A literatura do dr. Noya

Hai 20 anos cheguei a crer que se me daba ben escribir e reescribir versos, relatos curtos, novelas… pero agora podo constatar que non.

 

Pasados os anos, un cae na conta de que non é o suficientemente bo cando se fixa nos autores que si o foron ou o son. Isto, á súa vez, produciu en min unha obsesiva condición de curiosidade hacia as grandes lendas da literatura.

 

Atopeime -páxina a páxina- con Edgar Allan Poe, Baudelaire, Blake, Castelao, Bukowski, Panero, Antón Chéjov... e ao quedarme embobado e admirado pola súa calidade literaria, enseguida empeñeime en indagar nas súas biografías as reviravoltas persoais que puidesen empuxalos a escribir as súas tan magnas obras.

 

Cando o meu pai enfermou de demencia e Parkinson acabamos na consulta do médico neurólogo Manuel Noya García, en Santiago de Compostela. Acudimos alí por recomendación de varias persoas ás que lles axudaba nas súas doenzas. Tras poucos minutos escoitando as súas valoracións médicas, percibín que estaba ante un profesional ao que se lle notaba que o seu oficio era tamén unha paixón; así mesmo percibín que sabía escoitar, algo que algúns médicos de hoxe en día esqueceron á hora de atender a un paciente (non son poucos os que se fixan máis no computador que na persoa que teñen diante, coma se a tecnoloxía puidese palpar un abdome desde a distancia).

 

Logo, por mor da condición obsesiva anteriormente citada, busquei o currículo do devandito doutor e non tiven a menor dúbida de que nos atopabamos diante dunha eminencia médica, algo que calquera de vostedes pode verificar facilmente se teñen a ben buscar na internet a súa ampla bagaxe profesional. Con todo, a miña sorpresa foi aínda maior cando tamén puiden evidenciar que o Dr. Noya adquiriu como afección de anos a escritura de ficción, máis aló das súas publicacións relacionadas co campo meramente médico. Algúns dos seus libros publicados nos últimos anos son “Viaje imaginaria al Asia Central”, “Felices traumas infantiles”, “Inventario de cuentos incorrectos” ou “La renuncia”. Finalmente, concluín adquirir fai menos dun mes este último manuscrito. 

 

“La renuncia” (Editorial Círculo Rojo, ano 2023) preséntasenos como unha emocional novela curta escrita a “dúas voces”. Nela, o autor fai un balance de vida, descubrindo e narrando sen andrómenas o amor vivido, o desamor padecido, o paso da vida que semellaba comezar onte, aínda que xa pasasen décadas, carpe diem… 

 

Nesta novela breve pero intensísima, escrita a modo de diario transcendental, o protagonista confésase cos lectores sen andrómenas, seica grazas ao paso dos lustros vividos e a sabedoría que nos concede a experiencia. O autor aproxímase a si mesmo, analízase, cal acto de contrición para, enseguida, dar paso a esa “segunda voz” que expoñerá outro tipo de contextos vitais, de emocións.

 

Recoñezo que a data de hoxe levo dúas lecturas de “La renuncia”, xa que é un deses libros onde o escritor, cun fino e cualificado estilo literario, achega enunciados e reflexións recónditas, dignas de ser lidas, relidas e masticadas con lentitude -se é que un é capaz de masticar os sentimentos ou os conflitos persoais cos que se foi topando ao longo da súa existencia-

 

Ao comezo do libro, o autor deixa caer unha frase que, a nivel persoal, removeu en gran maneira a miña alma, o meu estado de ánimo actual: “Laméntome de falta de esquecemento”, espétanos o doutor/escritor cal filósofo de principios do século. XIX.

 

E sei que isto é verdade, debido a que non hai maior tortura para un ser consciente e medianamente sensible que ter boa memoria.