A Democracia da Usura

“A usura é o cancro do mundo”, escribiu un tolo  ideológicamente perigoso chamado  Ezra Pound. O seu poema “Con usura” di: “Con usura/pecado contra a natureza,/é o teu pan para sempre  farapento,/seco como papel, sen trigo de montaña,/sen a forte fariña./Con usura se seareira a liña/con usura nada está no seu sitio/e ninguén atopa un lugar para a súa casa./O  picapedrero é apartado da pedra/o tecedor é apartado do tear/con usura/non chega lá ao mercado/non vale nada a ovella con usura./Usura é un parasito/madeixa a agulla en mans da doncela/e paraliza o talento do que fía.” 

 

Chégase a tal grao de progresismo  que hoxe a banca é acredora de 3,5 veces da riqueza que produce toda a Humanidade. Inexplicable para un extraterrestre ou para os humanos  de hai 4.000 anos. ¿Como é posible que a banca sexa dona polo triplo  de toda a humanidade?.  A usura é a natureza  do capitalismo, como o verme o é do cadáver. 

 

A loita contra a usura é constante na historia da humanidade. Así, a “lei  seisajteia” do ateniense  Solón, a “ lex  Gemicia” de  Justiniano. Co emperador Constantino os  usureros podían merecer penas que chegaban ata a morte. Hoxe é obvio que vence o progresismo liberal e a súa servidume, enmascarada pola súa Democracia de progreso  usurero.  

A liberal e progresista Revolución francesa e Ilustración consagran legalmente a usura. A partir do seu triunfo é o imposto dos bancos sobre os cidadáns: préstannos diñeiro que previamente depositamos nos seus liberais bancos, ou que fabrican  progresistamente por toneladas todos os días acotío,  e  tras  rocambolescos  mercadeos financeiros, especulativos e de alto nivel progresista, acábannos cobrando por iso,  vía intereses  usureros ou vía rescate estatal en activos, e sempre vía débeda pública. 

 

Concluímos cunha cita do mesmo escritor co que abriamos,  Ezra Pound: “Hoxe chámase democracia o que en verdade é  usurocracia ou  dinastocracia e refírese a unha palabra academicamente correcta, que significa o dominio dos prestadores de diñeiro”. Esplendor,   clímax do   progreso  liberal. É Democracia do presente en marcha, onde os cidadáns son servos.