Unha de cada dúas caídas provocan unha fractura ósea, sinalan os cirurxiáns

“Os cirurxiáns ortopédicos e traumatólogos preocupámonos normalmente pola patoloxía do aparello locomotor sen centrarnos na fase preoperatoria dos pacientes cirúrxicos que se someteron a cirurxías programadas ou de urxencia diferida”. Así o afirmou o Dr. Francisco Baixauli García, secretario xeral da Sociedade Española de Cirurxía Ortopédica e Traumatoloxía (SECOT), durante o I Curso de Osteoporose da Fundación SECOT 'Movementos que pasan fractura. Os retos do día a día’, que contou coa colaboración de Grünenthal.

O Dr. Baixauli fixo fincapé na importancia da optimización precirúrxica: “Se os especialistas poden mitigar, antes da cirurxía, os factores de risco modificables dos pacientes como o tabaco, o alcol, a obesidade, as enfermidades crónicas de orixe renal, pulmonar ou cardíaca, entre outros, obterase unha optimización cirúrxica, cuxo resultado redundará nunha recuperación máis rápida, así como en mellores resultados e, en relación á xestión hospitalaria, obteranse altas máis precoces e un aforro nos gastos e recursos”.

Este especialista resaltou tamén a necesidade de que, unha vez producida a fractura por fraxilidade, establézase un tratamento farmacolóxico adecuado para evitar novas fracturas. Neste sentido, o obxectivo do curso foi concienciar aos profesionais da importancia dun diagnóstico precoz da osteoporose, así como instaurar un tratamento adecuado para tentar que non volva producirse. “Os pacientes son cada vez máis anciáns, poden presentar comorbilidades que provocan complicacións e, así mesmo, o resultado da cirurxía pode non ser o esperado”, afirmou o traumatólogo.

 

MOVEMENTOS QUE PASAN FACTURA

 

O sedentarismo, a inestabilidade e os medicamentos para tratar o insomnio, a ansiedade ou a hipertensión, poden facer máis propensas ás persoas maiores a caerse e sufrir lesións que se agravan se concorren coa perda de masa muscular, ósea ou a osteoporose. Entre o 30% e o 50% das caídas desencadean nunha fractura e “estas fracturas en anciáns con osteoporoses conlevan altas taxas de morbimortalidad, dependencia e discapacidade”.

 

A maioría destas fracturas prodúcense en persoas maiores e con máis frecuencia cando se envellece, polo que “a recuperación cada vez será máis lenta e pode provocar mesmo secuelas como o aumento da dependencia funcional ao diminuírse a autonomía da marcha dos pacientes, requirindo axudas para a deambulación, sobre todo, cando a fractura ten lugar nas cadeiras".