GC Aberto

A volta de Errejón

Tras o fracaso de vermellos e morados na formación de Goberno, traendo consigo o ideario primixenio de Podemos, Errejón con Más País concorre aos novos comicios disposto a erradicar a abstención e o desencanto, e decidido a atraer á súa causa ao electorado progresista

Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 01/10/2019

Comparte esta noticia

O líder de Más Madrid, Íñigo Errejón
O líder de Más Madrid, Íñigo Errejón | Fonte: Jesús Hellín - Europa Press

No contexto ideolóxico das súas orixes, Podemos establecía que se debía priorizar a unidade do pobo á unidade da esquerda, e mantendo esa premisa foi cando a formación morada  alcanzou o seu cenit electoral, unha tendencia que mudou nos substancial cando a súa “renovada cúpula” decidiu investir os termos e reorientar a súa traxectoria cara a posicións de esquerda tradicional, pois tal reorientación conduciulle a resultados acordes aos colleitados  por quen ocupaba no seu momento devandito espazo político, o que se traduciu nunha perda de seis puntos nas urnas con respecto aos anteriores comicios.

 

Equivocáronse por tanto quen desde o staff dirixente da organización morada optaron por circunscribir a súa acción política aos seus intereses , por canto, o único que propiciaron con aquela anacrónica conversión esquerdista foi vivificar o manido obxectivo de EU de unir á esquerda, cando o auxe electoral de Podemos (cinco millóns de votos) máis aló de corresponderse en exclusiva con electores dese ámbito de localización obtívose coa participación inclusiva de boa parte da sociedade, que farta da fraude democrática, da desigualdade, precariedade e corrupción, desde a pluralidade, decantáronse co seu voto por unha refundación política que poñía no centro as necesidades da xente.

 

Reorientación que de ningún xeito se vai a lograr a xulgar polo perfil político do núcleo duro da nova fornada dirixente que da man de Iglesias dominan na actualidade o aparello do partido, - todos eles alleos ao espírito do 15 M e connotados maioritariamente co sector comunista de procedencia, como son Irene Montero e Rafael Mayoral, provenientes do (PCE) ou a ( UJCE), reforzado, co acompañamento da “versátil” Yolanda Díaz, que no seu desembarco substituíron o discurso primixenio polo de Esquerda Unida e do Partido Comunista, rexeitando con iso a oportunidade de construír unha maioría transversal no seo da organización.

 

Desde o primeiro momento do seu asalto ao poder este séquito puxo todo o seu empeño en amortizar politicamente a Errejón, porque ademais de sela consigna ditada, representaba unha ameaza para as súas expectativas pola súa firmeza ideolóxica e a énfase posta en defender que Podemos nunca debese abandonar a esencia das súas orixes para conformarse con ser unha esquina testemuñal á esquerda, e proclamar que con tal situación de marxinalidade, con moito poderíase presionar desde fóra do sistema pero para nada producir o sinal articulado e transformador co que debese caracterizarse  o seu facer político.

 

Disensións inadmisibles nunha organización onde o pedigrí democrático da camarilla dirixente é ostensiblemente mellorable, por canto foron adestrados ex profeso para facer cumprir cos ollos pechados os ditados emanados daquel volantazo político cara á esquerda e a supresión de calquera simulacro de transversalidade.

 

Determinación que desatou unha caza de bruxas con exprésaa finalidade de suprimir da organización toda referencia ou símbolo do errejonismo, sendo boa mostra diso a súa destitución como portavoz do Congreso, o cambio de bancada e deixar de ser o número dous da organización ademais do despedimento dun terzo de traballadores afíns ás súas formulacións.

 

Pois o certo é que aquel partido que tanta ilusión espertou fai soamente cinco anos, tras o seu postmodernismo acabou albergando o peor da tradición comunista, sendo habitual por iso que o estalinismo forme parte do seu modus operandi e que en correspondencia as diverxencias sempre terminen coa laminación do disidente, e as reaccións contrapostas sexan estigmatizadas como felonía; práctica habitual nunha organización en proceso de descomposición onde se impón o inflexible poder forxado, en torno ao matrimonio entre Pablo Iglesias e Irene Montero, sendo esa a única realidade, por mais campañas de interesada distorsión que se nos queira contar desde o oficialismo.

 

Debe quedar claro por tanto que o divorcio político entre Errejón e Iglesias obedeceu en todo momento á visión antagónica que ambos mantiña sobre o futuro de Podemos, pois mentres o segundo propiciaba o centralismo democrático en liña a construír o partido de arriba cara abaixo e de acordo cos comunistas, o actual líder de Más País defendeu en todo momento o que foi a esencia da formación, é dicir, un modelo baseado na democracia participativa, onde o poder de decisión era outorgado ás bases.

 

Sendo por iso que se alguén mantén indemne a proposta de unidade popular e cidadá coa que naceu Podemos, ese é Errejón por mais acusacións de traizón que en desvalorización da súa persoa adxudíquenselle desde o oficialismo podemita.

 

 

Por tanto no contexto do actual escenario político, onde os dous protagonistas dunha extenuada esquerda teñen paralizada a gobernabilidade do país, a entrada en escena do ex podemita entendida desde unha percepción positiva, debe ser unha opción para considerar como alternativa electoral pola súa función dinamizadora e de freada á inxustificable situación de bloqueo institucional.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta
Comentarios 2 comentarios

2 José

Interesante perspectiva. Quizás o outor ou autora nos poida explicar a marcha de Clara Serra do proxecto "errejonista"...: https://blogs.publico.es/escudier/2...

1 Stalou

Como diría Leónidas: Isto é Galiza! Se tanto gostas distes pequenoburgueses madrileños empadróate alí. Eiquí non queremos máis lixo mesetario neocentralista, temos dabondo cas celulosas, térmicas, etc. A esquerda española é pra Galiza unha velutina máis a erradicar. E a Yoli xa lle chegará o seu "momento Bescansa"... Dúas madrillegas de libro.