Democracia española dirixida 2.0: Manual do usuario

Ti es un cidadán libre, nunha das máis modernas democracias europeas, cunha Constitución que ven de facer os 40 anos (na España, un record), aínda que non é preciso que a leas nin tentes de comprendela. Es soberano e de clase media, mesmo se vives dun miserento salario social ou repartes pizzas como autónomo nunha bici, para unha empresa que nunca vaiche contratar. Tes dereito ao traballo, por acaso precario, ou nas antípodas, tal vez tipo deliveroo, pero o que é ter, telo —sempre que esteas disposto a ir onde estea o traballo, claro—.

O noso mundo feliz e intolerante

(Este artigo derívase de “A defense of toleration in our brave, intolerant world”, Mercatornet, Oct 18 2018)

A Política cabalgará de novo. Contrarréplica ao doutor Álvaro Rodríguez Núñez

Ainda non me dou recuperado da crítica do meu amigo Álvaro Rodríguez ao meu “O futuro xa non é o que era. Carta dende España no 2050” (GC, 18-VII-2018) pero como “a discusión é a respiración do intelecto”, tentarei de argallar unha resposta.

O futuro xa non é o que era. Carta dende España no ano 2050

1. Neste país, do primeiro que te decatas nas rúas é que apenas hai xente con defectos físicos, con dentes de coello, forellóns ou birollos, senón bós tipos, especialmente mulleres; e ningún rapaz con síndrome de Down. Asemade, abondan os robots, a xente enhanced e os cyborgs. As persoas viven tecnolóxicamente e moi afastadas da realidade física. En lugar de con cousas materiais, viven manexando “datos” desconectados da esencia das cousas (Flusser; Han, En el Enjambre, 2017).

Unha pregunta incómoda: Pasará algunha vez o Franquismo?

Pois, ao paso que imos, non o sei. Diante do autoritarismo que agora medra en España, moitos opinan que trátase do Franquismo residual —“os franquistas do 155”, etc.—, que nunca da desaparecido.

E se España fose un estado parcialmente fallido?

Ao pontevedrés Prof. Alvaro Mira. España, un estado fallido? Con helicópteros vixiándonos, Facenda a controlarnos o último euro e furgóns policiais patrullando até as cidades máis tranquilas? Absurdo!

A UE, a globalización e Rajoy

No debate parlamentario do día 27, o candidato Rajoy, “españolista” e centralista, respondía ao nacionalista catalán Joan Tardà dicíndolle, entre outros argumentos, que iba contra os tempos, pois estamos moi avanzados na integración europea, e incluso xa ao lonxe albíscase un estado mundial. Esto último sonaba máis angloamericano do que europeo (o one world, xa preanunciado nos Catorce Puntos de Wilson, 1918). Pero Rajoy —que é calquera cousa menos parvo—, ¿en qué posición cree que quedaría ahí España, e mesmo a UE? Realista e con sentidiño como él é, non ignorará que nese one world, a lei de ferro das oligarquías cumpliráse igual que se cumple na UE e na España, e os gobernos non sempre mirarán polo interés xeral, como non miran en España nin en Europa. Esto lévanos a cuestionarnos: ¿ten sido, ou está a ser, a UE alcanzada, ou superada, pola globalización? E, ademáis, ¿saben e aceptan esto os gobernantes europeos e españois, como Rajoy? Dende os Pactos de Familia do s. XVIII en diante, as elites gobernantes españolas demostraron coñecer e aceptar a subordinación de España ao exterior máis dunha vez.

Seguirá España a ser unha democracia?

Comecemos cuns exemplos. Lemos nos medios que o Senado do Brasil arredou do goberno á Dilma Roussef. E, claro, o primeiro que nos preguntamos é: sería iso posible en España? E resulta que non, pois, para empezar, o noso prescindible Senado non ten esa función (nin ningunha outra que pague a pena).