Plásticos

Se non os tivese visto pensaría que era outra esaxeración dos astronautas, pero pasar por alí nun autobús en plena canícula significa respirar quilómetros dun plástico abafante que escintila coma un astro a deshora.  Deserto ou mar,  é unha paisaxe que desde a lúa debe semellar algo grandioso. A pé de obra xa resulta un pouco menos atractivo. Resultoume curioso que o que máis destaque nunha visión espacial sexa o escenario dun traballo durísimo sustentado na man de obra barata, sobre todo inmigrantes subsaharianos que vagan ao sol sen moitos recursos vitais. Seguro que  coa lúa chea e as mareas indecisas, o tecido plástico aínda se verá máis ondulante desde o ceo, coas iridescencias propias do espellismo laboral deste país. Se cadra só os lunáticos se fixan agora nas explotacións laborais. Metáfora plástica do noso rumbo. Imaxínoo impoñente visto desde unha cápsula espacial chea de botes de Red Bull. 

 

 E quedei pensando no valor do plástico, ese material que a certa distancia pode resultar enganoso, mesmo cegarnos, aínda que  nas distancias curtas, a medida que lle vai dando de cheo a luz e o sol, afociña e derrete. Digan, que lles semella máis falso neste momento, unha tarxeta sanitaria ou unha Visa? Nin sequera é biodegradable a miserable tarxeta do paro.

 Despois pensei nas campañas de recollidas de xoguetes que se anuncian coma se dun artigo de primeira necesidade se tratase, mesmo que as crianzas non teñan garderías, galletas ou cueiros. E veume á cabeza entón aquela canción de Rubén Blades: Ella era una chica plástica, de esas que van por ahí, de esas que cuando se agitan sudan Chanel number three… E pensei nunha cidade plástica, desas que hai por aí,  nas que en vez dun sol amence un billete de dólar. Ou un de cinco euros. Váleme  o xogo de palabras.

 

E foi daquela que reparei na última iniciativa social para salvar nenos con enfermidades conxénitas. Non me refiro a presións á sanidade pública para que dea cobertura a todos os enfermos e atenda as súas necesidades. Non. A solución vén polo plástico. Tapóns. Miles, toneladas de tapóns de plástico. Bricks de leite, refrescos, xampús, auga ou aceite. Hai listaxes por internet para saber cales serven e cales desbotan as empresas que pagan ata 200 euros por cada tonelada. Unha nova febre de ouro solidaria. Se non o vexo non o creo. Toneladas de solidariedade, de candidez, de bondade, de boca a boca, pequenas heroicidades en cada supermercado ou en cada escola. Unha chea de xente crédula, utópica e xenerosa apañando tapóns para salvar nenos con cardiopatías conxénitas, ataxias, espiñas bífidas… Verdadeiras competicións entre escolares por apañar tapóns nun infantil espírito solidario. E por suposto, animando detrás, Medio ambiente, asociacións de enfermidades raras, a televisión e a prensa, os propios concellos que aportan autobuses para o traslado do produto recolleito. Por fin, ata se creou o primeiro banco de tapóns en Galicia, no Baixo Miño, que anuncia descarnadamente que se buscan “doantes” de tapóns porque hai lista de espera de nenos con enfermidades dexenerativas. (Sic) 

 

Todo envasado nunha gran marea populista, cunha enorme raíz solidaria que ninguén se cuestiona nin tacha. Pero non sería mellor esixir unha sanidade digna que se faga cargo de xestionar mellor os recursos? En que momento asumimos esa carga sobre a nosa solidariedade? E que hai de negocio turbio en todo isto? Non observo críticas porque se corre o risco de parecer pouco solidario. Só lle vexo eu un matiz surrealista á febre dos tapóns?  Vou ter cargo de conciencia cando bote un ao lixo do plástico (que unha recicla). 

 

Menos mal que sempre me queda a mensaxe de Rubén Blades: Recuerden:  se ven las caras, pero nunca el corazón… Grazas, Rubén.