A(s) columna(s) da vida

O periplo automobilístico devolvíame cara a Oregón mentres arquitectura e paisaxe seguían a interrogarme sobre os piares da existencia humana. Os camiños da vida pasan, as columnas permanecen, coidaba eu. E a noite invadía a miña xanela dereita mentres chegaba exhausto á pacífica vila de Aberdeen. 

Sen perda, arribei á pousada de Sara, enfermeira retirada de ollar oblicuo e empatía efémera. Deixei a equipaxe, achegueime ó jacuzzi no fresco daquel serán de outubro e chimpei o meu bañador no vapor reparador tralas coidadas groselleiras, os felgos xigantes e os epilobios alilados.

A pouco de volver do remollo corporal Sara chegou á casa, con orde dórica, como querendo recupera-lo tempo ausente cun mando, ordeno e fago saber. A súa esvelta figura formato Botero disimulaba o temperamento marcial cun verniz fino de sofisticación ferida, mais só había que rabuñar na superficie para espi-la súa intransixencia arcana, descuberta coma o fango pestilente en marea baixa. Daquela, a súa personalidade amosábase refinada coma berenxena crúa en extracto de bergamota e posuía o engado da bosta frisona envolta en papel charón. 

Morgan Manor B&B estaba dividida en dúas partes, a aberta ós hóspedes e outra separada por un obvio indicador do not enter. A sala común atopábase na entrada frontal, logo de varios chanzos que elevaban a casa sobre o nivel da rúa. Os cristais da saliña para os hóspedes, tintados con verniz opaco, ventaban a treboada oculta trala entrada afable. Despois, un sofá sobrio e dúas cadeiras verde turquesa separaban a sala de estar dun comedor que individualizaba un tabique baixo. 

A noitiña transcorreu apacible, malia a enfermeira californiana tentar convencernos a ámbolos visitantes con ton dominador e coñecemento universal de comportamentos humanos diversos. A outra hóspede, de forte acento teutón e sorriso fácil, concedíalle decote a razón á enfermeira botero en conversa prudente. Eu alternaba sorrisos lenes con puntualizacións precisas ós excesos verbais da sabichona anfitrioa, sobre todo cando a conversa entrou en interpretacións sociolingüísticas nativoamericanas. A miña énfase na represión dos sucesivos gobernos estadounidenses sobre os idiomas tribais do subcontinente desencadeou vibracións na súa pálpebra esquerda e un crecente tatexar nos seus argumentos. De alí a un pouco, optei por despedirme con luva de seda ata a mañá seguinte arguíndo cita inminente con Pedro Chosco.

Tralo reparador descanso nocturno do noroeste, o almorzo caseiro supervitaminou o meu maxín, mineralizou o meu compromiso xornalistico coas Viaxes sen Lee e dunha sentada rematei a miña crónica cabalgada sobre os outeiros Lakota. Enviei o artigo desde a sala de sofás verde turquesa, entregueime á reparadora ducha e, consciente de exceder nunha hora a saída da pousada de Sara, apurei a recollida da bagaxe. 

Ai si, pero ó ir despedirme de Sara con sorriso cordial retirou a súa careta da empatía postmoderna e retrucou con frialdade solemne que penalizaría diñeiralmente en airbnb a miña partida serodia. Retruquei en sincera e documentada explicación coas miñas obrigas xornalístico-creativas adquiridas con GC, mais a californiana frisona recibiuno con calidez de inverno siberiano, ó que só puiden engadir con serenidade mugardesa que fixese o que coidase máis procedente, pero que o seu comportamento era errático, improcedente, caprichoso e antiprofesional. Cos meus acertados adxectivos, o branco dos seus ollos tornou vermello e elevando en periscopio rabo e cornos ata entón ocultos, erizou o seu peiteado ocre coma porco bravo acosado por apisoadora. E na súa carraxe acompañou a miña saída ata a soleira da casa con alaridos, bramidos, berros e bruídos diversos. E, por se quedaba algunha dúbida, deixouno ben claro co seu derradeiro alarido arrabeado ás miñas costas: and never come back agaaain. Así que, coa miña bagaxe xa acomodada en Auris, en lugar de contestarlle como merecía, dei en segui-lo consello estrela de miña nai: a mellor palabra derradeira é a que non se dá.

A música de Austin Plaine foi calmando os meus acúfenos camiño de Astoria Column e, minimamente recuperado da carraxe allea superlativa, a contemplación da xigantesca columna e a inmensidade do Pacífico leváronme a matinar en que guiaría os nosos avatares viaxeiros: os camiños ou as columnas da vida? O noroeste do Pacífico desta volta preferiu adia-la resposta.