A democracia do Xeneral

 

Un fenómeno de “corrupción institucionalizada” como o das “portas xiratorias” só pode sorprender aos politicamente incautos, a quen acepta o discurso que describe a Constitución de 1978 como a referencia xenuína dunha transición modélica cara á democracia, sen asumir que ademais de propiciar a prolongación do réxime anterior, mantivo por substitución xeracional a continuidade da súa elite dirixente convertendo á súa órbita de adeptos en directos beneficiarios da desfalcada situación.

 

Por tanto narrando os feitos nos seus xustos termos hase de afirmar que o réxime non comezou no 78 senón que continuou no 78, cando a través dun hábil exercicio de prestidixitación simulouse un cambio cara a unha hipotética democracia, que realmente foi unha calibrada e interesada reforma dirixida a conservar e perfeccionar a macro porta giratoria do antigo réxime, é dicir, a garantir os privilexios de significadas «familias» franquistas sen excluír tampouco aos grupos de presión económica dos que eran parte implícita.

 

É por iso que esa translación desde a ditadura ata unha democracia parlamentaria representativa e con sufraxio universal, non fose de ningún xeito contraproducente para quen se encargou de conducir as rendas político-financeiras da transición, por iso é polo que tras corenta anos da súa instauración máis que verse maltratados nos seus intereses sexa de significar o prolífico e vantaxoso do seu novo status, e tal proveito deuse por que os membros do “franquismo sociolóxico” impuxeron un cambio político condescendente co pasado que a través da denominada “ruptura pactada” aseguraba á élite de  achegados do Xeneral a pervivencia e continuidade dos seus privilexios.

 

Sendo por iso que os herdeiros da oligarquía franquista á marxe das súas orixes, non repararon o máis mínimo en lanzar aos catro ventos locucións de amor ao sistema democrático de implantación, . e nun exercicio de negación non só perderon interesadamente a memoria senón que pasaron páxina da historia nun intento de desligamento do pasado, para así, utilizando o simulacro como artificio, alcanzar a súa lexitimación, e dese xeito tras un disfrace de aparencia proseguir coas súas prácticas de engano e suplantación.

 

Non só falsearon a propio intento a súa finalidade, senón que infectaron o novo formato cos vicios do anterior réxime, non debendo pasar desapercibido para entendelo, o feito que o propio Franco para a consumación de "o seu milagre" fixo da corrupción a súa norma política, sobre a base que os colaboradores coa ditadura manteríanse fieis a ela sempre que as súas contas de resultados cifrasen en positivo.

 

Un modus operandi que con distintos protagonistas mantén a súa continuidade nesta democracia de aparencia onde o cóctel mercantil da corrupción co seu amiguismo, tráfico de influencias, e reiteradas mordidas acaba do mesmo xeito que entón, é dicir, en malversación de caudais públicos, coa única diferenza que mentres naquel entón cometíase sen gardar as formas agora para evadir a acción da xustiza consúmase ás caladas.

 

De igual modo tampouco debe resultar nova a cuestionable práctica das portas xiratorias , esa prolífica fórmula utilizada por ex cargos políticos para apoltronarse nos consellos de administración das grandes empresas do IBEX35 ou da elite empresarial, pois tamén neste caso a súa utilización remóntase ao antigo réxime cando estas viraban a toda velocidade para dar acubillo ben remunerado aos cargos do franquismo, ata o extremo de resultar imposible separar servizo público de intereses privados.

 

Tan iterativa concomitancia produciuse porque tras a idealizada Transición continuaron sendo os altos cargos do franquismo quen non só impregnaron coas súas malas prácticas o funcionamento ordinario do novo sistema, senón que ademais acabaron mandando e marcando o rumbo da democracia liberal de substitución, unha rémora por tanto que pola súa crecente influencia esta a dificultar toda posibilidade rexeneradora e moito mais nun país que desarmado de valores democráticos a cidadanía é incapaz de reaccionar.

 

A deterioración institucional e política é de tal calibre que xa non queda prazo para a continuidade, e todo remedio para poder avanzar cara a un cambio efectivo esixe necesariamente dunha segunda Transición, un proceso constituínte e a redacción dunha nova Constitución. que ademais de deixar sen efecto a vixencia da actual estrutura xurídica do Estado, sexa o motor de impulso para instaurar unha nova orde política e social, que reporte maiores índices de democracia e xustiza, garanta novos dereitos, creando novas institucións e xerando con iso novas esperanzas.

 

Pois tras catro décadas en establecer unha orde lexítima sen logralo, chegado é o momento no que a acción política e o marco constitucional aparezan indisociables desde unha percepción colectiva. .

 

 

Baixen a man e rompan filas