Eu escribo para ser eu

O pasado xoves recibín o agradable convite dos amigos do Concello de Vilaboa para ofrecer unha charla- coloquio que titulei 'Eu non escribo para ser outro. Eu escribo para ser eu". A idea era falar de como entendo eu o exercicio literario, a lectura, o acto de creación. En definitiva, tentar entender mellor por que algúns facemos o que facemos: isto de xuntar unhas letras con outras.

Carlos Oroza

O pasado venres tiven a honra, inmerecida, de ser unha das persoas convidadas a falar na homenaxe a Carlos Oroza e que se celebrou en Mondariz-Balneario e na que compartín mesa con, entre outros, Manuel Bragado. Un salón cheo de xente posta en pé, recoñeceu o talento deste poeta absoluto, noventa anos gloriosos, que nos enchoupa de versos lúcidos e lucidos a diario.

Mundo disparate

Mundo disparate este, onde se lle presta máis atención aos choros dun futbolista que gaña un premio que ao pranto desconsolado das familias das mulleres asasinadas pola violencia machista. Universo incomprensible este, ilóxico e inxusto onde a xente se apaixona con concursos de suposta cociña, de suposta música, de suposta beleza. Un mundo simulado pois, onde todo resulta falso, fútil, fabricado a mantenta para durar medio segundo, consumir rápidamente e esquecer con urxencia.

Liberdade de voto para os e as do PP? Hipócritas!

Algunhas deputadas (e algún Barón, con b) do PP piden liberdade de voto ao seu partido para cando teñan que premer o botonciño cando toque aprobar o da lei do aborto, esa nova normativa inspirada por Rouco Varela e outros homes mullericidas da contorna ideolóxica do partido gobernante. Xa sabedes. E seica a cousa é tan dura, incluso para elas, que sempre aceptan cun si entusiasta todo canto lles mandan os Fragas, os Aznares, os Rajoys, etc, mais,desta volta, queren que se lles deixe votar, pero á súa bóla. Claro, teñen fillas, teñen netas. Elas mesmas son quen de imaxinarse a dureza de verse obrigadas a traer ao mundo un neno con gravísimas malformacións, por exemplo.

Non me importa nada

O outro día en Madrid, un taxista psicópata (polo xeito en que pegaba as curvas e que case que me fai botar o café e as porras outro cualificativo non se me ocorre) parado nun semáforo (eu detrás) virouse para fitarme moi serio e dicirme, nun medio berro feliz e entusiasta: "Nadal recuperó el número uno!!! ¿No estás contento?".

Hai moitas Muxías

E o presidente da Xunta apareceu correndo en Muxía para anunciar o inicio do procedemento para a inmediata restauración do templo danado. Vale. Pero a pregunta agora é obvia: por que non se dá esa urxencia á hora de valer a outras realidades tamén danadas, tamén destruidas, tamén necesitadas do auxilio público?

Privatizar é roubar

Privatizar é roubar. Iso dicía o outro día un cartaz que alguén esgrimía nunha manifestación ou protesta ou concentración ou desorde ou algo que vin na tele. Pensei: verdade enorme. Pasarlle a mans privadas o que era de todos é unha forma de roubo. Non che é outra cousa máis ca iso. Pódese disfrazar como se queira. Pero é iso e so iso.

Pódese ser inglés sen saber ben inglés?

O pasado xoves tiven a fortuna de ser convidado a presentar a miña nova novela na Casa de Galicia en Madrid. Recibiume un auditorio cheo de galegos e galegas que estudan a nosa lingua, nalgúns casos implicando ás súas parellas na defensa, dende fóra, da nosa cultura e país.