Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 01/02/2020
Nunha das súas máximas Eric Arthur Blair, máis coñecido co pseudónimo de George Orwell viña sinalar que “a liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere oír”, expresando con iso a súa percepción sobre un dereito primordial connotado estreitamente coa liberdade de pensamento e de información, como esencial tamén co exercicio doutros dereitos fundamentais, do mesmo xeito que indispensable para garantir sen atrancos a participación activa nunha sociedade e nun mundo libre e democrático.
Debésemos saber que Orwell defendía o valor intrínseco da persoa, condición que lle fixo un férreo detractor de dogmas e ditaduras, e aínda tomando compromiso social en defensa desa causa, foi hostil en todo momento a aliñarse coa esquerda totalitaria. sendo esa disidencia o motivo de non ser reivindicado na súa posteridade por ningunha ideoloxía política.
Ese rexeitamento para encartarse a todo formato ideolóxico, é sinónimo de imparcialidade , de pensar por conta propia desde a exaltación de principios éticos, un exercicio de valentía individual que sempre incomoda aos poderes establecidos sen excepción identitária, por canto o feito de denunciar calquera forma de lavado de cerebro, representa un perigo para quen se empeña en manternos sumisos á súa disciplina, pois para eles dicir a verdade convértese nun acto revolucionario que hai que impedir custe o que custe.
Os que militamos na clandestinidade durante o tardo franquismo tiñamos claro que o obxectivo primordial que o antigo réxime perseguía coa aplicación da censura foi sempre impedir a liberdade de expresión, principalmente de todo aquilo que cuestionase a orde establecida, pois vían na confrontación de ideas o maior dos perigos para a propia estabilidade e continuidade da ditadura.
Se coa instauración da “democracia” as circunstancia debían cambiar , o certo é que non foi así, xa que desde entón a liberdade de expresión seguiu estando condicionada pola endémica pretensión da esfera política en fiscalizala , pois aínda resultando sorprendente tal proceder nun estado de dereito, o certo foi que do mesmo xeito que o anterior réxime as forzas dimanantes da transición do 78 desde o primeiro momento impediron aos cidadáns a posibilidade real de obxectar á súa acción política e a esixir rendemento de contas dos seus actos.
Iso ocorre porqué o funcionamento interno das formacións políticas, os hiperliderados dominantes impiden a pluralidade funcional coa finalidade de anular toda disidencia, optando para o efecto pola homoxeneización sen arestas, é dicir, por unha uniformidade disciplinaria onde os acólitos toman papel protagonista, e esa deficiencia operativa posibilita que o aparello dirixa ao seu antollo a nomenclatura coas súas estratexias baleiras de contido e de realidade, causando un déficit de autenticidade que está a inducir un gran dano e empobrecemento na democracia interna dos partidos políticos.
A liberdade de expresión é sen ningún xénero de dúbida a gran prexudicada por esta disfuncionalidade, pois por efecto de translación vese afectada pola perniciosas dinámicas que envolve o atípico funcionamento das formacións políticas cuxas prácticas non fan máis que identificar o partido cos intereses dos seus oligarcas, o que se traduce na anulación total e absoluta do individuo e das súas propias ideas e iniciativas, ata o extremo que toda aspiración a poder ser elixido pasa irremediablemente polo acatamento e fidelidade ao xerarca como condición sine qua non para a súa inclusión nas listas.
En contraste con este anacronismo , é saudable contemplar a madurez dos partidos políticos noutros países da nosa contorna, que con menos interese polo propio e mais apertura á sociedade real á marxe de diverxencias e tendencias ideolóxicas, son capaces de cohabitar en madurez mantendo a súa lexítima loita pola hexemonía interna e o poder, orientando a súa finalidade cara á mellora da calidade democrática e a incentivación do interese xeral.
A liberdade de expresión é inherente á democracia e como tal non só hai que preservala senón ademais defendela xuridicamente, pois temos encoméndaa e o deber de sacala adiante nas condicións que unha democracia con maiúsculas e unha sociedade responsable esixen, rexeitando por iso que ninguén que teña a liberdade de expresarse se arrogue a opción de impedir que outros o fagan.
o interno, pois se quen administra as institucións democráticas non actúan democraticamente no seo do seu partido, e na súa falta mantense o circo de xestos ao compás de director de escena; resulta evidente que tarde ou cedo se producirá unha involución democrática da sociedade no seu conxunto, que irreversiblemente arrastrará na súa caída á liberdade de expresión que non se quixo defender.
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.