Ardeu outro alpendre

Vaia por diante que a unha gústalle ver a televisión autonómica e sabe que hai grandes profesionais. É só que os tópicos cansan. Vendo o noso telexornal tes a impresión de ir andando polo Ikea. Sabes o que vai vir e non o podes evitar. Comezan cun primeiro cuarto de hora destinado á publicidade institucional, xa me comprenden: inauguracións, conclaves, cifras a favor. A seguir vén un minuto no que se despachan as críticas da oposición con cortes bastante mal editados, ás veces chafulleiros. Tachán! Cambian de bloque temático e adoita ir unha nova sobre algún camión envorcado nalgunha estrada comarcán, con datos tan imprescindibles como a marca das rodeiras, o tipo de carga, a taxa de alcoholemia na urina do condutor, o testemuño oral da veciña da zona- verdadeiro documento sociolóxico- que viña de recoller verdura e viu todo o que aconteceu. Adoita rematar cunha cifra estatística, e unha frase que leva camiño de ter carácter bíblico: “no que vai de ano, corenta camións envorcaron nas estradas secundarias galegas”. Non cren que é máis información da que precisabamos??

Por Mariña Pérez | Ames | 21/10/2012

Outro clásico é a queima dun alpendre. Pero cantos alpendres arden en Galicia? Case a diario? Isto vai camiño de ser un fenómeno Poltergeist. É indiscutible a presenza do lume nos nosos telexornais, non como catarse ou elemento purificador, máis ben como unha gran ameaza que se cerne sobre o país: incendiámonos porque somos funxibles. Vivimos entre o Arde Lucus e o permiso para as queimas. Pero todos sabemos de sobra que un dos índices da presenza do lume é o fume. Pois iso: todo unha gran cortina de fume! Medo me dan os vindeiros días.

Para rebaixar o contido infernal do espazo non falla unha nova sobre animais. Refírome a animais de verdade, con penuxe, rabo e esas cousas. Véxase, unha camada de gatos abandonados, un boi escapado talvez. Todo vén ben para relaxar as poutas que se afiaron antes ao falar da oposición. Ultimamente gaña espazo a competición de labregos con curiosidades, a ver quen atopa a hiperhortaliza ou o cogordo máis exótico.

Interesantísimo.

O espazo estrela vén contra o final: o tempo. Eu xa tiña as miñas sospeitas, pero este verán fixeime e confirmeino: hai censura no parte do tempo. É terrible pero certo. Estamos rodeados. Ata na meteoroloxía medran os eufemismos. Prohibidas as palabras malditas que botan fóra o turismo: chuvia, temporal, baixada de temperaturas. Perdón polos exabruptos. Usan sucedáneos para suavizar a irremediable presenza dunha borrasca: “evolución incerta que hai que ir vendo”, ou “prognóstico reservado”. Por suposto, unha xa sabe que hai censura que gorenta e desinformación que nos cura: quen quere saber con que forza vai soprar o vento unha fin de semana de agosto? A xente prefire ter estatísticas dos camións envorcados e dos alpendres que arderon no noso territorio no que vai de ano.

Así triúnfa a temática anecdótica, a descrición hiperrealista, o dato insulso elevado a noticia, a focalización en historias domésticas e a literaturización da Galicia negra. Por non falar da lingua, ás veces semella que algúns presentadores falan un idioma sideral. Ademais dos tres bloques lingüísticos imos ter que falar dunha variedade teuvegá.

E xa, e por pedir que non quede, sería talvez un exceso que algúns programas probasen con outro tipo de humor e entretemento? Que igual hai vida máis alá da galaxia Gayoso. Eu que sei!

Mariña Pérez Rei é unha escritora amiense afincada na cidade de Santiago de Compostela. Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Filoloxía Galego-portuguesa, actualmente exerce como profesora de Lingua e Literatura Galega no Ensino Secundario. Entre a súa obra publicada destaca a poesía e a novela curta. Tamén colabora en xornais e revistas con artigos de opinión. No ano 2005 acada o premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón polo libro Fanerógama e comeza a publicar. No 2006 obtén o Premio Manuel Lueiro Rei de novela por Canícula, editorial Sotelo Blanco. No 2009 publica o libro de poesía en edición limitada e artesanal: Apuntamentos para un cuarto confuso e cambiante, na editorial Bourel. Un ano despois publica o libro de poesía Paquidermo na editorial Bubela co que ingresa na corrente filosófico- poética do sentimental-ISMO, e nese mesmo ano obtén o premio de relato de aventuras Antón Avilés de Taramancos coa narración Costa necrópole. Escenarios para deslembrar, publicada na editorial Toxosoutos. No 2011 participa nas antoloxías de poesía sentimental-istas da editorial Bubela e colabora co grupo musical Loaira.