Serrat e os cantautores

Non sei a razón,  pero  aquela cantiga animoume a coñecer máis a personalidade   deste rapaz que comezaba a camiñar no mundo da música.  E dende aquela  fun seguindo os seus discos pois, ademais da voz de barítono  deste catalán universal, chamábanme a atención as letras;  pois todas tiñan mensaxes moi interesantes.  Eran os  anos nos que os chamados  cantautores tiñan moito espazo musical. Eses   cantantes medio poetas que presentaban as súas pezas a golpe de voz acompañados  cuns  acordes sinxelos de guitarra. Son moitos os nomes que lembro. Direi algúns:  Manolo Diaz, Paco Ibañez, María del Mar Bonet, Cecilia, Victor Manuel, Aute  e un longo etc. Daquela todos falaban de liberdade. Era xente que traía unha linguaxe nova e moi distinta á música que circulaba nas emisoras daquel tempo. Era un aire fresco que falaba de problemas do momento e de realidades moi distintas  á vida que a  oficialidade  do réxime publicaba no parte diario. 

 

Naqueles anos, onde a música que reinaba era a da chamada copla española, aquela  cantiga  en catalán chocábame moito  e viña a dicirme  algo: Se vives en Galicia e tes unha lingua propia, emprégaa, polo que  canta e fala e faino sen complexos. 

Naquela década de efervescencia social, a  finais do sesenta,   comezaban a xurdir e a escoitarse os compoñentes do grupo de cantautores galegos coñecido como Voces Ceibes e tamén un grupo ourensán que naceu  con ex alumnos do Seminario: Folk Cantigas. Que lembranzas as deste fato de rapaces que cantaban aquelo que dicía: “Desperta rexión  asoballada e mírate no espello que tes diante...” ou aquela outra: “Algo cheira a podre ó noso arredor cando lle cortan as alas ó paxaro pra non voar; cando nin se pode loitar polos demais...” 

 

Pois ben, nese tempo Serrat poñíalle voz a Antonio Machado, a Miguel Hernández e a outros poetas. Tamén musicaba textos propios, todos  realmente fermosos.   E nesa liña  seguiu  ate os nosos días. A súa estela poética e musical  deixa tras de si un fato de fermosas cantigas que nos fan meditar e lembrar que  nas cousas  máis sinxelas  da nosa existencia hai poesía. Atrás quedan títulos como: El titiritero; Le llamaban Manuel; Fiesta, Cantares, Mediterráneo; Esas pequeñas cosas; Romamce de Currito el Palmo; e un sin fin de nomes que marcaron un tempo e unha maneira de plasmar na música a  realidade dunha sociedade que fuxía do branco e negro e camiñaba cara a modernidade.

 

A día de hoxe ós cantautores son máis escasos. Quizais a situación política daqueles anos axudou a que ese fenómeno cultural tivera  tanta resonancia. Hoxe mandan outros ritmos importados sen contido social e soamente pensados para a divertimento. Vivimos o tempo do contorneo senxual e o chunda chunda que o invade todo.   En fin, Serrat marcou unha época  que tivo unha característica:  mesturar  poesía e música dunha maneira que o fermoso ten a capacidade de transmitir  beleza sensibilidade  ademais de mensaxe con contido. Que siga nesa liña moitos anos, aínda que non sexa dende os  escenarios.