Antipopulistas, populistas e loita de élites

O concepto de populismo sempre foi usado como un adxectivo peyorativo, e excepcionalmente como un substantivo. A excepción esta en os Naródnik, que deron lugar ao primeiro partido revolucionario ruso: «A Vontade do Pobo» (en ruso: Naródnaya Volya). Máis sempre o termo populista foi utilizado como unha inxuria polo poder establecido desde o século XIX, o poder liberal.

Por Álvaro Rodríguez | Compostela | 29/09/2019

Comparte esta noticia
Foi o sociólogo  Pareto quen no século  XX analizou a política como unha loita entre elites que pugnan por ter o poder. No presente artigo partimos desa visión, e pretendemos dar unha explicación (entre as diferentes que existen), ou realizar unha análise para entender o que está a acontecer.  Elites que loitan polo poder.
 
O fenómeno é europeo, pero cada estado ten os seus matices. O reino de España é unha excepción no proceso do populismo. As causas son varias, pero as determinantes considerámolas o poder  omnívoro da oligarquía económica, a falta de cultura política e a dexeneración moral ou de valores imposta activamente pola  elite dominante. 
 
A iso débeselle unir a realidade política de diferentes pobos dentro do Reino de España. Exponse por iso un problema previo  ou prioritario, de forma que parte do pobo céntrase nesa loita, desprazando o debate populista por secundario. Iso acontece en Cataluña, País Vasco e Galicia. 
 
Na actualidade os liberais hexemónicos insisten en que presenciamos  un auxe do populismo. En realidade, talvez asistimos a un auxe de loita de intereses económicos, ou de clase, onde os dominantes ven o xurdimento de movementos políticos que pretenden ser defensores das masas fartas das actuais elites depredadoras. Os populistas serían (despois xa concretaremos),   elites  que din ser portavoces das clases populares, os traballadores, as clases modestas, as  clases medias empobrecidas; E os  antipopulistas son as elites instaladas no poder,  os beneficiarios do actual sistema de dominación. 
 
Esta nova realidade política senta mal a moitos, e maiormente á elite dominante que pode perder o poder.  Os partidos dominantes liberais, porque ven ao inimigo dos seus privilexios; Os partidos   pre-populistas marxinados ou sen poder, sentense  frustrados, ao ver que se antes non tiñan o apoio electoral, agora tampouco o teñen. Iso xera rancor, envexa, descualificacións, e por iso optan tamén pola descualificación, do mesmo xeito que os partidos dominantes. A elite dominante ve ao inimigo, e as  elites sen poder anteriores ao xurdimento do populismo  ven un competidor.  
 
Así xorden  os ataques ao populismo, de xeito evidente artificiais,  de fascistas, ou comunistas,  extrema dereitistas, ou extrema esquerda, xenófobos,  e demais propaganda.  En definitiva, os dominantes  temen perder o botín do poder,  e os partidos pequenos  pre-populistas envéxanos por ver un mozo competidor; Froito diso xorde unha alianza entre ambos para atacar ao populismo.  
 
É posible que  o difícil na vida,  e tamén na política,  sexa aceptar a realidade das cousas. Ante o éxito dos novos grupos, aos anteriores (no poder, ou sen el), medorentos e  rencorosos  non lle gusta a vontade do Pobo. O pobo vota mal…Ao non votar por eles, o Pobo vota mal…
 Os  antipopulistas teñen ao seu favor os inmensos medios de propaganda do sistema. As persoas son moi remisas a cambiar os seus hábitos mentais,  de opción política ou ideolóxica. Ao que o fai chámanlle  cambiachaquetas,  facha,  bolivariano e todo o repertorio de falacias  ad  hominem.  O poder ten ao seu favor a tendencia natural do inmobilismo, xa sexa inmobilismo de dereitas  ou de esquerdas.  Poñamos un exemplo: unha persoa que cre nas virtudes do PP ou da PSOE,  que está formada nas súas teorías, na súa propaganda, e ten unha idade media alta, é difícil  que estude outras opcións, léase outras teorías, etc. Practicamente xa está programado “propagandeado”. Os populistas ten ao seu favor a realidade. En todo proceso revolucionario atopámonos con ese ambiente. 
 
