A tentación de ser amish

Vaia por diante que eu non teño tentación ningunha de ser amish. Estou certo de que se nun acceso gravísimo de loucura se me dese por deixalo todo e pedir o ingreso na comunidade, había durar medio minuto e, probablemente, nin se molestarían en expulsarme, de tanta pena que lles daría vista a miña incapacidade. Ademais, nin son católico nin teño crenza relixiosa nimgunha e, canto máis grandiño me fago, máis descrido me volvo, máis escéptico, menos convencido de nada. En cuestións políticas, teño claras dúas cousas: o meu país é Galicia, o meu lugar, o mundo. Pero non me pidades que asine documentos que me fagan sospeitar que estou a rozar aínda que sexa minimante algo que lembre a doutina. Paso. Marcho. Saio correndo.

 

Sen embargo, esa frase do señor amish, no documental, pareceume dunha sabedoría abraiante. Porque acho que nesta cultura nosa, somos especialistas, no básico, na complicación do máis sinxelo. Co doado que debería de ser vivir. Co fácil que debería ser que fósemos quen de nos centrar no esencial, concentrarnos no que realmente importa (e que cada quen investigue que é o que debería encher ese apartado de "o que importa"), e, sen embargo, montamos unha realidade na que todos os gatos, en troques de catro patas, teñen sempre tres, onde pola noite nunca son pardos, e onde o espellismo constante, o desexo do que non pode ser, é o horizonte.

 

Perdoádeme. Estou metafísico. Ou atrofiado pola calor.

 

Ou, simplemente, é que leva razón o amish e hai cousas que son simplemente porque son.

O mundo sen bigote.