E, onde íamos estar?

Desde que o "cóctel bomba" -crise+desafección+comunicación- ao que o sábado se referiu nun magnífico artigo Fermín Bouza, estalou sobre o PSOE a noite do 20 N, militantes e dirixentes dedicámonos con aplicación á tarefa de diagnóstico e renovación que debe concluír nos procesos orgánicos que se inician o próximo mes de febreiro.

Por Mar Barcón | A Coruña | 25/12/2011

Pero que o fagamos con aplicación e gozar non quere necesariamente dicir que a nosa debate-catarse estea a desenvolverse coa intelixencia necesaria para non esquecer que o esencial non é unicamente un atinado "diagnóstico-paradiagnóstico", senón a proposta de futuro resultante. Pero se hai algo máis inútil que quedar enganchado na roda de analizar os por ques sen avanzar, debe ser confundir un imprescindible exercicio de autocrítica e revisión dos erros colectivos, por suposto, cun concurso de quen quería máis a Zapatero e quen lle serviu mellor. Absurdo e inútil.

"Si, estivemos alí", reza un artigo de opinión colectivo que, segundo os seus promotores, quere reclamar "autocrítica pero xustiza para Zapatero". Como era previsible, a pesar das protestas dos asinantes, a súa aparición foi entendida como unha contestación crítica ao documento "Moito PSOE por facer" presentado por un grupo de compañeiros o pasado mércores no que se entendeu como o despegamento da candidatura de Carmen Chacón á Secretaría Xeral. Tendo en conta os nomes que asinan o artigo de "ex altos cargos", é lóxico que a prensa, a militancia e o común dos mortais recíbao como antesala da batalla orgánica e non como o recoñecemento agradecido de quen compartiron Goberno co ex Presidente. Alguén dá máis?..

Estivemos alí. Certo. Alí estivemos todos; os que compartiron Goberno e os que traballamos desde outros ámbitos para que o proxecto encabezado por Zapatero mantivésese durante dúas Lexislaturas. Estivemos alí compartísemos ou non as decisións -como sempre- mesmo as comprendésemos ou non. Estivemos na defensa dos dereitos civís e na imposible explicación de medidas que nin entendiamos nós nin ninguén ao noso arredor. Estivemos alí cando nos convertemos nunha incógnita para os cidadáns e cando o frío comezou a entrar polas rendixas dun proxecto que xa non se sostiña.. Estivemos alí, como sempre. Onde iamos estar?. Estivemos e estaremos alí, traballando para saír deste pernicioso labirinto que se fai máis escuro canto máis o percorremos, cando atopemos ao fin o fío co que tecer unha proposta nova, moderna, solvente e poderosa, capaz de rescatar á socialdemocracia española do limbo en que se atopa?

Pero é esa a cuestión?. Penso que non. Equivócase quen pense que isto consiste en xustificar posicións persoais, reivindicar a figura do Secretario Xeral ou recrearnos nun glorioso pasado que, algún día, alguén nos recoñecerá. Non. Isto vai de futuro; vai de mellorar o que non funcionou, de escoitar e comprender o que os cidadáns nos din e renovar o noso Partido para que volva ser a organización na que se ve reflectida a maioría da sociedade española. Alá polo ano 2000 un grupo de militantes e dirixentes pensaron que valía a pena facer aos españois unha proposta nova e solvente reformulando os nosos principios. Acertaron. Fixeron autocrítica, rescataron o mellor da nosa experiencia e só miraron cara adiante. Trátase diso, exactamente diso. Estivemos alí, pero iso é o de menos. Agora temos que pensar e traballar polo "PSOE que queda por facer".