Quen anda aí?

Soamente silencio ao longo do camiño. O corpo dun rapaz no solo. Un home axeonllado. Ata as últimas luces do día.(Alessandro Baricco, Seda).

Por Xosé Antón Jardón | Vilar de Santos | 25/02/2021

Comparte esta noticia

A primeira vista non denotan ningún trazo diferencial: as súas crías maman leite. Mais en canto endentan, os morcegos vampiros, acreditan seren os únicos mamíferos que se alimentan exclusivamente do sangue. Do sangue dos outros, do zume da vida. Acércanse discretamente e, sen que a vítima se decate, espétanlle os dentes aguzados en calquera parte do corpo para zugarlle o sangue. O dano non está no dedal do prezado líquido vermello que succionan. Non. Está na infección que pode causar a mordedela. Se o danado colle a rabia o primeiro que pensa é que a culpa é súa, que foi brincando co can. Velaí o problema!
Non sería difícil identificalos se non fose polo trato que lle dan os encargados de construír o relato. Paséanos a plena luz polos medios e enfócanos para exhibilos en estado de letarxia. Así que, de día chupan cámara e de noite liban sangue. Por iso parecen “normais”.

O presidente do Brasil, Jair Bolsonaro
O presidente do Brasil, Jair Bolsonaro | Fonte: Reuters

Presentadores, contertulios e políticos confabúlanse para branquealos e homologalos, para darlle carta de naturalidade. Só cando non os teñen diante se atreven a cualificalos de extrema dereita, sen darlle maior importancia. Entón aparecen eles, ignorando as súas falcatrúas nocturnas e profanando palabras: liberdade, igualdade, democracia..., que por seren de todos pensan que teñen dereito a sobalas e gastalas como se só fosen súas. Despois vén a normalidade. Uns gobernan co seu apoio, outros agradecen publicamente a súa abstención. E o resto? Garda silencio. Onde están entón as raias que definen as diferenzas?

Fanse coa cabina das máquinas e comezan proxectando Un mundo feliz en tecnicolor. Pouco a pouco vanlle negrexando o cromatismo, ata deixar a pantalla sen imaxe, negra. E despois? Despois, medo. O pánico infesta o ambiente e comezan as claudicacións. Sentes que alguén che aperta a gorxa, ficas sen bafexo e un frío húmido apodérase de ti. Tremelicas, engrúñaste, renuncias. Ao renunciar perdes a inmunidade e aparecen as infeccións: xenofobia, racismo, homofobia, machismo, desigualdade, educación elitista, saúde para ricos, beneficencia, trolas..., Trump, Bolsonaro... Mentres tanto, xuíces, curas e xornalistas dedícanse a bendicir a hematofaxia (alimentación dos que chupan sangue) con absoluta naturalidade.

[Díxome o meu tío Lisardo que os morcegos vampiros tardaron catro mil anos en aprender a alimentarse de sangue. Nós, parvos de nós, pedimos sinaturas para que as academias da lingua retiren dos dicionarios palabras en desuso –enmudecer, fascismo− sen pensarmos que son imprescindíbeis para chamarlle ás cousas polo seu nome]. 

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Antón Jardón Xosé Antón Jardón Dacal (Vilar de Santos, 1952), é Coordinador do Padroado do Museo da Limia. Colabora habitualmente con artigos de opinión e relatos en La Región, Galicia Confidencial, Praza.gal, Temposdixital e BadalNovas. Coautor dos libros A luz da chuvia (2019) e O Lebre das Casarizas, unha vida de máquinas e inventos (2019), ten participado en diversas publicacións colectivas: Limiaxinacións, Evocacións das Terras do Lethes (2009), Miguel, un cura grande en Parada de Outeiro (2009). Secretario-interventor de administración local xubilado, foi alcalde de Vilar de Santos, deputado provincial, vicepresidente da Federación Galega de Municipios e Provincias e Delegado da Consellería de Industria no bipartito.