GC Aberto

Liberdade de expresión en cativerio

A pandemia de totalitarismo que acompaña os manexos de funcionamento interno dos partidos políticos, na súa inoculación, fai irrespirábel o corrompido ambiente que tales prácticas inducen na contorna da liberdade de expresión.

Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 01/02/2020

Comparte esta noticia

esposa, detido, detención, liberdade de espresión, liberdade de expresión, censura,
esposa, detido, detención, liberdade de espresión, liberdade de expresión, censura,

Nunha  das súas máximas Eric Arthur Blair, máis coñecido co  pseudónimo  de George Orwell viña sinalar que “a  liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere oír”, expresando con iso a súa percepción sobre un dereito primordial  connotado estreitamente  coa  liberdade de pensamento e de información,  como esencial tamén  co exercicio doutros dereitos fundamentais, do mesmo xeito que indispensable para garantir sen atrancos a  participación activa  nunha sociedade e nun mundo libre e democrático. 

 

Debésemos saber  que Orwell defendía  o valor intrínseco da persoa, condición que lle fixo un  férreo  detractor de dogmas  e ditaduras, e aínda   tomando compromiso social en defensa desa causa, foi hostil en todo momento a aliñarse    coa esquerda  totalitaria. sendo esa disidencia  o motivo  de non ser reivindicado na súa posteridade  por ningunha ideoloxía política.

 

Ese rexeitamento para encartarse a todo formato ideolóxico, é sinónimo de imparcialidade , de pensar  por conta propia desde a exaltación  de principios éticos, un exercicio de valentía individual que sempre  incomoda  aos poderes establecidos sen excepción identitária, por canto  o feito  de denunciar calquera forma de lavado de cerebro, representa  un perigo para quen  se empeña  en manternos sumisos á súa disciplina, pois para eles dicir  a verdade convértese nun acto revolucionario que hai que impedir custe o que custe.

 

Os que militamos na clandestinidade durante o tardo franquismo tiñamos claro que o obxectivo primordial que o antigo réxime  perseguía coa aplicación da censura foi  sempre impedir a liberdade de expresión, principalmente de todo aquilo  que cuestionase  a orde establecida, pois vían na confrontación de ideas o maior dos perigos para a propia estabilidade  e continuidade da ditadura.

 

Se coa instauración da “democracia” as circunstancia debían cambiar , o certo é que non foi así,  xa que  desde entón a liberdade de expresión seguiu estando condicionada pola   endémica pretensión   da esfera política  en fiscalizala , pois aínda resultando sorprendente  tal proceder nun estado de dereito, o certo foi   que  do mesmo xeito que    o anterior réxime  as forzas dimanantes da transición  do 78 desde o primeiro momento impediron aos cidadáns a posibilidade real de obxectar  á súa acción política e a esixir rendemento de contas dos seus actos.

 

Iso ocorre porqué  o funcionamento interno das formacións políticas, os hiperliderados dominantes  impiden  a pluralidade  funcional coa finalidade  de anular  toda disidencia, optando para o efecto pola  homoxeneización sen arestas, é dicir, por unha uniformidade disciplinaria  onde os  acólitos toman papel protagonista,  e esa deficiencia operativa  posibilita  que  o aparello  dirixa ao seu antollo  a nomenclatura coas súas estratexias baleiras de contido e de realidade, causando  un déficit de autenticidade que está a inducir  un  gran dano e empobrecemento  na  democracia interna dos  partidos políticos.

 

A liberdade de expresión é sen ningún xénero de dúbida a gran prexudicada por esta   disfuncionalidade,  pois  por efecto de translación  vese afectada pola perniciosas dinámicas  que envolve o atípico funcionamento  das formacións políticas cuxas prácticas non fan máis que identificar o partido cos intereses dos seus  oligarcas, o que se traduce na anulación total e absoluta do individuo  e das súas  propias ideas e iniciativas, ata o extremo que toda aspiración a poder ser elixido pasa irremediablemente  polo acatamento e fidelidade ao xerarca como condición sine qua non  para    a súa inclusión nas listas.

 

En contraste con este anacronismo , é saudable contemplar a madurez  dos partidos políticos noutros países da nosa contorna, que con menos interese polo propio  e mais apertura á sociedade real á marxe  de diverxencias    e tendencias  ideolóxicas, son capaces  de cohabitar en madurez mantendo a súa  lexítima loita pola hexemonía interna e o poder, orientando a súa finalidade  cara á  mellora da calidade democrática e  a incentivación do interese xeral.

 

A liberdade de expresión é  inherente á democracia e como tal  non só hai que preservala senón ademais defendela xuridicamente, pois temos encoméndaa  e o deber  de sacala  adiante nas condicións que unha democracia con maiúsculas   e unha sociedade  responsable esixen, rexeitando por iso que ninguén  que teña a liberdade  de expresarse se  arrogue a opción de impedir que outros o fagan. 

 

o interno, pois  se quen administra as institucións democráticas non actúan  democraticamente  no seo do seu partido, e na súa falta  mantense  o circo de xestos ao compás de director de escena;  resulta evidente  que  tarde ou cedo se producirá unha  involución  democrática da sociedade no seu conxunto,  que irreversiblemente  arrastrará na súa caída  á liberdade de expresión  que non se quixo  defender. 

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta