoria que é ser incorporado á experiencia persoal de quen le. É por iso que eu enuncio nun outro poema meu: "Eu son senón ninguén que quer / ser nube de tarde / man e mar que signifiquen viaxe / muro para conter as sombras".

Os temas que tratas no libro son moi íntimos. Universais. Pero sempre asoma a vida do autor en certa maneira...
Tratar universais (como ti ben dis) conleva esa responsabilidade que está entre o persoal e o colectivo. Rimbaud dicía pretender cambiar o ser humano a través do poema. Desde a cultura e desde a intelixencia creadora influímos sobre o humano. Velaí a forza do poema, esa comunicación persoal que cambia mentalidades e que vai máis alá da experiencia literaria. A miña achega ten algo de persoal e autobiográfica pero é decidida/perfilada polos ollos de quen le.

É, como se sintetizou nalgunha publicación, un libro de amor?
Só desde o amor ou desde a ausencia do mesmo se pode entender "A tarde. O desacougo". Só desde a experiencia sentimental ante o amor erótico, o amor pola palabra, ou as consecuencias infindas de amar.

E para finalizar, para cando poderemos atopar a obra nas librarías?
É costume que os poemarios vencedores do Certame Pérez Parallé estean ao dispor dos lectores darredor do Día das Letras.

Entrevista realizada por André Chamadoira