O metal de Ourense reclama salarios dignos: “somos a provincia que menos cobra por convenio”

A patronal e os traballadores do metal da provincia de Ourense reuníronse o pasado 11 de outubro ante o chado do Consello Galego de Relacións Laborais para chegar a un acordo. A reunión prolongouse até a madrugada mais sen conciliación nin aproximación de posturas. A parte empresarial non foi receptiva ás propostas dos traballadores segundo os sindicatos. Postos en contacto coa Confederación Empresarial de Ourense, non se tivo resposta á hora de redactar esta reportaxe. As mobilizacións continúan na provincia con asembleas de operarios para pedir incrementos salariais que acaben coa “fenda” existente entre os diferentes convenios provinciais.

SUBE A VIDA, ATRANCAN OS SALARIOS

“A nosa posición é levar adiante a folga indefinida para termos un convenio que asegure o poder adquisitivo dos traballadores” di Justo Suárez de CC.OO. Segundo Suárez, a suba do IPC ao 6,5% levou a unha perda considerable do poder salarial no sector do metal en Ourense. “Queremos unha suba salarial equiparable á do IPC baixo un convenio de tres anos” ademais dunha cláusula de revisión en dito convenio para asegurar os incrementos pertinentes nas nóminas.

“Se nos comparamos co Eixo Atlántico, a diferenza salarial entre Ourense e Pontevedra é do 14,5% e coa Coruña do 17,5%. Se agora mesmo aceptamos as condicións da patronal ourensá perdemos un 10% de capacidade salarial” sinala Manuel Benito González da UGT. “Levan 22 anos aforrando en persoal e por iso pedimos unha cláusula de revisión no contrato e frear a fenda salarial”.

Dous días despois da reunión, Indalecio Gómez da CIG, apunta que durante a xuntanza mantida coa intermediación do Consello Galego de Relacións Laborais, as ofertas empresariais non eran aceptables. “Propuxeron de suba un 6% desde xullo de 2022, unha suba do 4% para 2023 e un 3% para 2024, cando todos sabemos que o IPC deses anos superarán amplamente esas cantidades”.

XORNADAS E POSTURAS EMPRESARIAIS

Durante a reunión do día 11 de outubro, os empresarios tiñan diante a petición de suba do 6,5% con caráter rectroactivo para todo o 2022. A resposta, segundo as fontes sindicais, foi que aumentar segundo o IPC de cada ano sería inviable para calquera empresa. “Cando houbo empresas como Pérez-Rumbao que tiveron 10 millóns de beneficios”.

A pandemia, a guerra de Ucraína, a crise enerxética e o prezo das materias primas son factores acumulativos que fan difícil o acordo en base ás peticións sindicais. Isto é o que sinalan os representantes dos traballadores. “Temos os salarios conxelados mentres as empresas poñen trabas” di Justo Suárez.

En total Ourense conta cuns 4.500 traballadores no que é o sector metal que inclúe desde automoción, montaxe de estruturas metálicas e sobre todo moitas PEMES e autónomos. “Hai moi poucas empresas que cheguen aos 200 traballadores”. Dato cando menos curioso é que a xornada de traballo a final de ano acumula horas de máis. “A suma da media en España dá 1350 horas, nós aquí temos 4 ou 5 días máis”.

A folga do metal en Ourense continuará de maneira indefinida mentres que a patronal lamenta non ter chegado a acordos, mesmo coa mediación da Xunta. O problema radica nas subas salariais con respecto ao IPC anual para facer fronte ao custo da vida ademais de romper a fenda salarial interprovincial no sector. A patronal pola súa parte, aduce as consecuencias da actual coxuntura económica para non ir máis alá duns incrementos que a parte laboral entende como insuficientes.