Vostedes dirán

Escoitando hai poucos días a intervención do Presidente de Uruguai José Mujica, no cumio de Río, un tiña a sensación que a política pode ser realmente servizo público, e non unha pseudo profesión, na que os máis mediocres sobreviven a base de indignidades existenciais e ambicións por riba das propias capacidades.

Por Rafael Cuiña | Lalín | 02/07/2012

Dicía este home sabio, que “o home xa non goberna hoxe, senón que hoxe goberna o que desatou o home”. Efectivamente, nunha sociedade na que os valores e a ética desapareceron, as políticas foxen do seu cometido de axudar ás persoas, e instálanse no despropósito de servir aos mercados. Unha sociedade disposta a ser submisa co capitalismo máis rancio e perigoso, que vende a súa alma ao diaño e compite entre ela por instalar casinos en zonas áridas, que pervertan as formas de vida máis susceptibles de cometer determinados erros vitais. A presidenta da comunidade madrileña, Esperanza Aguirre, azoute de infieis non neoliberais, e garante da desaparición do Estado das Autonomías, móstrase disposta incluso a eliminar leis de protección da saúde, como a chamada “lei antitabaco”, con tal de asegurar unha vil inversión, que non fai máis que abrir as portas do averno. É curioso que dende os mesmos sectores que se defende a suposta liberdade co tabaquismo, ao mesmo tempo se defenda o dereito á vida…

Claro que, se damos a impresión de que todo vale, entón a lóxica política sabe que o cidadán está disposto a tragar con calquera cuestión por bastarda que sexa, e actúa sen contemplacións dende os altares da suposta democracia prostituídos para a ocasión. Neste país é posible dicir durante unha campaña electoral que se está “radicalmente contra o copago sanitario”, e despois calar mentres o aplican de xeito vergonzante; neste país é posible negar subidas do IVE, e posteriormente estudar a súa subida co conseguinte prexuízo para as clases máis favorecidas, por non falar do incremento exponencial das tarifas da luz, ou a carga sobre os traballadores públicos e os seus salarios de xeito reiterado, como se a crise non fose culpa dos mesmos que llos quitan.