Coidado: chove odio

En democrácia nunca chove a gusto de todos. Esa é unha das características desta forma de vivir en sociedade. A vida política sempre tivo diferntes ideoloxías e como consecuencia deso distintas recetas e puntos de vista e, polo tanto, sempre hai moitas maneiras pra solucionar o día a día nas sociedades onde existe esta maneira de gobernar. O malo é cando, na vida política, entran persoas ruíns, mequñas e intransixentes.

Por Manuel H. Iglesias | Ourense | 29/04/2021

Persoas que se cren donas da verdade e que consideran ós demais seres inferiores, e se non pensan como eles, xente inimiga. Persoas que pechadas no poder do seu ego, soamente ven por un burato e tratan de impoñer a súa ideoloxía á forza. Logo fuxen de confrontar ideas e sobor de todo de razonar friamente cos que pensan e propoñen solucións distintas ás deles.

Ises grupos, que nacen primeiro sementando mentiras, medias verdades e moito odio, son o cerne onde acubilla e se xeneran estas ideoloxías ultras. Xeralmente son grupos onde o caudillismo mesiánico impera; son algo semellante a sectas que lanzan catro consignas que apelan ó sentimento, pero que agochan intencionadamente o seu programa político, pois son inimigos da democracia.

Dende hai un meses estamos a padecer unha situación que nos retrotrae ós tempos das dúas Españas. Dúas formas de ver e de enfocar os problemas que neste século temos como sociedade. Mais, o que tiña que ser unha confrontación de ideas e proxectos dialogada, está dando pasos cara á apelación dos sentimentos máis baixos e a un renacer das ideas fascistas.

A dereita española nunca tentou homologarse ás dereitas democráticas do resto de Europa. Sempre tivo un víncallo co franquismo do que non foi capaz de liberarse. Os novos cachorros, hoxe lideres, soñan co poder por riba de todo, e diante eso a verba democracia pasa a ser unha cousa secundaria. Polo que, que ninguén se extrañe de ver os pactos cos enemigos da democracia.

Vivimos un tempo un tanto convulso; un tempo que comenzou con Donald Trump e aproveitando a situación da pandemia e o cansanzo que dela se deriva, nas redes e nalgúns medios, as medias verdades, as trolas e unha linguaxe belixerante foron creando un caldo que levounos á demonización da democracia, feito que empeza a ser moi perigoso.

As eleccións pra comunidade madrileña son un bo exemplo pra analisar: a señora Ayuso non presenta programa e só fala de recuperar a liberdade. Fala de liberdade ou comunismo. Pero acaso non temos neste país todas as liberdades? E o lexionario Abascal basea a súa campaña en catro mentiras: os Menas, o Pin parental, a delincuencia e a fobia á emigración.

Non hai programa pola parte da dereita. Somente medias verdades, mentiras e moito odio.

Chove odio dende hai un tempo neste noso Estado. E chove case diariamente. E o máis curioso é que moita xente pica e, sen refelxionar un chisco, deixase levar por estes dirixentes con cara de gurreiro ou soldado lexionario e con faciana de monxa beata que morde cando fala.

Malos tempos nos agardan. Espero e desexo que os dirixentes das restantes forzas políticas saiban pechar filas diante esta ameaza real á democracia.