Cinismo, mentira e apariencia

Varios foron os acontecementos que nestes días viñeron a demostrar que os nosos gobernantes, que non son máis ca un reflexo dunha gran parte da sociedade, viven instalados no cinismo permanente, tamén na mentira máis ou menos piadosa e, sobor de todo, en aparentar aquelo que en cada momento necesitan.

A tradición como escusa

Se nos atemos ó significado do que entende por tradición topámonos con varias definicións. Posiblemente a máis acaída e sinxela sexa a que sigue: Conxunto de costumes e ritos que nunha sociedade se manteñen no tempo.

Unha versión cursi da Marcha Real

Despois de escoitar a unha cantante de música lixeira a versión un tanto cursi que fai sobre sobre a Marcha Real, proclamada himno de España polo franquismo, afiánzome un chisco máis na idea de que somos un Estado que, no tocante a súa simboloxía ten moito que mellorar, para ser un pais serio e non soio de pandereta, touros e españoleo barato.

Con pechar o galiñeiro chega

Na nosa sociedade acontecen feitos que día a día non deixan de sorprendernos. Feitos que amosan ás claras que os humanos somos uns seres depredadores e que maiormente actuamos por instintos primarios que nos dan certo pracer e amosan que temos poder.

A música de Shostakovich no Paseo

Canso de escoitar tantas novas sobre a corrupción e as falcatruadas dun goberno que xudicializa a vida política, pero no ten cintura para afrontar os problemas pola vía do dialogo; canso de ver ós corruptos con cara de cínicos negando a evidencia, mentindo como cosacos, camiño pola nosa Auria.

Corre perigo a autonomía?

Hai un par de anos falei de que o nacionalismo galego sempre tan doado as causas utópicas do dereito a decidir, deixaba o flanco aberto da política posibilista, pois vivía, e vive soñando, cunha acadia feliz que nunca chega e que posiblemente non sexa máis ca un argumento teórico para militantes. Vivir de ensoños tamén é unha maneira de pasar o tempo e así manter un romanticismo fervendo na mente duns poucos fieis pouco dados á reflexión.

Ideoloxía e realidade social

O expresidente Artur Mas dixo, hai uns días, que o exceso de ideoloxía, as veces, non permite ver a realidade social que se quere gobernar. O que é tanto como aceptar que ise exceso ideolóxico é un erro que arrédate os gobernantes da realidade e dos problemas diarios da xente. Tal afirmación visto o contexto e a situación actual de Catalunya, semella máis unha rectificación dos postulados iniciais do proceso unilateral soberanista que unha frase con fondo teórico -filosófico. Por iso, tal afirmación lévame ó seguinte comentario.

Eu son un xenio!!!

Se en Galicia elexiramos a un presidente semellante ó actual dos Estados Unidos, seguro que en todos os medios públicos, especialmente os estatais, estarían falando de que os galegos somos dunha maneira determinada; de que temos uns atavismos e taras sen superar; de que somos un lugar atrasado que vive na inopia; que somos conservadores e medios parvos ou de que non distinguimos o cú das témporas. O caso e que no estado que se di modelo e que pensa que o mundo xira o seu redor, elexiron, segundo as súas propias verbas a un xenio. Un crak que lle contou unha milonga ós americanos e que moitos milleiros deles creron e, polo tanto, votárono.