A esquina do mapa que podería ser nación (se quixeramos os nacionalistas)

“Ya los fieros enemigos se alejaron, / no resuena el ruido de sus botas, / nos pasaron por encima y nos ganaron, / nos dejaron en derrota. / Perdimos, perdimos, perdimos otra vez”. (Ya el sol asomaba en el poniente, Les Luthiers)

Por Xosé Antón Jardón | Vilar de Santos | 02/05/2019

Querido sobriño: Cando aí son as once da noite, acá, en Buenos Aires, aínda son as seis da tarde. Que lle imos facer, estas cousas pasan. A culpa é do fuso horario. O domingo pasado, a esa hora, ás seis da tarde, acendín o televisor e pilleinos falando das eleccións españolas. Estaba na pantalla un tal Abascal. Revolvéuseme tanto o estómago que mesmo tiven ansia de vomitar. E vomitei.

Ao regresar do váter deixei caer o corpo moído no sofá, mentres me imbuía unha tristura aceda, a medida que ía cheirando como ficara a cousa. Mal, moi mal! Aínda así, pensei: «É culpa do outono. A caída da folla, tantas árbores espidas fan que se me derrube a alma. Hai que aguantar un mes, cando afresquen os días hame de pasar».

Ás veces, só ás veces, todo muda nun santiamén. Por arte de virle virloque, a escape notei que se me erguía o ánimo. Foi xustiño despois de escoitar os líderes dos partidos nacionalistas galegos. Que fenómenos! Axiña puiden verificar como aquel rigor tan rigoroso e a súa sublime capacidade de análise superaban en anos luz a incongruencia dos outros catorce pailáns que non facían máis ca gabarse por ter conseguido representación nas Cortes.

Os nosos son xente modesta: «O campo estaba embarrado, mais nós xogamos limpamente, ho! No noso marcador hai un cero redondo, incólume, impertérrito. Iso é irrelevante, nós trunfamos. Antonte andabamos cara a atrás, mais agora só corremos cara a adiante e, dentro de un mes, campións. E se as cousas non pintan ben, non pasa nada. Avanzamos!

Cantabria consigue un e ascende de provincia a rexión, Valencia tamén está aí, Canarias ten dous, Euskadi tenos todos e Catalunya non para. Mais iso é totalmente insignificante. Os fenómenos somos nós. Como na medalla do amor: «Hoy más que ayer, pero menos que mañana». Viva San Valentín, coño!

Ah! Se os ves por aí, estimado sobriño, primeiro felicítaos da miña parte e despois dilles que, para matar o rato están moi ben os seus equipiños, mais para competir é moi recomendábel que, entre todos, armen unha selección. E, aínda así, xa veremos. Os outros tamén saben xogar.

Unha aperta grande. Lisardo Quintas Teixeira.

Xosé Antón Jardón Dacal (Vilar de Santos, 1952), é Coordinador do Padroado do Museo da Limia. Colabora habitualmente con artigos de opinión e relatos en La Región, Galicia Confidencial, Praza.gal, Temposdixital e BadalNovas. Coautor dos libros A luz da chuvia (2019) e O Lebre das Casarizas, unha vida de máquinas e inventos (2019), ten participado en diversas publicacións colectivas: Limiaxinacións, Evocacións das Terras do Lethes (2009), Miguel, un cura grande en Parada de Outeiro (2009). Secretario-interventor de administración local xubilado, foi alcalde de Vilar de Santos, deputado provincial, vicepresidente da Federación Galega de Municipios e Provincias e Delegado da Consellería de Industria no bipartito.