Indignación

Indignación porque, segundo información que imos coñecendo, obsérvase que a xestión realizada nos últimos anos nas dúas caixas é desastrosa, situándose Novagalicia Banco en peor situación que a media das xa desaparecidas caixas no referido ao risco inmobiliario, o grande pecado do sector financeiro español. Só os delirios provincianos de grandeza explican a expansión das dúas caixas, particularmente a antiga Caixa Galicia, en base a crédito inmobiliario investido en boa medida no Levante, terra prometida agora vida a menos.

 

Indignación porque os representantes do pobo que xestionan os poderes públicos miran para outro lado, comezando polo presidente da Xunta, o Señor Feijoo, que de tanto “escorrer o vulto” vai camiño de ser o presidente máis incompetente da historia da autonomía, no sentido literal de palabra.

 

Indignación porque quen tiña a obriga de mirar pola boa xestión no sector bancario e financeiro, Miguel Angel Fernández Ordoñez, fixo omisión desta labor e sigue no seu cargo como se nada pasase, dando leccións de ortodoxia en materia de política económica.

 

Indignación porque aínda hai quen nos quere facer crer que o “público” é o problema. Digámolo ben clariño, o laissez faire das últimas décadas que provocou a falla de regulación e control dun sector fundamental para a estabilidade económica como é o sector financeiro, está detrás de todo o que estamos vivindo. E como vemos, as mudanzas de paradigma político e económico non só actuaron na estrutura económica e financeira, tamén o fixeron no nivel dos valores e da ética, do que está ben e do que está mal.

 

Non se trata de nin de santificar o público nin de nacionalizar a banca, cuestións por outra banda que necesitan debate e reflexión. Trátase de recuperar valores éticos que moitos, coa escusa da liberdade, perderon hai tempo.