Menores de que?

É difícil ser menor hoxe en día. Non quero insinuar que fose fácil nunca, abofé, pero antes podíanse adiviñar uns pasos a seguir. Trámites. Acordos tácitos. Instrucións para ir medrando e construírse coma persoa. Eras neno ou nena por idade, por definición, polo corpo, polo xeito, víase ás légoas, non había que acudir á Constitución nin ao Código Penal. Semella que agora queremos medir o noso respecto polos menores polos píxeles que ocultan os seus ollos, ( a cada pouco menos inocentes, tamén é verdade).

Por Mariña Pérez | Ames | 08/12/2013

Decídese sobre o seu corpo: cando están maduros para ter relacións sexuais, cando están elas preparadas para asumir a maternidade ou se poden tatuarse a pel. Non son tan menores para saír cunha escopeta de caza. Non hai perigo. Por outra banda hai que preservar a súa imaxe: non poden ser fotografados nin gravados por calquera, hai que protexelos, agás se se converten en campións de tenis, motocrós, motoGP, arriscados toureiros… Daquela, xa poden arriscar a súa vida e ter patrocinadores publicitarios ou facer anuncios que engrosen as súas contas bancarias. Pero iso é unha excepción.

Eles non teñen nada que dicir, se se manifestan libremente alguén vai dicir que opinan por riba das súas posibilidades. Con demasiada frecuencia, aparecen ao seu redor palabras como adoutrinamento ou manipulación. Dun lado, pretendemos que sexan quen de sobrevivir na xungla que lles toca vivir (xa saben: a famosa xeración da chave, papá e mamá só veñen a cear e durmir). Dotámolos dunha competente formación tecnolóxica coma quen procura unha pseudoliberdade (que máis semella unha trampa que lles tende o futuro) pero doutra banda reducímolos á mínima expresión cunha súper protección que os anula e chega a ocultar as súas verdadeiras capacidades de indagación e creación. E por riba, deciden máis sobre o seu futuro os votantes con dentadura postiza ca eles mesmos, cos seus esplendorosos dezaseis anos e o desexo de darlle un bocado ao mundo coa fame que dá a curiosidade vital.

Eles e elas, futuros erasmiños, pequenos parados, dubidan do seu porvir. No canto de quedar nun portal ou diante do Gadis para falar, quedan no twenti. Pasan menos frío.

Non falan aínda de mobilidade exterior, téñena aí como unha baza. E non é certo que teñan tan fácil compartir os seus gustos e as súas cousas: fotos, eventos importantes, enredos familiares, bicos, problemas no insti. Navegan sempre abeirando a complicada estrema do perigo e do delito. Enchémolos de medos cibernéticos: acoso, sexting, a temida pornografía infantil, a pedofilia… Cada día págase antes o pecado orixinal.

Difícil ser menor hoxe en día e non morrer de éxito. Elas visten a roupa máis sexy do mercado, pintan os beizos rouge sauvage e soltan o cabelo ao vento, pero as súas estratexias de sedución ao final son as mesmas cás das súas avoas, e o índice de embarazos non desexados mantense desafiante.

Algúns teñen que sobrevivir á popularidade dos pais, ás súas frustracións e complexos, ás demandas, ás custodias… Tamén pode ser complicada a nenez cando papá ou mamá chegan a ser monstros domésticos, e o fogar, por veces, aseméllase máis a un plató de teleserie B ou a un filme hardcore. A inocencia esfiañada entre reclamos publicitarios e outras lactancias aditivas.

Na novela de W. Golding, O señor das moscas, a madureza dos rapaces viña acompañada da posesión da palabra por vez primeira. Quen posuía a buguina na súa man xa podía falar, opinar; logo: votar. Os nenos tiñan nas súas mans a palabra e escollíana con respecto, na ausencia de líderes adultos que llela adulterasen.

Pero a palabra tornouse difícil de acariñar e os adolescentes corren o risco de se perderen no ruído, atrapados no sector audiovisual, na laca de uñas fashion, na BlackBerry. Un día teñen que decidirse por seguir ídolos infantís obsoletos ou imitar modelos de comportamento estremos. Decídete xa. Non tes toda a vida. Que queres ser, Hannah Montana ou Miley Cirus? E asasinan sen pudor a Hannah Montana.

A buguina élles esquiva. O peor de todo é que aboia no aire a idea de que non hai rebelión posible: o imperativo natural é medrar, formar parte da contaminada maioría de idade, cíclica e irreversible. Disque é a primeira xeración que vai vivir peor ca seus pais.

Ou será talvez a primeira que o sabe?

Mariña Pérez Rei é unha escritora amiense afincada na cidade de Santiago de Compostela. Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Filoloxía Galego-portuguesa, actualmente exerce como profesora de Lingua e Literatura Galega no Ensino Secundario. Entre a súa obra publicada destaca a poesía e a novela curta. Tamén colabora en xornais e revistas con artigos de opinión. No ano 2005 acada o premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón polo libro Fanerógama e comeza a publicar. No 2006 obtén o Premio Manuel Lueiro Rei de novela por Canícula, editorial Sotelo Blanco. No 2009 publica o libro de poesía en edición limitada e artesanal: Apuntamentos para un cuarto confuso e cambiante, na editorial Bourel. Un ano despois publica o libro de poesía Paquidermo na editorial Bubela co que ingresa na corrente filosófico- poética do sentimental-ISMO, e nese mesmo ano obtén o premio de relato de aventuras Antón Avilés de Taramancos coa narración Costa necrópole. Escenarios para deslembrar, publicada na editorial Toxosoutos. No 2011 participa nas antoloxías de poesía sentimental-istas da editorial Bubela e colabora co grupo musical Loaira.