Os populismos, de esquerdas ou dereitas,  indican que existen alternativas, que nos atopamos ante un conflito de principios ou intereses. Os  antipopulistas negan a existencia de conflito algún. Afirman que só existe un camiño único, e talvez dramático. Os populistas din que en todo caso atopámonos ante alternativas, e iso sería máis ben unha traxedia, xa que existe un choque de principios, pero onde se pode e debe elixir. E uns gañar e outros perder. 
 
Asistimos á negación da democracia por parte dos  antipopulistas. Sen rubor afirman: Os británicos votan mal, os cidadáns de USA, Brasil, votan mal. Os cidadáns de Hungría, Polonia, etc, votan mal. Media Francia, Italia, Alemaña, Bélxica, Holanda, Noruega, Suecia, Dinamarca, etc, votan mal. Só votan ben os que elixen  ás  elites liberais, apoiadas polas elites   prepopulistas.  
 
A esquerda occidental maioritaria, salvo unha minoría marxista  extraparlamentaria, abandonou a loita de clases, acepta o liberalismo económico, o que Marx chamou capitalismo. E   para manter algunha aparencia de existencia, só ten as  políticas neutras das identidades raciais, sexuais, ou de minorías. En España úneselle o tema de Franco, cuestión moi concreta e  inocua.  
 
A dereita tampouco é a mesma. Os partidos tradicionais de dereita  non defenden os intereses da burguesía propia. Ao ser  globalistas,  europeísta e defensora do euro, só defenden os intereses da  plutocracia internacional. Moitos burgueses sentense prexudicados,  ou simplemente mortos pola política da Nova Orde Mundial. Ven que están sós no seu querido capitalismo e o seu ansiado capitalismo devóraos. Mais cambiar, evolucionar, tirar o vello ou o inútil élles difícil. Tamen están propagandeados. 
 
Os seguidores de ambas as  elites ao servizo do capital, que se visten de neutralidades sexuais,  LGTVB, Franco, cambio climático, defensa dos pitos e galiñas,  etc, son os que define Diego  Fusaro como: “parvos que se fan chamar 'de esquerda' loitan contra o fascismo, que xa non existe, para aceptar plenamente o  totalitarismo do mercado. Estes últimos son os que loitan en Francia contra Le Pen para aceptar de boa gana a  Macron. Loitan contra un fascismo que xa non existe para poder aceptar a nova porra invisible da economía de mercado. E, por suposto, a clase intelectual, o circo mediático e o clero intelectual desempeñan un papel fundamental neste proceso”. A elite é liberal e unha parte dela é a coñecida como Esquerda  Caviar. 
 
No Reino de España non existe ningún grupo parlamentario, populista ou  antipopulista, semellantes aos de Europa  que expoñan  nacionalizar empresas, a saída do euro, a saída da Unión Europea, recobrar a soberanía monetaria e económica, frear a inmigración, crear industria estatal,  instalar aranceis, crear banca pública, etc. Unha vez máis o Reino de España comeza outro século de costas  ao debate de ideas europeas. 
 
Asistimos a unha loita de elites onde observamos que a maioría das elites  en pugna son prol-capitalistas, liberais.   Tampouco propoñen os populistas nin os  antipopulistas un proxecto que de solución aos Pobos que coexisten no Reino de España.  Todos coinciden en manter o “café para todos” os caciques existentes, e non solucionar unha realidade secular que xa é crónica. 
Talvez  detrás da loita entre as moitas das elites,  en demasiados casos,  non hai ningunha diferenza para o Pobo Traballador nin para a  Democracia. Só loitan polo poder e a repartición do botín.  

Trump, presidente dos Estados Unidos
Trump, presidente dos Estados Unidos
Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA