E se España fose un estado parcialmente fallido?

Ao pontevedrés Prof. Alvaro Mira. España, un estado fallido? Con helicópteros vixiándonos, Facenda a controlarnos o último euro e furgóns policiais patrullando até as cidades máis tranquilas? Absurdo!

A UE, a globalización e Rajoy

No debate parlamentario do día 27, o candidato Rajoy, “españolista” e centralista, respondía ao nacionalista catalán Joan Tardà dicíndolle, entre outros argumentos, que iba contra os tempos, pois estamos moi avanzados na integración europea, e incluso xa ao lonxe albíscase un estado mundial. Esto último sonaba máis angloamericano do que europeo (o one world, xa preanunciado nos Catorce Puntos de Wilson, 1918). Pero Rajoy —que é calquera cousa menos parvo—, ¿en qué posición cree que quedaría ahí España, e mesmo a UE? Realista e con sentidiño como él é, non ignorará que nese one world, a lei de ferro das oligarquías cumpliráse igual que se cumple na UE e na España, e os gobernos non sempre mirarán polo interés xeral, como non miran en España nin en Europa. Esto lévanos a cuestionarnos: ¿ten sido, ou está a ser, a UE alcanzada, ou superada, pola globalización? E, ademáis, ¿saben e aceptan esto os gobernantes europeos e españois, como Rajoy? Dende os Pactos de Familia do s. XVIII en diante, as elites gobernantes españolas demostraron coñecer e aceptar a subordinación de España ao exterior máis dunha vez.

Seguirá España a ser unha democracia?

Comecemos cuns exemplos. Lemos nos medios que o Senado do Brasil arredou do goberno á Dilma Roussef. E, claro, o primeiro que nos preguntamos é: sería iso posible en España? E resulta que non, pois, para empezar, o noso prescindible Senado non ten esa función (nin ningunha outra que pague a pena).

España 2016: ¿Huxley, Orwell, ou ámbolos dous? (II)

O novo terrorismo e a obsesión coa seguridade subministran interminábeis argumentos contra a liberdade política. Como din na serie “Person of Interest”, “you are being watched”, todos nós, a toda hora. A nosa vida vaise facendo como andar polos patios dun enorme penal do tamaño de España: podes moverte e facer moitas cousas, pero sempre vixiado, como no panopticon de Bentham.

España 2016: ¿Huxley, Orwell, ou ambolosdous? (I)

Andan nos whatsapps unhas viñetas comparando, moi simplificadamente, o Mundo Feliz de Huxley có 1984 de Orwell. Segundo elas, Huxley predixo a submisión polo pracer, namentras que Orwell subliñaba a submisión polo control e a represión. Dando por boa a simplificación, España lamentablemente hoxe semella ter os dous. Na miña opinión —inevitablemente discutible— España xa leva un bó tempo traspasando unhas liñas roxas alén das que non se debería chamar “democracia liberal constitucional” a un réxime; en particular (pero non só) tras a reforma do Código Penal e máis da Lei de Seguridade Pública.

España, autoritarismo 2.0?

Tócanos vivir nun momento no que a herba escorrégase por baixo dos pes e as apariencias enganan, mesmo manténdose as fachadas, así que se non queremos ser superficiais debemos facer xuicios de fondo. España proclámase un estado, pero xa non o é; proclámase soberana, e xa non o é, proclámase asemade democrática, pero xa pasou o ecuador do autoritarismo/postdemocracia/despotismo. ¿Paga a pena seguir a teimar con que España é un estado soberano? ¿E con que é unha democracia?

Charlie Hebdo, libre expresión e sentido común

Perdón pola ruptura neste punto có sentir común, pero, sen desbotar nada diso, eu suxeriría outro enfoque, non substitorio senón complementario. Para empezar, pode que o máis asisado sexa pisar terra, e considerar se non estaremos xa a vivir en ex-democracias que paseniñamente vanse facendo cada vez menos liberais e constitucionais.

Desxuridificar o problema catalán

Poñer querelas penais contra Mas ou desxuridificar o asunto catalán, that is the question!.