Os medos de non sair nos medios

Sigo compartindo unha boa parte do que di, en concreto a arquitectura básica da súa argumentación. Daquela, utilizareina como referencia para precisar.

Apartado 1: obviamente, o delincuente non adoita recoñecer o delito (non uso comiñas, pero supoño que se entende a retórica); así e todo, os feitos deixan traza, e neste caso eu non a encontrei aínda. Feitos podo valoralos, sobre hipótese só comentar.

Apartado 2: permita que, como comentarista, escolla para min o sentido do termo "utopía" en vez de "demagoxia"; é boa guía de acción social en termos de ética e progreso. Creo tamén no peso do lector crítico.

Apartado 3: as subvencións á prensa xustifícoas como axuda a un feito socialmente valioso e con atrancos financeiros; baremantes, baremos e decisións debían revestir transparencia. Sigo a ser utópico? Supoño.

Direille o que admito eu: apoiar unha acción de goberno cambia perspectivas. Pero eu non estou por que me cambie a ética. Espero que tampouco a daqueles que apoiei; e apoio.

Así e todo, inclínome ante a experiencia que denota o seu escrito.

Antes que nada vaia por diante que non ten que se desculpar pola longura da súa exposición. A concreción hai veces que se converte nunha quimera... aínda que na miña profesión é unha xoia de incalculabel valor, non ó alcance de calquera.

Polo demáis permítame un par de matización á súa exposición.

1º.- É obvio que o que aquí nos ocupa non é máis cunha "hipótese sen confirmar". En ningún marco se confirmará nunca (por ningunha das partes interesadas) que exista presión por parte do poder para acadar unha liña informativa máis amiga. Sen embargo esto acontece, acontenceu e acontecerá. Foi, é e seguirá sendo así ocupe quen ocupe o poder.

2º.- Non existe a independencia dos medios. Nin siquera a imparcialidade. Quen defende unha tese contraria, na miña opinión, non realiza máis ca un exercicio de demagoxia. Sempre existe unha dependencia económica ou política que mediatiza a liña editorial dos medios. A custión radica en escoller que dependencia é menos intervencionista. Eu prefiro a segunda, seguramente porque é menos voluble que a económica.

3º.- Premían os gobernos ós avogados pola súa profesionalidade? Ou ós médicos? Ou ós carpinteiros? Se non o fan... porqué han premiar ás empresas de comunicación? Resposta doada... porque así servirán, nalgunha medida, ós seus intereses. Agora ben, admitindo as subvencións como boas, ¿quén debe establecer os baremos para outorgalas? ¿qué baremos deberán de ser eses? Medo me da leer as respostas a estas preguntas. Os seres humanos adoitamos esquecernos da racionalidade cando se pon en perigo o noso "status quo".

Polo demáis comparto plenamente o prantexamento de que a esquerda nacionalista debe de entrar neste xogo. ¡Faltaría máis!

A custión está en admitir que agora desculpamos o que antes criticabamos. Simplemente.

Noné, por raro que lle pareza, encóntrome próximo ao seu pensamento ou, máis ben, ao que parece ser o seu estado de ánimo: en efecto, estas cousas aburren.

Para acentuar a estimación, quérolle aclarar o que realmente penso. Primeiro, estamos falando dunha hipótese sen confirmar: alguén suxire que as forzas do bipartito presionan ante unha minusvaloración por parte da prensa,e fan valer a arma da subvención pública. Sería bo, ante todo, procurar confirmalo e puntualizar os seus extremos, protagonismo real e discurso particular respectivamente.

Segundo, para min a imparcialidade e independencia dos medios ten un valor socialmente incalculable e pode resultar imprescindible en termos democráticos; factor correlativo: os "grandes medios" deste país non superan ao respecto nin a primeira proba do algodón.

Terceiro, un goberno debe premiar o exercicio de profesionalidade e ética, e ten dereito (deber?) de defenderse e defender a sociedade do contrario. En particular, suscito unha cuestión: un xornal ten dereito a levar unha liña, sobre todo se a recoñece ou confesa, fundacional ou editorialmente; tendo en conta a crise financeira da prensa escrita e a persistencia do seu valor social, é bo que o Estado a apoie economicamente; pero... ten dereito a igual subvención quen respecta a pluralidade e recoñece a prevalencia democraticamente establecida ca o que non?

Persoalmente entendo que o poder público pode lexitimamente intervir aí. E, pasando ao concreto, considero que a esquerda (no noso caso, en particular, o nacionalismo) non debe facer o miñaxoia seguindo a lóxica dun contrario de raposería centenaria.

A partir destes principios xerais, se hai datos concretos e contrastados, poderemos concretar.

Reitérolle, Noné, a miña estimación e presento desculpa pola longura do meu texto. Precísoa para matizar e utilízoa cando me parece, por moito que a outros lles conveña unha simpleza que só favorece a persistencia do "malo coñecido".

Aburren as disputas entre os que se foron e os que chegaron. Seguramente porque aqueles non están acostumados a protestar e éstes a xustificar. Pero tan penosa resulta unha situación coma outra.
A bo fe que "Lugués" criticaría a actuación que aquí se comenta como "Jubal" a defendería. Serán os efectos colaterais da "alternancia". :D

A dinámica é saludabel? Sen lugar a dúbidas... sí. Pero é para esmendrellarse (por aquelo de leer como os máis heteredoxos xustifican os abusos do poder... e os máis pragmáticos o critican).

De calquera xeito, para un xornalista que leva na profesión preto de trinta anos non pasa de ser unha obviedade.

Aburren as disputas entre os que se foron e os que chegaron. Seguramente porque aqueles non están acostumados a protestar e éstes a xustificar. Pero tan penosa resulta unha situación coma outra.
A bo fe que "Lugués" criticaría a actuación que aquí se comenta como "Jubal" a defendería. Serán os efectos colaterais da "alternancia". :D

A dinámica é saludabel? Sen lugar a dúbidas... sí. Pero é para "escojonarse" (por aquelo de leer como os máis heteredoxos xustifican os abusos do poder... e os máis pragmáticos o critican).

De calquera xeito, para un xornalista que leva na profesión preto de trinta anos non pasa de ser unha obviedade.